καλλιεργείται στην άμμο των αντιφάσεων
στο άνυδρο των ερήμων
είναι απότοκο του σκοταδιού
απόγονος του θηρίου
Το προνόμιο που παραχωρούν τα κυκλαδικά ειδώλια
είναι αποδημητικό καλώδιο
είναι φίδι που αναρριχάται στο λαιμό
και μαύρο γυαλιστερό λάστιχο που
τυλίγεται γύρω από το κορμί και το σφίγγει
αλλά είμαι θηρίο και ήδη οργώνω τον Άδη
για την καινούρια σπορία των πλανητών
εσύ είσαι ο Σπορέας των Άστρων
το σπαθί στη ζώνη του Ωρίωνα
κι εγώ τα στάχυα της νύχτας σου
τα στάχυα και ο κόλπος της
χειροκρότημα
Στο βραχύτερο στάδιο μιας δυσφορικής ευθυγράμμισης
Η ερωτοκτονία προβάλλεται ως το ευτελέστερο
Και προσφορότερο έγκλημα το οποίο και ενσωματώνεται
Στο σχοινί που αντέχει τις εκατέρωθεν ακροβασίες
Κατόπιν τα χειροκροτήματα~αναρωτιέμαι~
Απευθύνονται σε όποιον~εκ των δύο~
θα ήταν διατεθειμένος
Ερχόμενος από την Πόλη να ψάξει
στην κορυφή των Ιμαλαϊων την κανέλα?
Red Army Blues
Ροβινσώνες σε βενζινάδικο
Στα πρακτορεία
Να μη μιλήσουμε καθόλου για ελευθερία
Για ανατολή και δύση
Βορρά και Νότο
Τους αστερισμούς και τα πάθη τους
Εγώ μόνο ένα αειθαλές ρόμπολο βλέπω μπροστά μου
Σε μια εξωτική παραλία
Και μετά λέω παραδοξότητες
Όπως εποικίζουμε κι εμείς
Σε γυμνές κι άγονες εκτάσεις
Με κλίσεις γκρεμών
Κι ο ρόλος μας είναι υδρονομικός
Είναι
Όπως σου ξεκουμπώνω το πουκάμισο
Όπως μου λύνεις το μαντήλι
Όπως τα φτηνά φίλτρα μένουν
Κρεμασμένα στα χείλια
Μια στραβή καύτρα σαλεύει
με τον αέρα
Σε Αλατόνερο άγνωστης διάρκειας
Επιπλέει μια νωθρή ώρα
Στη μονοκρατορία αυτής της κοιλάδας
Προσκυνητής με το σπαθί στην τσέπη
Εντάξει να μη μιλήσουμε άλλο για την ελευθερία
Αλλά για σκέτους σωφρονισμούς
Εγώ ένα ρόμπολο θα βλέπω μπροστά μου
Σε κάθε βενζινάδικο
Στο λαβύρινθο με τα εύκολα εγκλήματα
Καταχωνιάζω τα μαύρα φύλλα
και με χαράζουν καθαρές γραμμές
στην Εγνατία
η ομορφιά διαστάσεων έγερσης
και αργίας
butterfly memory
κι εσύ Ροβινσώνας στο μπαλκόνι
απέναντι η Σελ
ποτίζεις τις καμέλιες
και μια κάμπια που σέρνεται στο δέρμα σου
σου μικροτραγουδάει
I’ve got you under my skin
αφού κι εγώ ακόμη το νιώθω
ξεφυλλίζω το ολόμαυρο
Μέχρι που το φτάνω τουλάχιστον στο γκρι για να μπορώ
Να βλέπω την picea abis ψυχρόβια ώσπου να το ζητήσεις εσύ
Το νότιο και το ζεστό ώσπου να το φτάσεις στη φωτιά
Ώσπου να σταματήσουν στ’αυτιά μου ν’ακούγονται τα σ’αγαπώ
Σαν εμβατήρια του ρωσικού στρατού
Ρύζια
Ω!τι ωραία που μιλάς για τα πουλιά
Τι ωραία κοιτάζεις σάπια τα ποδήλατα
Πρέπει να πάρουμε άλλα~καινούρια
Να φυτέψουμε και λωτούς
Πόσο όμορφα αφρίζεις εκεί κάτω στο πηγάδι
Τι ωραία που πουλάς τη φέτα
Κι εγώ μαθήματα πιάνου κι εθελόντρια στο Νεπάλ
Όμορφα κείμενα για τις ουσίες χωρίς ουσία
Μού’ φυγε κι ο κόκορας απ’ το κοτέτσι
Σήμερα και πετροβολάω τις κότες
Αυτές φταίνε αυτές
Ρύζια ρύζια μανάρι μου
Δεν είναι μόνο τα πέταλα που μπερδεύονται στο λαπά
Είναι κι οι τρόμοι να μου λες και να σου λέω
Μαράθηκε κι η γαρυφαλιά
Όλα τα’ χαμε τώρα αυτό μας έλειπε
Να φτύνει η κίσσα το γάλα που την ταΐζεις
Σ’ όλο το δρόμο πάταγα με το πόδι το θεό
Να τον λιώσω
Έπεσα στην άσφαλτο κι έγλειφα τ’ απομεινάρια του
Πού πήγε πάλι πού πήγε η γόπα
Έχω δικαστήριο αύριο
Όλα χαλάνε σ’ αυτό το σπίτι
Κι εσύ ολοζώντανος στο φέρετρο
Να παίζεις τον Άμλετ τόσο πιστά
Να παίζεις την Άνοιξη βώλο στα χέρια σου
Από πλαστελίνη πολύχρωμη και ζαρωμένη
Απ’ τα υγρά πόμολα
Δεν κλείνει η πόρτα θα φωνάξω τον υδραυλικό
Να φτιάξει και τα τζάμια που έσπασαν
Χίλιες φορές στο είπα για τα γέλια
Που άκουγα από το διπλανό σπίτι
Πόσο εκνευριστικά εξουθενωτικά
Πουλάκι μου τα μαλλιά σου δεν στρώνουν ποτέ
Κι αυτή η ελιά στο μέτωπο με κάνει να μοιάζω με Ινδή
Αηδίες
Δεν είμαι Ινδή
Τα ποτάμια τους γέμισαν κεφάλια
Έχεις δίκιο μην έρθεις μην έρθεις κάποτε
Μην έρθεις ποτέ
Γιατί αυτά θα λέω
Αυτά και άλλα χειρότερα
Μην έρθεις γιατί γκρεμίστηκε το σπίτι
Κι εμείς ρωτάγαμε από πού πάνε για τον παράδεισο
Άστο σου λέω
Ξέρω εγώ.
Γιατί δεν θέλω να γυρίσω πουθενά
Τώρα είναι οι χρόνοι κι οι τόποι κι ο καιρός.
Φελίτσε
πρέπει να λέμε πως όλα είναι Φελίτσε
μην μεταφράζεις τα γράμματα τα πεζοδρόμια
τις πλάκες τα δέντρα τα χρώματσ
τις πεταλούδες τις πόρνες τα μεσάνυχτα
είμαστε στρουθοκάμηλοι χωρίς κόκαλα
πίνουμε το νερό της Κασταλίας
κι εκεί που πάν να διασταυρωθούν
τα συριστικά πτηνά
με τα λεκτικά σχήματα
ζωτικά ορμητική η Φελίτσε
tropi και Κασσάνδρα
πού πας Κάρμεν;
στη βρύση να γεμίσω
τη στάμνα κενά όστρακα
από κείνα που όταν τα μεταφέρεις
δεν σε πιάνουν στα τελωνεία
κοίτα
σ'αυτό το θρησκευτικό θέατρο
πρέπει ν'αποδείξουμε ότι όλα
τα διέπει μια χαλαρή Φελίτσε
defense
τι κι αν είμαι η strige
στα σκουπίδια ή στο boogie wonderland
αν~ε~ίδεοι πληρώνουν τις Ορνιθολογικές Εταιρείες
να λεν πως δεν υπάρχω
ή πως με κλείσαν στη φυλακή
γιατί ήμουν άριστη στην πυγμαχία
έπειτα έγινα η angelica farfalla του Δάντη
φοβάμαι πληγώνομαι που πεθαίνει ο Κρόνος
αλλά έρχεται η Φελίτσε και μου θυμίζει
ότι ο Άρης θα γεννιέται για πάντα δίπλα μου
όπως και θα ζει
αιώνια
κι εγώ
κι οι λάμπες
κι οι λεύκες
κι οι κίσσες
η πέτρα
η γέφυρα
το ποτάμι
αυτό θα πει ευτυχία
Η Χαριτίνη Ξύδη ζει στην Αθήνα. Έχει εκδώσει : C-Minor (Εκδ. Ιωλκός, 2005), Οι Τρομπέτες του Οκτώβρη (Εκδ. Κώδικας, 2007), Το Ράμφος (Εκδ. Κώδικας, 2007), Η ερωμένη απολεσθέντων θαυμάτων (Εκδ. Κώδικας, 2007), Τα Όνειρα Καπνίζουν (Εκδ. Γαβριηλίδης, 2008).
