Πικρή γενιά, Ποίηση, Νικολέττα Κατσαρή, Ιδιωτική έκδοση, 2010
Τι έμεινε, τι;
Θες να σου πω να ξαφνιαστείς;
Μόνο γέλια-
ούτε οδυρμοί που με ξέσκιζαν,
ούτε έρωτες που στην πυρά με δάκρυζαν,
ούτε όνειρα που στέρεψαν για τα καλά.
Τίποτα!
Μόνο γέλια!
Σημείωμα (του Τάσου Ρήτου)
Γεννηθείς μέσα σε μια τεράστια σπηλιά, διδασκόμενη την γλώσσα της κραυγής, βυζαίνοντας φωτιά από της μάνας το βυζί, παίζοντας του πατέρα το σπαθί. Κατάφερε η συγγραφέας να βγει απ’ την αφάνεια και να παρουσιάσει την «Πικρή Γενιά» της. Ύστερα από άδικες αιχμαλωσίες. Ύστερα από άγριους ξυλοδαρμούς με την ψυχή της. Βάζοντας αλάτι στις πληγές που της προκάλεσαν τα γκρεμισμένα τοπία της πραγματικότητας, μας καταθέτει ένα μεγάλο κατηγορώ για την ανούσια πρωινή βόλτα της μέσα σε στέκια με αιματοβαμμένες πλατείες.
Η συγγραφέας βγαίνει στον δρόμο με τις φωτιές και κραυγάζει για το λάθος που έρχεται να διαταράξει κι άλλο την ψυχική της αναστάτωση. Τέλος αυτό που μένει είναι το γέλιο, διότι μόνο γέλιο προκαλεί η σημερινή κατάσταση της κοινωνίας μας. Ούτε δάκρυ δεν αξίζει να πέσει ανάμεσα σε αυτά τα ξερά τοπία της καθημερινότητας.
