του Πέτρου Γαρδικλή
- And the winner is Gil Scott-Heron…για το επόμενο τεύχος. What do you think?
- Το προχωράς με κλειστά τα μάτια. Και θα βάλω βίντεο το Me and the Devil. Τι λες;
- Εννοείται! Μέχρι πότε το θες;
- Τέλος του μήνα“…You may bury my body, Down by the highway side, I don't care where you bury my body when I'm gone, You may bury my body, down by the highway side, So my old evil spirit, can catch a Greyhound bus and ride” Me and The Devil (2010)
28_5_2011 (aka τέλος του μήνα)
“BBC News - US musician and poet Gil Scott-Heron dies at 62”
O Gil εγκατέλειψε το κτίριο στις 27 Μαΐου του καταθλιπτικού έτους 2011
Και εκεί που επαναστάσεις ξυπνάνε μέρα με τη μέρα, εν μέσω κρίσεων οικονομικών, ηθικών και ανήθικων, ο συνθέτης και ερμηνευτής του άκρως επίκαιρου «The Revolution Will Not Be Televised», με αυτή την απαράμιλλη μαγκιά που τον χαρακτήριζε, βάζει το καπέλο του και κλείνει τη πόρτα πίσω του, μουρμουρίζοντας κάποιους στίχους, όπως άλλωστε όλη του τη ζωή έκανε…
Η φωνή που απαγγέλει ποίηση, τυλίγοντας μέσα της κάτι από Νέα Ορλεάνη, κάτι από προσωπικές σου αναμνήσεις από νύχτες με ουίσκι και βαριά, καθαρή μπλουζ και κάτι από τη μεστότητα μιας πατρικής αλλά και συνάμα μποέμικης φιγούρας, σωπαίνει και αφήνει την ηχώ να μας ακολουθήσει στην αβέβαιη πορεία για την οποία μας μιλούσε τόσα χρόνια.
Τώρα βάλε το «Inner City Blues» στη δική του, μοναδική εκτέλεση και κάθισε να σου πω δυο πράγματα για την ιστορία.
Ποιητής, μουσικός, συγγραφέας και ακτιβιστής, ο Gil Scott-Heron δίχασε για πολιτικούς αλλά και μικροαστικούς λόγους μια Αμερική και παρέα της και όλο τον πλανήτη. Μέσα από την πολυτάραχη ζωή του, πέρασε από φυλακές, ασθένειες (HIV), ναρκωτικά (καταδικασμένος για κατοχή κοκαΐνης), και γεύτηκε την πικρία της αποδοκιμασίας για τον τρόπο ζωής του, αλλά και στην άλλη όχθη τον ειλικρινή σεβασμό για όσα προσέφερε μέσα από το έργο του.
Άλλως γνωστός και σαν «Νονός της Ραπ», λόγω της καταξίωσης του ως spoken word performer, γεννήθηκε την πρωταπριλιά του 1949. Η μητέρα του τραγουδούσε στο New York Oratorio Society, ενώ ο πατέρας του ήταν Τζαμαϊκανός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής με το παρατσούκλι «το μαύρο βέλος». Με το χωρισμό τους, ο Gil μετακομίζει στην γιαγιά του μέχρι τον θάνατο της, όταν και επιστρέφει στην μητέρα του σε ηλικία 13 ετών. Είναι η ίδια εποχή που ολοκληρώνει την πρώτη ποιητική του συλλογή .
Γίνεται γνωστός κατά τις δεκαετίες ’70 και ’80, με την τότε συνεργασία του με τον Brian Jackson. Την ίδια εποχή τον βλέπουμε και ως πρεσβευτή υπεράσπισης των δικαιωμάτων των αφροαμερικάνων και πολέμιο κάθε μορφής ρατσισμού καθώς και της αρνητικής επιρροής των ΜΜΕ. Στην ιστορία θα χαραχτεί και η στιγμή που κριτικάρει τον πρόεδρο των Η.Π.Α. Ronald Reagan, θεωρώντας παράταιρη την εκλογή ενός πρώην B-movie ηθοποιού, στο ρόλο του πιο ισχυρού ανθρώπου του πλανήτη.
Κυκλοφόρησε 19 albums, ενώ το 2010 επρόκειτο να εμφανιστεί και στην Αθήνα, συναυλία που δυστυχώς ακυρώθηκε. Μέσα από την soul πορεία του, έγραψε ένα δικό του τόμο στην εγκυκλοπαίδεια της μουσικής.
Με κουράζει αλλά και με θλίβει να γράφω για όσους έφυγαν και άφησαν, ενώ να συναναστρέφομαι όσους μένουν, παίρνουν και δεν αφήνουν ούτε φιλοδώρημα…
Η δισκογραφία του Gil Scott-Heron έχει ως εξής:
New Black Poet: Small Talk at 125th & Lenox (Flying Dutchman Records 1970)
Pieces of a Man (Flying Dutchman Records 1971)
Free Will (Flying Dutchman Records 1972)
Winter in America (Strata East Records 1974)
The First Minute of a New Day (Arista Records 1975)
From South Africa to South Carolina (Arista Records 1975)
It's Your World [live double album] (Arista Records 1976)
Bridges (Arista Records 1977)
Secrets (Arista Records 1978)
The Mind Of Gil Scott Heron (Arista Records 1978)
1980 (Arista Records 1980)
Real Eyes (Arista Records 1980)
Reflections (Arista Records 1981)
Moving Target (Arista Records 1982)
The Best Of Gil Scott Heron (Arista Records 1984)
The Revolution Will Not Be Televised (Bluebird Records 1988)
Tales Of Gil Scott Heron And His Amnesia Express (Peak Top Records 1990)
Spirits (TVT Records 1994)
I'm New Here (XL Recordings 2010)
