Tennessee Williams
O Γυάλινος Κόσμος
ένα Έργο Μνήμης
Μεταφράζει ο Δημήτρης Τσεκούρας, συγγραφέας - μεταφραστής
Η παρούσα απόδοση - μετάφραση του έργου βασίστηκε κατά κύριο λόγο στο κείμενο της πρώτης έκδοσης (New York: Random House 1945). Επίσης, ελήφθησαν υπ’ όψιν οι προσθήκες - παραλλαγές στους διαλόγους και τις σκηνικές οδηγίες της πρώτης παράστασης του έργου στη Νέα Υόρκη. Το περιοδικό Vakxikon.gr, θα δημοσιεύσει ολόκληρη τη μετάφραση του έργου από τον γνωστό συγγραφέα και μεταφραστή ανά σκηνή. Ακολουθεί το τέταρτο μέρος των δημοσιεύσεων - Σκηνή 4. [Προηγούμενα: Σκηνή 1 |Σκηνή 2 | Σκηνή 3]
ΣΚΗΝΗ ΙV α
(το διαμέρισμα σκοτεινό, στο στενό αμυδρός φωτισμός, μια καμπάνα χτυπάει πέντε. Ο Τομ εμφανίζεται, ασταθές βήμα, είναι ολοφάνερο πως έχει πιει. Καθώς ο Τομ ανεβαίνει τα σκαλοπάτια μέχρι το πλάτωμα της σκάλας κινδύνου, το διαμέρισμα αρχίζει και φωτίζεται. Εμφανίζεται η Λώρα, φοράει νυχτικό, βλέπει ότι το κρεβάτι του Τομ είναι άδειο. Ο Τομ ψάχνει στις τσέπες του για το κλειδί, από τις τσέπες του ξεπροβάλλουν πολλά αποκόμματα εισιτηρίων κι ένα άδειο μπουκάλι, τελικά βρίσκει το κλειδί αλλά, ενώ είναι έτοιμος να ξεκλειδώσει, το κλειδί τού πέφτει από το χέρι, ανάβει ένα σπίρτο και σκύβει μπροστά στην πόρτα)
ΤΟΜ
Μια σχισμή και πάει το κλειδί!
(η Λώρα ανοίγει την πόρτα)
ΛΩΡΑ
Τι κάνεις εκεί, Τομ;
ΤΟΜ
Το κλειδί μου.
ΛΩΡΑ
Πού ήσουν όλη νύχτα, Τομ;
ΤΟΜ
Σινεμά.
ΛΩΡΑ
Όλη νύχτα;
ΤΟΜ
Και τι δεν είχε απόψε, Λώρα! ΜίκυΜάους, μια ταινία με την Γκρέτα Γκάρμπο, τα επίκαιρα, ένα ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ, διαφημίσεις! Και είχε και τα «προσεχώς». Τα ξέρεις τα «προσεχώς» Λώρα; Και είχε κι ένα σόλο στο πιάνο, Λώρα. Και μια φιλανθρωπική εκδήλωση: «Γάλα για τα φτωχά παιδιά». Και στο τέλος είχε κι έναν καβγά, Λώρα. Μια χοντρή κυρία τσακώθηκε με την ταξιθέτρια!
ΛΩΡΑ
(αθώα)
Κι έπρεπε να τα δεις όλα, Τομ;
ΤΟΜ
Ναι!
Και ξέχασα το πιο σημαντικό απ’ όλα, Λώρα!
Είχε και ταχυδακτυλουργό! Ο Μάγος Μαλβόλιο!
Ούτε που φαντάζεσαι τι έκανε, Λώρα!
Έχυνε το νερό από τη μια κανάτα στην άλλη και το νερό γινότανε μπύρα και μετά ουίσκι. Ξέρω καλά τι σου λέω γιατί, όταν ο Μάγος ζήτησε να ανέβει κάποιος στη σκηνή για να τον βοηθήσει, ανέβηκα εγώ, Λώρα, και τον βοήθησα! Μιλάμε για καθαρόμπέρμπον από το Κεντάκι.
Και μας έκανε και δώρα!
(βγάζει από την κωλότσεπή του ένα πολύχρωμο γυαλιστερό μαντήλι)
Σε μένα χάρισε το μαγικό του μαντήλι.
Πάρ’ το, Λώρα, στο χαρίζω!
Είναι δικό σου, Λώρα!
Εσύ θα το ανεμίζεις πάνω από ένα κλουβί με καναρίνια και τσούπ! θα βγαίνει μια γυάλα με χρυσόψαρα. Κι ύστερα θα το ανεμίζεις πάνω από τα χρυσόψαρα και τσουπ! θα πετούν τα καναρίνια!
Αλλά το πιο ωραίο ήταν αυτό με το φέρετρο. Ο Μάγος μπήκε μέσα στο φέρετρο κι εμείς τον καρφώσαμε για τα καλά αλλά αυτός βγήκε από το φέρετρο χωρίς να πειράξει ούτε ένα καρφάκι!
(μπαίνει μέσα)
Χρήσιμο κόλπο, Λώρα! Μπορεί να σε βγάλει από τον τάφο!
(σωριάζεται στο κρεβάτι, βγάζει τα παπούτσια του)
ΛΩΡΑ
Σουςςς…
ΤΟΜ
Και γιατί μου κάνεις σουςς παρακαλώ;
ΛΩΡΑ
Θα ξυπνήσεις τη μαμά, Τομ.
ΤΟΜ
Μακάρι! Τι; Μόνο αυτή «εγένετο φως, και εγένετο φως»;
(ξαπλώνει, αναστενάζει)
Ξέρεις κάτι, Λώρα; Τελικά δεν θέλει και πολύ για να βρεθείς ξαπλωμένος μέσα σε ένα καρφωμένο φέρετρο. Αλλά πώς βγαίνεις, Λώρα; Πώς;
(ο χαμογελαστός πατέρας στη φωτογραφία φωτίζεται. Η σκηνή σκοτεινιάζει, λίγο μετά ακούγεται ένα ξυπνητήρι)
ΑΜΑΝΤΑ
(από μέσα)
Και εγένετο φως! Και εγένετο φως!
Λώρα, πες στον αδερφό σου να σηκωθεί!
ΤΟΜ
(σηκώνεται αργά)
Και εγένετο σκότος.
(ο φωτισμός δυναμώνει)
ΑΜΑΝΤΑ
Λώρα, πες στον αδερφό σου ότι ο καφές είναι έτοιμος.
ΛΩΡΑ
Έλα, Τομ. Να μη θυμώσει η μαμά.
Και σε παρακαλώ, Τομ, μίλα της σήμερα, ζήτα της συγγνώμη.
(ο Τομ την κοιτάζει σαν χαζός)
ΤΟΜ
Αυτή άρχισε πρώτη.
ΛΩΡΑ
Ζήτα εσύ συγγνώμη και αυτή θα αρχίσει να μιλάει.
ΤΟΜ
Και που το τραγικό αν δεν μιλήσει δηλαδή;
ΛΩΡΑ
Έλα, Τομ, σε παρακαλώ!
ΑΜΑΝΤΑ
Λώρα, χρυσό μου, θα κάνεις αυτό που σου ζήτησα ή μήπως να πάω εγώ;
ΛΩΡΑ
Τώρα, μαμά, φοράω τη ζακέτα μου και πάω!
(με μια νευρική, σχεδόν σπασμωδική κίνηση, φοράει ένα άσχημο τσόχινο καπέλο και μια παλιά ζακέτα της Αμάντας που τα μανίκια της όμως είναι πολύ κοντά για τη Λώρα, κοιτάζοντας ταυτόχρονα παρακλητικά τον Τομ)
Μόνο βούτυρο, μαμά;
ΑΜΑΝΤΑ
(μπαίνει μέσα)
Μόνο βούτυρο. Και πες του να το γράψει.
ΛΩΡΑ
Μαμά! Κάνει κάτι μούτρα όταν του λέω να το γράψει.
ΑΜΑΝΤΑ
Ποσώς με απασχολούν τα μούτρα του κυρίου Γκάρφινκελ!
Και πες στον αδερφό σου ότι ο καφές του θα κρυώσει.
ΛΩΡΑ
(στην πόρτα)
Τομ, κάνε σε παρακαλώ αυτό που σου ζήτησα, ναι;
ΑΜΑΝΤΑ
Πήγαινε, Λώρα, επιτέλους!
ΛΩΡΑ
(φεύγει βιαστικά)
Πηγαίνω!
(λίγα δευτερόλεπτα μετά η Λώρα βγάζει μια κραυγή, ο Τομ πετάγεται και τρέχει)
ΤΟΜ
Λώρα;
ΛΩΡΑ
Τίποτα. Γλίστρησα αλλά είμαι μια χαρά.
ΑΜΑΝΤΑ
(κοιτάζει πολύ ανήσυχη)
Μωρέ χρυσό θα το πληρώσει ο ιδιοκτήτης όποιον σπάσει τα πόδια του σ’ αυτά τα σκαλοπάτια!
(η Λώρα έχει φύγει)
ΣΚΗΝΗ IV β
(η Αμάντα, με γυρισμένη την πλάτη στον Τομ, κοιτάζει στο παράθυρο, φως στο πρόσωπό της, ένα γερασμένο πρόσωπο με παιδικά χαρακτηριστικά, από κάπου ακούγεται το Ave Maria, ο Τομ την παρατηρεί από πίσω, γενικά είναι μια σκηνή αμηχανίας, η Αμάντα βήχει, ο Τομ πίνει τον καφέ του, η Αμάντα γυρνάει και τον κοιτάει στα κλεφτά, ο Τομ βλέπει ότι τον έχει δει)
ΤΟΜ
(σχετικά χαμηλόφωνα)
Μητέρα. (μικρή παύση) Μητέρα, σου ζητώ συγγνώμη.
(η Αμάντα βάζει τα κλάματα)
Μητέρα, δεν τα εννοούσα αυτά που είπα πριν.
ΑΜΑΝΤΑ
(με λυγμούς)
Ώστε είμαι μια κακιά μάγισσα, ε;… και… και με μισούν τα παιδιά μου. Γιατί;
ΤΟΜ
Όχι, μητέρα δεν σε μισούν τα παιδιά σου.
ΑΜΑΝΤΑ
Εγώ που δεν μπορώ να κοιμηθώ κι έχω γίνει νευρική. Εγώ που διαρκώς ανησυχώ για τα παιδιά μου!
ΤΟΜ
Σε καταλαβαίνω, μητέρα, αλλά πάψε να κλαις σε παρακαλώ.
ΑΜΑΝΤΑ
(αρχίζει να ηρεμεί κάπως)
Εγώ που πάλεψα όλα αυτά τα χρόνια να τα βγάλω πέρα μόνη μου! Και τώρα εσύ… το δεξί μου χέρι θέλεις να με εγκαταλείψεις…
ΤΟΜ
(τρυφερά)
Όχι, μητέρα.
ΑΜΑΝΤΑ
(αλλαγή τόνου, σχεδόν ενθουσιασμένη)
Τότε, προσπάθησε, Τομ, προσπάθησε και δεν ξέρεις πόσα πολλά μπορείς να πετύχεις. Έχεις τόσα πολλά χαρίσματα, Τομ! Α εμένα και τα δυο μου παιδιά, είναι… είναι ξεχωριστά παιδιά, ασυνήθιστα! Νομίζεις δεν το ξέρω, Τομ;! Κι είμαι πολύ υπερήφανη και για τους δυο σας. Όμως, Τομ, υποσχέσου μου, σε παρακαλώ, ένα πράγμα μόνο.
ΤΟΜ
Τι, μητέρα;
ΑΜΑΝΤΑ
Υποσχέσου μου ότι δεν θα γίνεις μέθυσος, Τομ!
ΤΟΜ
(χαμογελαστός)
Όχι, μητέρα, ποτέ δεν θα γίνω μέθυσος. Σου το υπόσχομαι!
ΑΜΑΝΤΑ
Έχω τρομάξει τόσο πολύ. Νομίζω ότι πίνεις, Τομ. (μικρή παύση)Και μην πίνεις σκέτο τον καφέ σου, αγόρι μου. Φάε και κάτι.
ΤΟΜ
Δεν θέλω, μητέρα.
ΑΜΑΝΤΑ
Ούτε ένα μπισκότο;
ΤΟΜ
Ούτε.
ΑΜΑΝΤΑ
Μα δεν το καταλαβαίνεις ότι δεν κάνει να μένεις όλη τη μέρα με το στομάχι αδειανό;
Και πάψε να πίνεις τόσο βιαστικά τον καφέ σου. Πόσες φορές σού έχω πει ότι τα καυτά υγρά μπορούν να προκαλέσουν καρκίνο του στομάχου;! Βάλε λίγο γάλα έστω στον καφέ σου!
ΤΟΜ
Δεν θέλω γάλα στον καφέ μου.
ΑΜΑΝΤΑ
Ναι, αλλά βλάπτεις τον οργανισμό σου. Και ξεχνάς επίσης ότι πρέπει να είμαστε γεροί, Τομ. Οι καιροί είναι δύσκολοι, Τομ, και αν θέλουμε να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, πρέπει κατ’ αρχάς να είμαστε… γεροί. (μικρή παύση) Τομ, έστειλα έξω την αδερφή σου γιατί θέλω πολύ να κουβεντιάσουμε κάτι οι δυο μας. Και να ξέρεις επίσης ότι, ακόμη κι αν δεν μου μιλούσες προ ολίγου, θα σου μιλούσα εγώ πρώτη!
ΤΟΜ
Τι είναι, μητέρα; Πες μου.
ΑΜΑΝΤΑ
Η Λώρα!
ΤΟΜ
Η Λώρα τι;; μητέρα.
ΑΜΑΝΤΑ
(πλησιάζει πολύ κοντά του)
Την ξέρεις πόσο ήρεμη και πόσο συνεσταλμένη είναι! Αλλά εγώ είμαι σίγουρη ότι πίσω από αυτή την ηρεμία και τη συστολή, είμαι σίγουρη ότι η Λώρα αισθάνεται… λύπη. Τις προάλλες μπήκα στο σπίτι και την βρήκα να κλαίει, Τομ!
ΤΟΜ
Σου είπε γιατί;
ΑΜΑΝΤΑ
Για σένα μου είπε.
ΤΟΜ
Για μένα;!
ΑΜΑΝΤΑ
Ναι, για σένα. Έχει λέει την εντύπωση ότι δεν είσαι καθόλου ευτυχισμένος εδώ.
ΤΟΜ
Άκου τώρα τι της κατέβηκε στο μυαλό!!!
ΑΜΑΝΤΑ
Τι να σου πω;
Αλλά κι εσύ, εδώ που τα λέμε, φέρεσαι πολύ παράξενα τον τελευταίο καιρό. Και πίστεψέ με, δεν σου κάνω κριτική!
Και ναι, το ξέρω, Τομ, ότι οι φιλοδοξίες σου δεν σταματούν στην αποθήκη και ότι χρειάζεται να κάνεις θυσίες, όλα τα ξέρω, Τομ, αλλά ξέρω ακόμη ότι η ζωή δεν είναι εύκολη, Τομ, και θέλει… σπαρτιάτικη αντοχή! Μακάρι να ‘ξερες όσα έχω μέσα μου αλλά δεν μπορώ να τα περιγράψω! (μικρή παύση) Κι ούτε που φαντάζεσαι πόσο πολύ αγάπησα τον πατέρα σου…
ΤΟΜ
(τρυφερά)
Το ξέρω, μητέρα.
ΑΜΑΝΤΑ
Και τώρα τρέμω, Τομ. Γιατί βλέπω ότι, όσο πάει, όλο και πιο πολύ του μοιάζεις! Τις νύχτες μένεις έξω μέχρι αργά και σίγουρα… πίνεις, Τομ. Αποκλείεται να μην ήσουν πιωμένος όταν μου είπες όλα εκείνα τα απαίσια πράγματα. Η Λώρα λέει ότι μένεις μέχρι αργά έξω τις νύχτες γιατί μισείς το σπίτι και ότι θέλεις να φύγεις από το σπίτι. Πες μου ότι δεν είναι αλήθεια, Τομ!
ΤΟΜ
Όχι, μητέρα.
(μικρή παύση, κοιτάζονται)
Μου είπες πριν ότι έχεις πολλά πράγματα μέσα σου που δεν μπορείς να μου τα περιγράψεις. Το ίδιο ισχύει και για μένα, μητέρα. Έχω πολλά πράγματα μέσα μου που δεν μπορώ να σου τα περιγράψω. Ας σεβαστούμε λοιπόν ο ένας τον άλλον…
ΑΜΑΝΤΑ
Τι σου συμβαίνει, Τομ;
Πού πηγαίνεις τις νύχτες;
ΤΟΜ
Σινεμά!
ΑΜΑΝΤΑ
Και γιατί πηγαίνεις στο σινεμά, βρε αγόρι μου;!
ΤΟΜ
Γιατί μου αρέσει η περιπέτεια!
ΑΜΑΝΤΑ
Ναι… αλλά εσύ πηγαίνεις πολύ στο σινεμά!
ΤΟΜ
Γιατί μου αρέσει πολύ η περιπέτεια.
ΑΜΑΝΤΑ
Εγώ ξέρω ότι οι περισσότεροι νέοι την περιπέτεια τη βρίσκουν στη δουλειά τους!
ΤΟΜ
Προφανώς δεν θα δουλεύουν σε αποθήκη υποδημάτων!
ΑΜΑΝΤΑ
Αν θέλεις να ξέρεις, ο κόσμος είναι γεμάτος από νέους που δουλεύουν σε αποθήκες και εργοστάσια! (μικρή παύση) Κι ούτε και τρελαίνονται όλοι για… περιπέτεια, όπως εσύ!
ΤΟΜ
Μάλιστα!
Μάθε λοιπόν κι εσύ με τη σειρά σου ότι ο Άνθρωπος είναι πολεμιστής, είναι εραστής, είναι κυνηγός από έν-στι-κτο!
ΑΜΑΝΤΑ
Πάψε να μου μιλάς για ένστικτα! Το ένστικτο είναι για τα ζώα. Η ανθρώπινη φύση τα έχει αφήσει προ πολλού πίσω της τα ένστικτα. Άσε που όλα αυτά δεν είναι Χριστιανικά πράγματα!
ΤΟΜ
Και ποια είναι τα Χριστιανικά πράγματα, μητέρα;
ΑΜΑΝΤΑ
Ανώτερα πράγματα! Πνευματικά! Πράγματα αποκλειστικά της ψυχής! Άκου εκεί από έν-στι-κτο! Κι είχα την εντύπωση, Τομ, ότι οι φιλοδοξίες σου θα είναι κάπως ανώτερες από αυτές των γουρουνιών και των πιθήκων!
ΤΟΜ
Δεν παίρνω κι όρκο.
ΑΜΑΝΤΑ
Χιούμορ! Αλλά τέλος πάντων… άλλο ήθελα να κουβεντιάσουμε.
ΤΟΜ
(σηκώνεται)
Πρέπει να φύγω. Άργησα.
ΑΜΑΝΤΑ
(τον πιάνει από τους ώμους)
Κάτσε κάτω!
ΤΟΜ
Θες να αργήσω στη δουλειά;
ΑΜΑΝΤΑ
Έχεις πέντε ολόκληρα λεπτά ακόμη. Πρέπει να σου πω για την Λώρα!
(Λεζάντα στην οθόνη: «Σχέδια και προγραμματισμοί»)
ΤΟΜ
Άντε έλα! Τι θέλεις να μου πεις για την Λώρα;
ΑΜΑΝΤΑ
Κάτι πρέπει να κάνουμε, Τομ! Είναι δυο χρόνια μεγαλύτερη από σένα και όλη μέρα κάθεται στο σπίτι χωρίς να κάνει το παραμικρό. Τρομάζω. Πρέπει να δράσουμε!
ΤΟΜ
Είναι μάλλον«κορίτσι του σπιτιού» που λένε.
ΑΜΑΝΤΑ
Μα αυτό είναι μόνο για λύπηση! Εκτός κι αν το σπίτι είναι δικότης, ένα σπίτι με… σύζυγο.
ΤΟΜ
Παρακαλώ;
ΑΜΑΝΤΑ
Όταν βρεθεί κάποιος να φροντίζει την Λώρα, όταν η Λώρα παντρευτεί, αποκτήσει δικό της σπίτι. όταν η Λώρα γίνει ανεξάρτητη, τότε και μόνο τότε είσαι ελεύθερος να φύγεις και να πας όπου θέλεις: στη στεριά, στη θάλασσα, όπου σε βγάλει ο άνεμος. Μόλις βρεθεί κάποιος να πάρει τη θέση σου, τότε, ναι!, είσαι ελεύθερος…
ΤΟΜ
Μα…
ΑΜΑΝΤΑ
Έννοια σου και το είδα το γράμμα που έλαβες από το Εμπορικό Ναυτικό! Δεν είμαι τυφλή, ξέρω τι σχεδιάζεις, Τομ!... όσο πάει, όλο και πιο πολύ μου θυμίζεις τον πατέρα σου… έβγαινε έξω χωρίς να δίνει την παραμικρή εξήγηση!...και καλά!, εμένα άσε με, είμαι γριά εγώ, αλλά την αδερφή σου;!... η αδερφή σου εξαρτάται από εμάς… τι να κάνω; Την έγραψα στην Εμπορική Σχολή! Φιάσκο! Τρόμαζε και την έπιανε το στομάχι της! Την έγραψα στη Χριστιανική Ένωση Νέων! Και πάλι Φιάσκο! Δεν μιλούσε με άνθρωπο! Μόνο κάτι παλιοί γρατσουνισμένοι δίσκοι κι ο Γυάλινος Κόσμος της! Μα είναι ζωή αυτή, Τομ, για ένα κορίτσι;
ΤΟΜ
Κι εγώ τι μπορώ να κάνω, μητέρα;
ΑΜΑΝΤΑ
Να πάψεις να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου! Αυτό να κάνεις!
(ο Τομ κάνει μια απότομη κίνηση, πηγαίνει και παίρνει το παλτό του, ένα πολύ μεγάλο παλτό, φοράει κι ένα καπέλο με αυτιά)
ΑΜΑΝΤΑ
(με δυνατή φωνή)
Πού πας χωρίς κασκόλ, Τομ;
(ο Τομ παίρνει ένα κασκόλ, το τυλίγει πολύ σφιχτά γύρω από τον λαιμό του, κινείται να φύγει)
ΑΜΑΝΤΑ
Τόοοομ! Έλα εδώ να σε ρωτήσω.
ΤΟΜ
Έχω αργήσει!
ΑΜΑΝΤΑ
(τον πιάνει με δύναμη από το μπράτσο)
Δεν μου λες, εκεί στην αποθήκη δεν μπορεί… όλο και κάποιος ωραίος νέος θα υπάρχει!
ΤΟΜ
Όχι!
ΑΜΑΝΤΑ
Αποκλείεται!
ΤΟΜ
Μητέρα!
ΑΜΑΝΤΑ
Άκουσέ με, Τομ. Θα βρεις έναν νέο ωραίο, καλό, τίμιο και που ασφαλώς δεν θα πίνει και θα τον φέρεις εδώ να γνωριστεί με την αδερφή σου!
(ο Τομ φεύγει ανοίγοντας με δύναμη την πόρτα)
Πες μου ότι θα το κάνεις, Τομ!
(ο Τομ απομακρύνεται)
Πες μου ότι θα το κάνεις, Τομ!
ΤΟΜ
(έχει απομακρυνθεί, με δυνατή φωνή)
Ναι, μητέρα, θα το κάνω!
(το πρόσωπο της Αμάντα ανήσυχο αλλά και με κάποια ελπίδα, πηγαίνει στο τηλέφωνο, προβολέας στο πρόσωπό της)
ΑΜΑΝΤΑ
Άιντα Σκοτ εκεί; Εδώ ΑμάνταΓουίνγκφιλντ! Τι κάνεις, χρυσή μου; Να ξέρεις ότι μας έλειψες πάρα πολύ από τη συνάντηση των Θυγατέρων την προηγούμενη Δευτέρα. Σκέφτηκα ότι η απουσία σου θα οφείλεται σε κάποια κρίση ιγμορίτιδας. Φρίκη, φρίκη! Μα εσύ είσαι σωστή οσιομάρτυς, χρυσή μου! Ξέρεις, πριν από λίγο διαπίστωσα ότι τον επόμενο μήνα τελειώνει η συνδρομή σου στην Ιδανική Νοικοκυρά, ναι χρυσή μου, ναι, τελειώνει, κι όχι τίποτε άλλο δηλαδή αλλά ξεκινάει ένα καινούργιο μυθιστόρημα της Μπέσι ΜέιΧόπερ μούρλια, δεν πρέπει επ’ ουδενί να το χάσεις χρυσή μου. Φαντάζομαι να θυμάσαι τι είχαμε πάθει με το Όσα παίρνει ο άνεμος! Και ποιος δεν μιλούσε τότε για την Σκάρλετ Ο’ Χάρα; Σε πληροφορώ λοιπόν ότι το καινούργιο μυθιστόρημα της Μπέσι ΜέιΧόπερ λένε ότι μπορεί να είναι και καλύτερο από το Όσα παίρνει ο άνεμος! Τι; Τι είπες; Σου καίγεται το φαγητό; Για όνομα του Θεού, χρυσή μου, τρέξε στο φαγητό, περιμένω εγώ. Α! Το έκλεισε!
(σκοτάδι)
Ο Δημήτρης Τσεκούρας γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1967. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία και Γλωσσολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. Γράφει Πεζογραφία και Θέατρο. Το τελευταίο του βιβλίο, «Οι ιστορίες του πάστορα Βογκ», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έρμα. Στο Θέατρο έχουν ανεβεί τα έργα του «Το νερό γνωρίζει», «Η Μπέμπα», «Η Λίμνη», «Η Φθορά», «Κάθε σαράντα χρόνια», «Η εξομολόγηση ενός βαμπίρ» και «Η Απελευθέρωση». Ο «Γυάλινος Κόσμος» του Τενεσί Ουίλιαμς είναι το τρίτο έργο που μεταφράζει για το Θέατρο. Έχουν προηγηθεί «Τα Μάγια της Πεταλούδας» και «Ματωμένος Γάμος» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Ζει στην Αθήνα.
