Zευγάρια, θεατρικό σε συνέχειες
της Κατερίνας Καντσού
(Νύχτα. Εσωτερικό κρεβατοκάμαρας. Πάνω στο κρεβάτι ένας άντρας και μια γυναίκα καθισμένοι. Εκείνη διαβάζει ένα βιβλίο.)
Εκείνος: Βαριέμαι…
Εκείνη: Μμμμ…
Εκείνος: (την κοιτάζει) Βαριέμαι.
Εκείνη: Και τι θες να κάνουμε;
Εκείνος: Ας σηκωθούμε, ας κάνουμε κάτι.
Εκείνη: ‘Όχι, δε θέλω να κάνω τίποτα.
Εκείνος: Και προτιμάς να καθόμαστε έτσι κοιτώντας το κενό;
Εκείνη: Εγώ δεν κοιτάζω το κενό, διαβάζω. Γιατί δεν διαβάζεις κι εσύ;
Εκείνος: Δεν έχω όρεξη (παύση). Θέλεις να κάνουμε έρωτα;
Εκείνη: ‘Όχι, όχι τώρα.
Εκείνος: Και τότε πότε; Πάνε δυο μήνες…
Εκείνη: Σταμάτα, σου είπα πως δεν έχω όρεξη τώρα!
Εκείνος: Νιώθω ότι απομακρύνεσαι. (εκείνη δεν μιλάει). Με θες ακόμα; (εκείνη γυρίζει τη σελίδα στο βιβλίο). Κοίταξέ με, κοίτα με!
Εκείνη: Τι θες;
Εκείνος: Σε θέλω πίσω. Θέλω εκείνο που είχαμε.
Εκείνη: Εκείνο το είχαμε τότε. Ανήκει στο παρελθόν. Τώρα έχουμε αυτό.
Εκείνος: Κι αν δεν μ’ αρέσει αυτό;
Εκείνη: Πρόβλημά σου.
Εκείνος: Δεν είναι δικό μου πρόβλημα, είναι δικό μας! Πώς μπορεί να μη σε νοιάζει τίποτα;
Εκείνη: Ηρέμησε, γλυκέ μου. Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου.
Εκείνος: Εγώ δεν μπορώ να ζω έτσι.
Εκείνη: Άλλαξέ το, τότε. Έχεις τα κότσια;
Εκείνος (σηκώνεται νευριασμένος): Είσαι ανυπόφορη!
Εκείνη: Μπορεί. Αλλά κι έτσι, δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα.