photo © Γεωργία Καραχάλιου
Ο γράφων
Παρ’ ότι ως νέος υπήρξα καλλιγράφος,
μεσήλιξ κατήντησα γραφέας σκέτος
και τώρα πια μονάχα στενογράφος·
πρέπει να προλάβω το τρέχον έτος
της στερνές μου ικμάδες να μεταγγίσω
στο χαρτί μέχρι μιας ανυπερθέτως.
Εγκαίρως κι εντελώς να με στραγγίσω
ως το πιο μικρό δικό μου στοιχείο,
τίποτα απολύτως να μην αφήσω,
πάρεξ το σκεύος μου – αδειανό δοχείο·
κάτι ετοιμόρροπα στεγνά λαγούμια
στο εγκαταλελειμμένο μου ορυχείο.
**
Ένα σονέτο για μας
Έτσι όπως γυρνάς πλευρό κάθε βράδυ,
σιγά σιγά το σχήμα μου χαράζεις,
μέχρι να γίνω εκείνο που αγκαλιάζεις
από σιωπή, σεντόνια και σκοτάδι·
κι αντανακλώ στων ματιών σου τ’ ασπράδι
ό,τι βαθιά, πιο βαθιά σου κοιτάζεις,
ό,τι σε κάνει πια ν’ ανατριχιάζεις
σαν παγιδευμένο μικρό ζαρκάδι.
Έτσι ολονυχτίς βουβά με σαρκώνεις
και την αυγή με στρώνεις, με διπλώνεις·
κρύβω στις πτυχές μου τα αδρά σου χάδια,
βαθιά σημάδια από πριν που ’μουν δέρμα
κι ίχνη απ τον ίδρο σου πηχτά σα σπέρμα,
ως τις ραφές μου λινή ξένη κι άδεια.
**
Η μικρή ασπρόμαυρη
Μάζες εικόνων
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ
Αυτήκοοι – όχι αυτόπτες.
Ως τις μέρες εκείνες
που ο πρώτος οφθαλμός
άνοιξε δειλά δειλά
στο μέτωπό μας
κι είδαμε οι πρωτόφθαλμοι
τον παράδεισό μας
– αληθινό ακόμα.
Αυτήκοοι στον καναπέ μας
κι αυτόπτες πια.
Πώς μεγάλωσε ο παράδεισος;
Για να τον χωρέσουμε
φύτρωσαν στο κεφάλι μας
– κεφάλι εντόμου πλέον –
κι άλλα μάτια, μάτια τυφλά,
οξύτατα, μυωπικά
ή παραμορφωτικά·
πάντα γυάλινα, πάντα ανοιχτά·
πρώτα μαυρόασπρα,
έγχρωμα μετά
(Εις την 25ην Δ.Ε.Θ.
Εκεί ελειτούργησεν η μικρά,
η πρώτη ελληνική.
Εις το περίπτερον της Δ.Ε.Η.
Εκεί. Και εξέπεμπεν
τρίωρον πρόγραμμα
μέσω εκατό δεκτών,
εγκατεστημένων
εις καίρια σημεία της πόλεως
και των περιχώρων.
Άγνωστον παραμένει
εάν παρενεβλήθησαν
διαφημιστικά μηνύματα.).
Τελευταία ποιητική συλλογή: "Αναψηλάφηση" (εκδ. Γαβριηλίδης 2019).
