© Furknsaglam
SILVER ALERT
Πόσος χρόνος περνάει όταν σηκώνεσαι από το κρεβάτι και πας στην καφετιέρα; Όταν πηγαίνεις από τον νεροχύτη στο ψυγείο; Από την ντουλάπα στο παράθυρο, από την πόρτα στην πολυθρόνα; Ή όταν σηκώνεσαι από τον υπολογιστή να πας τουαλέτα; Η ταυτότητα μου γράφει σαράντα, αλλά κάπου γίνεται κάποιο λάθος, κάπου έχει περάσει περισσότερος χρόνος. Κι όταν κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, εκεί πόσος χρόνος περνάει; Πεδίο αναγνώρισης εικόνων: Πενήντα οκτώ τετραγωνικά. Μια φτυσιά κόσμος.
Πηγαίνω στη δουλειά καθημερινά. Γυρίζω από τη δουλειά. Εκτός Σαββατοκύριακου. Αγοράζω φαγητό. Μπαίνω στο Facebook. Βγαίνω από το Facebook. Ξαναμπαίνω. Κοιτάζω το προφίλ των άλλων. Ξανά. Και το δικό μου. Ξανά. Ζεσταίνω το φαγητό. Ανοίγω ένα κρασί. Τρώω. «Τι σκέφτεστε;», «Όλα καλά». Τι σκέφτομαι; Ότι είμαι μαλάκας που απαντάω σε έναν τοίχο, σκέφτομαι. Σηκώνομαι, πλένω δυο πιάτα. Ακούω ειδήσεις. Κάνω ένα ντουζ. Ετοιμάζω τον καφέ για αύριο. Από την κουζίνα πίσω στον καναπέ, έξι δρασκελιές, πέντε αν έχω κέφι και τις κάνω μεγάλες. Κάπου κρύβεται ο χρόνος, δεν μπορεί. Πίσω από το καλοριφέρ ή μέσα στο ντουλάπι της κουζίνας, πίσω από το λάδι, πίσω από τις κατσαρόλες, πίσω από την τελευταία σκόνη ή και στο υπνοδωμάτιο, κάτω από το μαξιλάρι, αν και αυτό θα ήταν πιο τρομακτικό. Πάει καιρός μου είμαι μόνος μου εδώ και μου την έχει δώσει φαίνεται.
«Τι σκέφτεστε;», «Θα κρυφτώ κι εγώ». Αυτό σκέφτομαι. Απόψε θα το κάνω. Enter. Κάθισα στο πάτωμα πίσω από τον καναπέ. Φαινόμουν. Πήγα στη γωνία πίσω από την τηλεόραση. Φαινόμουν. Μετά πίσω από την κουρτίνα. 5, 10, 15, 20, 25 -ακίνητο παιδί- 30, 35, 40, 45. Μεγάλωσα, λέει, έγινα άντρας. Πήγα σχολείο, ερωτεύτηκα εκείνο το κορίτσι -μα γιατί ερωτευόμαστε από τόσο μικροί, τόσος χρόνος υπάρχει για χάσιμο- ταξίδεψα, γύρισα, ξαναέφυγα, σπούδασα, ξαναερωτεύτηκα, δούλεψα, αρρώστησα, έγινα καλά, ξαναρρώστησα, δεν έγινα καλά ποτέ, πήγα σε γάμους, σε κηδείες, σε ψυχολόγους, όλα και πάλι το ίδιο, το ίδιο και το ίδιο. Στην αρχή τρόμαζα, μετά άρχισα να χάνω λέξεις σιγά σιγά. Δουλειά-σπίτι-τοίχος. Ανάμεσα στο τζάμι της μπαλκονόπορτας και την κουρτίνα, εκεί, εκεί θα μείνω. Τη χαϊδεύω με ένα δάχτυλο, μετά ακουμπώ την παλάμη, τον αγκώνα μου, αν είχα φως από πίσω μου, μπροστά θα φαινόταν η σκιά του Καραγκιόζη. Γελάω. Ψάξε ψάξε, δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις. Περνούσε η ώρα, ούτε ο ύπνος είχε σημασία ούτε τίποτα. Ψάξε, ψάξε. Περιμένω. Το είπα, αρρώστησα και δεν έγινα ποτέ καλά.
Όταν μπήκε η καθαρίστρια την επόμενη μέρα δεν ήταν κανείς εκεί. Συνήθως την περίμενε και έλεγαν μια καλημέρα στην πόρτα πριν τη δουλειά. Σκέφτηκε ότι κάτι θα είχε να κάνει και έφυγε νωρίτερα. Άνοιξε το ράδιο και ξεκίνησε τις δουλειές ως συνήθως. Την επόμενη εβδομάδα όμως μόλις ξεκλείδωσε είδε ότι το σπίτι ήταν όπως ακριβώς το είχε αφήσει. Ούτε ένα μαξιλάρι, ούτε ένα τασάκι δεν είχε αλλάξει θέση. «Ουέ!» έκανε, αυτό το κοφτό, αλβανικό επιφώνημα έκπληξης και εντύπωσης και πήρε την αστυνομία για να δηλώσει την εξαφάνιση.
«Ετών;»
«Δεν ξέρω ακριβώς. Μεγάλος».
«Φορούσε ένα τζιν και ένα άσπρο μπλουζάκι. Τελευταία φορά εθεάθη στην είσοδο του σπιτιού του».
Τη ρωτούσαν αν έμπαινε ή έβγαινε όταν τον είδε την τελευταία φορά στην πόρτα. Της ήταν αδύνατο να θυμηθεί.
Το διήγημα Silver Alert περιλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων Λουτρό Οξυτοκίνης της Κατερίνας Κονιδάρη (Ιούνιος 2017 - 1η έκδοση | Οκτώβριος 2017 - 2η έκδοση) | Εκδόσεις Βακχικόν - Vakxikon Publications.
