Τη νύχτα που μίλησε η σιωπή, ποιήματα, Βίκυ Τελίδου Μητρούλια, εκδόσεις Βακχικόν 2017
ΜΟΝΟ ΤΑΝΓΚΟ
Από του εφιάλτη την άκρη ξεπήδησε
της απόγνωσης η οπτασία. Παρακαλώντας.
Να της χαρίσω του χρόνου μου το υπόλοιπο.
Δεν ντράπηκε να ξαπλώσει σιμά μου. Με ψεύτικα χάδια να ντύσει το σώμα
μου. Εκείνο το σώμα που μόνο του στέκει στη μέση του δρόμου και τρέμει
στου αγέρα το φύσημα. Να πάρει το σώμα. Να πάρει του χρόνου μου το
υπόλοιπο. Να μου αφήσει σημάδια, τραχιά, στης ψυχής τον καμβά.
Της είπα όμως, φοβισμένη, στου εφιάλτη τη μέση, ότι τα σώματα αυτά δεν
γενούν πια συναίσθημα.
Μόνο θλίψη γενούν, καθώς ακόμα μπορούν να θυμούνται της ευτυχίας την
όψη, να χάνεται στου ουρανού το δύσβατο μονοπάτι, με χέρια απλωμένα να
πιάσουν την άκρη του γέλιου.
Όσο ξεγλιστρούν τα χαμόγελα από του παραθυρόφυλλου την κλειστή
γρίλια, χρόνος δεν απομένει στην απόγνωση να χαρίσουν. Καθώς τέλεψε,
στους ήχους του τελευταίου τανγκό, λίγο πριν ο ήλιος χαράξει και ξεμακρύνει
για πάντα, η χαρά, ντυμένη στα κόκκινα, λίγο πριν τα σώματα φιλήσουν τα
στόματα για στερνή φορά... Χρόνος δεν απομένει.
Την ακούω τώρα.
Λέει, στου εφιάλτη μέσα την τελευταία στιγμή, θα καταπιεί όλα της νιότης
μου τα αγγίγματα.
Και το τανγκό παίζει ξανά για να χορέψω. Μονάχη.
Με το φεγγάρι που σβήνει μοναδικό παρτενέρ.
