Αθηνά Στραβοπόδη: "Είναι ευλογία να μπορείς να δακρύσεις"
Συνέντευξη στον Θεοχάρη Παπαδόπουλο
Συνομιλήσαμε με την ποιήτρια Αθηνά Στραβοπόδη με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της "Ίσως είμαι εγώ" (εκδόσεις Εκάτη 2018).
Μέσα από τη συλλογή «Ίσως είμαι εγώ» εκφράζετε τον εαυτό σας ή έναν εαυτό, που θα μπορούσε να ήταν, εσείς;
Είναι χρονολογικά η ζωή μου. Το παιχνίδι έφερε την ερωτική αρχή. Άσπρο δάκρυ με την πιπιλιά. Οι μαργαρίτες έγιναν γκρίζες, η φωνή του τίποτα. Η μύγα στο αποξηραμένο ζώο, η γλώσσα που βλέπει ουρές. Δεν μπορώ να διαλέγω, φύτρωσα όταν δεν έπρεπε. Προσπαθώ το άνθρωπος.
Πιστεύετε ότι σήμερα η γυναίκα θεωρείται ακόμα ιδιοκτησία άλλων (μάνας, πατέρα, φίλης, εραστή) και όχι ιδιοκτησία του εαυτού της;
Στην ιδιοκτησία για να μην υπάρχει μοναξιά (έτσι πιστεύουμε) δίνουμε την συν - ιδιοκτησία. Συνειδητά ή όχι, από αγάπη, φόβο,σεβασμό, από μη διαμορφωμένο εαυτό μπαίνουμε σ' ένα τετράγωνο προσπαθώντας να το κάνουμε κύκλο χωρίς γωνίες. Και το μπαλόνι ξεφουσκώνει με διαφορετικούς τρόπους για τον καθένα μας. Άρα Ναι πιστεύω ότι πολλές γυναίκες επιτρέπουμε να είμαστε ιδιοκτησία άλλων.
Πιστεύετε ότι είναι προτιμότερο ένα δάκρυ από ένα κλειστό χαμόγελο;
Είναι ευλογία να μπορείς να δακρύσεις, να τρέξει ο πόνος να βρεί το ποτάμι της ζωής.
Αναφέρεστε στη μάνα, που γίνεται θυσία μια ζωή για την οικογένειά της και αντιμετωπίζει την αχαριστία, καθώς δεν φαίνεται να χωράει πουθενά. Πιστεύετε ότι τέτοια φαινόμενα έχουν ξεπεραστεί σήμερα;
Όπως η μάνα γη, δίνει και η μάνα ότι μπορεί, περιμένει ένα χαμόγελο. Πίσω από τις κλειστές κουρτίνες ακόμη και τώρα δεν έχουν ξεπεραστεί όλα αυτά. Η μάνα εργαλείο, ακούραστη, δεν αρρωσταίνει ποτέ, ο πόνος παγωμένο χαμόγελο.
Έχετε σκεφτεί ποιο θα είναι το επόμενο βήμα σας στον χώρο της λογοτεχνίας;
Το πρώτο βήμα έγινε όταν οι λέξεις μπήκαν στη σειρά και έγιναν δρόμος ταξιδιού. Το επόμενο βιβλίο περιμένει...