Γράφει ο δρ. Κοσμάς Κοψάρης
Η συγκεκριμένη συλλογή του Κουτσούνη ξεχωρίζει για τον άρτιο τρόπο γραφής της. Ενώ το ποιητικό υποκείμενο ασχολείται με σοβαρά οντολογικά θέματα που ταλανίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη ανά τους αιώνες, όπως ο φόβος του κενού, της απουσίας, η αίσθηση της ημιτελούς ύπαρξης, η υφή των ποιητικών κειμένων είναι τόσο συμπαγής που εξισορροπεί την έσω αναστάτωση. Δεν υπάρχει πουθενά ίχνος συναισθηματικού παραληρήματος. Όλες οι ιδέες εμποτίζονται στον αναγνώστη ως μια καλά λειασμένη στωικότητα. Η ακριβής περιγραφή τοπίων του φυσικού περιβάλλοντος εκφράζουν την επιζητούμενη επίτευξη ανάλογης εναρμόνισης ως το ύψιστο κατόρθωμα της ενδοσκόπησης.
Ο ποιητής μέσα από αποστάγματα βαθιάς κλασικής παιδείας, με σπάνια μουσικότητα στον ρυθμό και υποβλητικότητα στις αισθητικές του αποδόσεις, έχει το χάρισμα να επενεργεί συγκολλητικά στα περιγραφόμενα θρυμματισμένα περιστατικά της καθημερινότητας, υπερβαίνοντας την τραυματική μνήμη. Η προσωπική ποιητική μυθολογία του ενός και αδιαίρετου όλου συμπορεύεται με τους ένθετους άκρως ενδιαφέροντες ποιητικούς ιστούς που καταλήγουν όλοι κεντρομόλα στην εκτεταμένη ποιητική δεξαμενή που λέγεται «στου κανενός του χώρα», ή, εναλλακτικά, πρόσφορο πεδίο για κάθε ψυχογραφική αποτύπωση, για την αναπαράσταση του συνόλου των πολιτιστικών εγγραφών που συναπαρτίζουν την ολότητα της ποιητικής κοινωνιολέκτου.
Ο ποιητής ενδιαφέρεται έντονα για την χαρτογράφηση του πέρα του απώτατου των ορίων με την συνάλληλη εξακτίνωσή του στο επέκεινα. Κάθε πένθιμο στοιχείο σε αυτά τα ποιήματα δεν παραπέμπει στην διαμόρφωση μιας πεισιθάνατης ατμόσφαιρας, αλλά στην αναδόμηση της ίδιας της ύπαρξης με μια νέα προοπτική προς την αυτοπραγμάτωση. Η περιγραφή των όσων φαντάζουν μικρά και ασήμαντα αποκτά μια άλλη διάσταση από την στιγμή που όλα ενσωματώνονται στην ποιητική ενδοχώρα ως ανακλαστικός δείκτης της ανθρώπινης συνείδησης η οποία πασχίζει μέσα στα δαιδαλώδη τοιχώματα των σύγχρονων καιρών να οδηγηθεί στην εξακτίνωση του είναι.
Για το ποιητικό εγώ, το τίποτα ενέχει το σύμπαν, συμβολική μικρογραφία του οποίου αποτελεί ο αγώνας του καθενός μας να βγει από την πνευματική ναρκοθέτηση, από τις παρωπίδες που ενίοτε αγκυλώνεται, διεκδικώντας την θέση που τού αρμόζει στην ανθρωπότητα. Η ελπίδα για την ατομική ευτυχία, μέσα στα κοιτάσματα της επιδιωκόμενης συλλογικής ευδαιμονίας, πάντα θα υπάρχει όσο ο άνθρωπος εξακολουθεί να έχει την δύναμη να ονειρεύεται. Ο ποιητής μάς βοηθά να κρατήσουμε φωτεινό το όνειρο, ακόμη και αν θεωρούμε ότι μάς έχει κυριεύσει ολοκληρωτικά η νύχτα. Εξαιρετικό βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε.
