Γράφει η Κωνσταντίνα Σκουφή
Έγραψα την «Ομαιμοσύνη» μέσα στον Αύγουστο του 2016 στην Πάρο, στο πατρικό σπίτι της μητέρας, της γιαγιάς, της προγιαγιάς μου, και πάει πίσω λέγοντας, ωσότου το χαρτί των συμβολαίων ιδιοκτησίας μέχρι εξαΰλωσης τριφτεί από τα χρόνια και τα μάτια στα πρόσωπα της οικογένειας αρχίσουν να κοιτάνε και να αποχρώνται αλλιώτικα, σαν από φωτογραφία άλλης οικογένειας να ’χουνε βγει.
Με συντρόφεψαν, λοιπόν, τοίχοι με πέτρινο κορμί, φαρδιοί, με περβάζια που χωρούν να κάτσει πάνω τους μία γλάστρα γιασεμί ή ένα παιδί, και παράθυρα μεγάλα, με θέα στων ενοίκων τη ζωή βαθιά.
Η «Ομαιμοσύνη» κατάγεται από τα προσωπικά, αυθαίρετα και ατελή αξιώματα που κυματίζουν εσωτερικά και βουβά κάτω από την επιφάνεια έργων και ημερών κάθε ανθρώπου. Είναι ο υδάτινος τόπος τομής δύο ισχυρών ρευμάτων που με έχουν παρασύρει κατά καιρούς ορίζοντάς μου ρότα. Της βεβαιότητας, αφενός, ότι καθεμία και καθένας μας είμαστε κατεργασμένοι σε μέγιστο βαθμό από τους εγγύτερους ανθρώπους μας και της εντύπωσης, αφετέρου, ότι όλα τα ανθρώπινα όντα συνδέει –πέραν της κοινής μοίρας- μία στενότατη συγγένεια μέσα από κάποιο κύτταρο αρχικό.
Κατ’ ουσίαν είναι μία ανθολόγηση των επιδραστικότερων για μένα προσώπων που –με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο- έζησα μαζί τους μέχρι τώρα.
Μία απόπειρα χαρτογράφησης των ισχυρότερων βιωματικών δεσμών που κάτω από τα χοντρά σκοινιά, στου σώματος της ύπαρξης τις αυλακιές, κοίτες ανοίγουνε να τρέξουν ποταμοί νερά.
