photo © Craig Adderley
Το θέατρο παραπαίει
Γίναμε λίγο μίνιμαλ
και μετά πολύ.
Αλλάξαμε σάρκα
και οι ίπποι του πνευματικού μηχανοστασίου
γέμισαν τατουάζ με σβάστικες και σφυροδρέπανα.
Ο Downland* έγινε κρότος λαμαρίνας
και η καινοτομία αυτοσαρκάζεται.
Και εσύ σε βλέπεις
σαν από μεγεθυντικό φακό
ωχρής συγκυρίας
σε έβδομη διάσταση.
Σουρεαλιστικό μετέωρο
και στιγμιότυπο
αναλφάβητης αλληγορίας
ενός μαστουρωμένου Tom Waits
σε μία Blue Valentine
επόμενης δεκαετίας,
όσο ένας Μπουκόφσκι
αργοπεθαίνει σελίδες.
Σε μία διαρκή ταλάντωση
χορδής που τρίζει
ή ρώγας που μαδά
Υπνωτιζόμαστε σε κηλίδες
με αλαλαγμό, σα συμμορία.
Κι αν χαράξαμε την πορσελάνη,
μη σωπαίνεις τον κραδασμό.
Το θέατρο παραπαίει.
Ηθοποιοί και σκηνικά
σε λιγδιασμένη χαίτη ισορροπούν.
Για πόσο ακόμα;
Μία αυτοαναιρούμενη πλοκή
με χαρακτήρες νεκρά δάση
που σαν νευρώνες
να λικνίζονται ανάμεσα σε συνάψεις
περασμένης ματαιότητας.
-αν οδηγούν κάπου-.
Ψάξε για σημάδια
ή φωτοβολίδες,
όμως θυμήσου πως οι μούσες
δεν εμφανίζονται
πριν τη χαραυγή της τυχαιότητας.
Θεατής ή συμμέτοχος
Ναυαγείς μαζί με το σκηνικό.
Το θέατρο παραπαίει.
Και ακόμη βουλιάζεις.
Όσο ένας De Niro συνεχίζει
Τις νυχτόβιες διαδρομές του taxi,
Ένας Ρέμπραντ τις προσωπογραφίες του,
Ένας Μορικόνε τις μουσικές για γουέστερν,
Ένας εσύ τις μερικές σου ατάκες.
Σε λίγο ίσως σωπάσουν και αυτοί.
Πνιγήκαμε στη ροή.
Μόνο ένας διάβολος
θα δάκρυζε την αμαρτία
της αυταπάτης.
Η ευκαιριακή μομφή
στη Χώρα των Θαυμάτων
και λίγα όνειρα
για το σενάριο της επόμενης σεζόν.
Το θέατρο κηρύσσει διάλυση.
*συνθέτης αναγεννησιακής μουσικής
**
Για λίγο άρωμα
Υπό τους ήχους της μουσικής του «Deerhunter» ένα χειμωνιάτικο πρωινό
Μία νιφάδα ακόμη
Και ό,τι πόθησες θεριεύει
Θα τρέξω στη χιονοθύελλα κυνηγώντας ένα ελάφι
Να πλανάται στις ξέρες της παγωνιάς
Ακόμη κι αν δεν το προφτάσω.
Στον αχό του ανέμου
Τα χνότα της αναπνοής σου ζωγραφίζουν
Κάτι που ονειρεύτηκα όταν ήμουν παιδί.
Τρέχω να σκαρφαλώσω στο αιωνόβιο πεύκο
Δεν θέλω να δω τις ρίζες του
Πριν αγγίξω τα κλαδιά του.
Αν με αντέξουν και εκείνα τα γέρικα.
Από εκεί ψηλά θα ονειρευτώ ξανά
Παιδικά κουκλοθέατρα
Και σκιές να με γελούν
Και κύκλους να χορεύουν.
Κι αν είσαι τώρα εδώ
Είναι επειδή το άρωμά σου κάποτε πέρασε
Από τη φαντασία μία γυναίκας
Τότε που ακόμη ήταν κορίτσι.
**
Η Ασπασία-Ραμόνα Σπυροπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 2002 και είναι πρωτοετής φοιτήτρια του τμήματος Βιολογίας του ΑΠΘ (εισήχθη 8η). Παράλληλα, ασχολείται με την κλασική μουσική, τη λογοτεχνία και τα μαθηματικά. Το 2018 πήρε το πτυχίο αρμονίας από το ωδείο «Φίλιππος Νάκας» με βαθμό άριστα. Βρίσκεται στην τάξη προετοιμασίας διπλώματος κλασικής κιθάρας. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα πιάνου, ορχήστρας, σολφέζ, ιστορίας της μουσικής, μορφολογίας, αντίστιξης και συνθέτει η ίδια τη δική της μουσική. Το 2017 απέσπασε Β’ έπαινο στο κιθαριστικό φεστιβάλ «Allthatguitar». Κατά τη διάρκεια των σχολικών της χρόνων, έχει διακριθεί σε διαγωνισμούς θετικών και θεωρητικών επιστημών, αλλά και λογοτεχνίας (2ο βραβείο ποίησης στους Πανελλήνιους Αγώνες Τέχνης 2015, 3ο βραβείο σε ποιητικό διαγωνισμό του Δήμου Θεσσαλονίκης 2016, 2ο βραβείο ποίησης στον διαγωνισμό δημιουργικής γραφής του 2ου Πειραματικού ΓΕΛ, 2ο βραβείο και έπαινο εκφραστικής δύναμης για διήγημά της στον ίδιο διαγωνισμό 2018).
