27 Μαΐου 2020
Στην Ανθούλα για το νέο της πόνημα
Λένε πως το βιβλίο είναι ένα παράθυρο στον κόσμο, μα το δικό σου κλείνει μέσα του όλον, σχεδόν, τον κόσμο!
Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή.
Ο τίτλος μου θύμισε έντονα την Κ. Δημουλά –είχε πάντα μπροστά της το τέρας του χρόνου ! Μα το «Βακχικόν», ως τυχαία (!) αντιστιξία το ανέτρεψε. Η Ανθούλα, σκέφτηκα, σαν άλλος ήρωας του Καζατζάκη, ανυπότακτη, δεν παραδίνει τα όπλα. Και το διεπίστωσα από τις πρώτες σελίδες…
Μια αριστοτεχνική σύνδεση βιωμάτων, εμπειρίας, φαντασίας, σκέψεων μνήμης και συνειρμού, φιλοσοφικού και μεταφυσικού προβληματισμού. Ένα συνεχόμενο πήγαινε –έλα ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, ένα διαρκές διαρκές κυμάτισμα στο φλας μπακ συχνά ονειρικό, κάποτε με νοσταλγικό συναίσθημα, κι άλλοτε με οξεία κρίση. Πάνω απ’ όλα όμως, το δέσιμο της Ζωής με τη γνώση και την Τέχνη, ο ομφάλιος λώρος της ύπαρξης, που γεννούν τις αναζητήσεις και τα ερωτήματα, μεσ’ από αναλογίες και αντιστίξεις!
Ακολούθησα αυτό το «πέταγμα» του νου, σαν τον γλάρο Ιωνάθαν, σε τροχιές ευθείες και καμπύλες που ανεβοκατέβαιναν πότε στα τρίσβαθα της καρδιάς, πότε στο μεσούρανο του νου και εκτείνονταν μακριά και άλλοτε τέμνονταν ή έτρεχαν παράλληλα…
Πολλά σημεία τα διάβαζα φωναχτά ακούγοντας την προφορικότητα της γραφής σου κι αφουγκραζόμουν να τα λες η ίδια!
Χάρηκα τον χειμαρρώδη λόγο σου -εντυπώσεις, περιγραφές, καταγραφές ζωής, πληθωρική γνώση, χιούμορ κι ακόμη ψήγματα (αυτό)σαρκασμού. Όλα αυτά είναι οι «κάβοι» που προσγειώνουν το λόγο σου στην πραγματικότητα για να εγκολπωθεί κάποιος την αλήθεια του. Δίνεται άλλωστε απλόχερα!
Σε συνάντησα στη γέφυρα της Αβινιόν (μνήμη από το μάθημα των Γαλλικών στο σχολείο), στο Λούβρο, εκεί που η Νίκη της Σαμοθράκης έχει ακόμα ανοιγμένα τα φτερά (ένας βαθύς λυγμός με τίναξε!- Γενάρης 1992), στο Μπολερό του Ραβέλ, στο τραγούδι του Τζο Ντασέν (on ira oú tu voudras …αμέτρητες φορές αφημένη στη μελωδία), στο μικρό εκκλησάκι της Λέρου (καλοκαίρι 1996) και στην Ύδρα (ο κυβισμός στην αρχιτεκτονική της!), στο κρυφάκουσμα της Ντόιτσε Βέλε (Ιστιαία, μαθητικά χρόνια, ο πατέαρς να ζητά την ησυχία κι η μαμά να κλείνει τα παντζούρια μη μας δει ο χωροφύλακας!). Σε συνάντησα κι αλλού, πολύ συχνά (έτσι το απαιτείς!). δεν ακουμπάω τα ιερά τέρατα – ποιητές, συγγραφείς, μουσουργούς… καταλαβαίνεις…
Σ’ ευχαριστώ για το ταξίδι και για τα «πνευματικά κεντρίσματα»! Κρατώ πολλά υπό σημείωση και ξεχωρίζω (για την περίσταση) «Είμαστε … η πρισματική εκδοχή του ενός» (σ. 247) καθώς πιστεύω ότι το βιβλίο σου θα μιλήσει πολλαπλά στον αναγνώστη του σε μυστηριακή ένωση μοναδική.
Εύχομαι ολόψυχα «Καλή επιτυχία»
Με εκτίμηση και αγάπη
Σοφία Παπανδρέου
*Η Σοφία Παπανδρέου είναι φιλόλογος
