Ο Διονύσης Μαρίνος διευθύνει εδώ και εννέα χρόνια σεμινάρια δημιουργικής γραφής, που έχουν ήδη δώσει πέντε συλλογικές εκδόσεις. Και τώρα εκείνος και οι μαθητές - συγγραφείς του παραδίδουν το έκτο.
Το βιβλίο Σε δωμάτια που ζουν λέξεις είναι μια συλλογή έκδοση 14 διηγημάτων που υπογράφουν οι: Αποστόλης Θεοδωρόπουλος, Μαρία Καντωνίδου, Μαρία Καλαφάτη, Άννα Ζήτα, Γκέλυ Τουλή, Ξανθίππη Κούλη, Εύα Αθανασοπούλου, Ελένη Ιωαννίδου, Ερμοφίλη Αρμάου, Μάρα Παυλοπούλου, Μαρία Τζιαούρη-Χίλμερ, Σίσσυ Αγγελάκου, Ντέπη Ζούνη, Δέσποινα Χαραλαμπίδη.
Με αφορμή την κυκλοφορία του από τις εκδόσεις Βακχικόν, ο ανθολόγος Διονύσης Μαρίνος, μιλάει για τις λέξεις που δεν μένουν άπραγες...
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Η έκτη συλλογική έκδοση που βγαίνει από τα μαθήματα δημιουργικής γραφής που παραδίδετε. «Σε δωμάτια που ζουν λέξεις». Δεκατέσσερα διηγήματα που ανθολογήσατε και κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Βακχικόν. Πώς νιώθετε που οι συγκεκριμένες ιστορίες θα φτάσουν στους αναγνώστες;
Σίγουρα αισθάνομαι δικαίωση για την προσπάθεια των μαθητών μου. Ακούγεται προφανές, αλλά δεν είναι. Επί έξι μήνες πάλευαν με τις ιδέες και τις λέξεις τους. Εννοείται και με τις δικές μου διορθώσεις. Αισθάνομαι δικαιωμένος και για το γεγονός ότι αυτό το σεμινάριο έφτασε ήδη στον 9ο χρόνο του (οδεύουμε πλησίστιοι για τον 10ο) και παραμένει ενεργό και ακμαίο.
Πώς επιλέχθηκε ο τίτλος της συλλογής και τι σημαίνει για το ίδιο το περιεχόμενό της;
Ο τίτλος βγήκε από το προλογικό μου σημείωμα. Είναι μια σκέψη που κάνω συχνά όλα αυτά τα χρόνια που παραδίδω μαθήματα. Τους μαθητές μου τους βλέπω μια φορά την εβδομάδα κι ύστερα πλέουν μόνοι τους. Σκέφτομαι, λοιπόν, τι μπορεί να κάνουν; Με τι να καταγίνονται; Πώς πηγαίνει η εργασία που τους έχω δώσει; Με κάποιο τρόπο, έπειτα από κάθε μάθημα, με παίρνουν μαζί τους. Ελπίζω όχι συνέχεια.
«Οι λέξεις ποτέ δε μένουν άπραγες…». Εσείς βλέπετε την πάλη του δημιουργού με αυτές. Πώς ήταν αυτή η διεργασία που τελικά κατέληξε σε αυτή την έκδοση;
Είναι ευχάριστη και δύσκολη συνάμα. Το να παλεύεις με τις λέξεις για να διαμορφώσεις μια ιδέα, μια σκέψη, μια εικόνα, είναι ο ορισμός της δημιουργίας. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει: γράφεις, σβήνεις, ξαναγράφεις και μόλις τελειώσει ένα κείμενο θα έρθει κάποιο άλλο και κάποιο άλλο. Όπως οι λέξεις δεν μένουν άπραγες, έτσι δεν πρέπει να μένουν κι αυτοί που τις χρησιμοποιούν.
Μιλάμε για 14 διηγήματα που έγραψαν 14 διαφορετικοί άνθρωποι. Θα λέγατε, ωστόσο, ότι έχουν κοινά στοιχεία οι ιστορίες ή η διαφορετικότητα είναι αυτή που τις «δένει»;
Οταν μιλάμε για συλλογική έκδοση πρέπει να θυμόμαστε πως έχουν μπει πολλά «χέρια» στη διαδικασία της δημιουργίας, επομένως αυτή η διαφορετικότητα είναι το δέλεαρ και το κέρδος της συλλογής. Να μπορείς να διακρίνεις 14 διαφορετικές φωνές που όλες στεγάζονται στο ίδιο «σπίτι».
Για ποιους λόγους θα προτείνατε στους αναγνώστες να διαβάσουν αυτό το βιβλίο;
Σε αυτούς που θέλουν να γράψουν και το σκέφτονται ακόμη θα τους έλεγα να διαβάσουν τη συλλογή για να διαπιστώσουν πως μπορεί να γίνει αυτό που ονειρεύονται. Οχι εύκολα, όχι άνευ κόπου, αλλά μπορεί να γίνει. Στους υπόλοιπους θα τους έλεγα πως θα βρουν 14 εξαιρετικά διηγήματα. Και το εννοώ: εξαιρετικά.
