Λέμε δεν πήραμε χαμπάρι.
Μόνο σημάδι ενθύμησης η Ακρόπολη
που στέκει πάνω απ’ τη Νεκρόπολη.
Ο Γιώργος Μπακλάκος επιστρέφει ποιητικά πέντε χρόνια μετά το "Ημιυπόγειο". Η νέα του ποιητική συλλογή Ταυτότητα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν και με αυτή την αφορμή, ο ποιητής μιλά στο περιοδικό Vakxikon για την ποιητική του Tαυτότητα και την ποίηση γενικότερα.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Μετά το "Ημιυπόγειο", η "Ταυτότητα". Η νέα σας ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν. Υπάρχει κάτι που συνδέει τις δυο συλλογές;
Τα ποιήματα που περιέχονται στην "Ταυτότητα" έχουν γραφτεί περίπου πριν δέκα χρόνια, την περίοδο που ακολούθησε τα ποιήματα του "Ημιυπόγειου". Πάρα το γεγονός πως δεν αποτελούν συνέχεια, συνδέονται τόσο ως προς τη θεματολογία, καθώς θέματα όπως οι κοινωνικες συνθήκες, ο τρόπος ζωής και τα χαρακτηριστικά των σύγχρονων ανθρώπων αποτελούν κοινούς τόπους, όσο και ως προς το ύφος και την προσέγγιση των επιμέρους θεμάτων, στοιχεία τα οποία παραμένουν σταθερά στη γραφή μου.
Τι «δένει» τα ποιήματα στην Ταυτότητα;
Η κοινή οπτική στα θέματα που εξετάζει. Η "Ταυτότητα" πραγματεύεται την αλλοτρίωση, τη φθορά και την αλλοίωση οι οποίες χαρακτηρίζουν τις ζωές μας. Ξεκινά από επιμέρους μικρά χαρακτηριστικά και καταστάσεις, επεκτείνεται στον άνθρωπο και καταλήγει στην κοινωνία και στον κόσμο. Η "Ταυτότητα" εξετάζει αυτήν ακριβώς τη μεταλλαγή μας προς το χειρότερο σε όλους αυτούς τους βαθμούς.
Αν έπρεπε να επιλέξετε μόνο ένα από τα ποιήματα που περιλαμβάνονται σε αυτή τη συλλογή ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα ποίημα, όμως θεωρώ πως ίσως το πιο αντιπροσωπευτικο ποίημα του βιβλίου είναι οι "Ανήξεροι", το οποίο βρίσκεται και στο οπισθόφυλλο. Ο λόγος είναι πως πιστεύω ότι αυτό το ποίημα είναι σαν μια "φωτογραφία" της κοινωνίας μας, μια αποστασιοποιημένη περιγραφή της πραγματικότητας, μια ρεαλιστική απεικόνισή της. Είναι ένα στοιχείο το οποίο με αποσχολεί πολύ και θα το δείτε και στο μέλλον, θέλω τα βιβλία μου να είναι ψηφιδωτά αυτοτελών ψηφίδων.
Τι σας εμπνέει και πώς καταλήγουν οι σκέψεις σας στο χαρτί; Γράφετε αυθόρμητα ή μετά από διεργασία των ερεθισμάτων σας;
Τα πάντα μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση. Πιστεύω πως (μεταξύ άλλων) η ποίηση είναι ένα δοχείο στο οποίο περιέχεται η ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της. Το πραγματικό, το φανταστικό, το γεγονός, τα συναισθήματα, οι ιδέες, ένα αληθινό περιστατικό ή το αποκύημα της φαντασίας μας, η ύπαρξη και η ανυπαρξία, η προσπάθεια για την ανθρώπινη μεταρσίωση και η πτώση, τα πάντα και το τίποτα. Έπειτα, το δοχείο αυτό με τη σειρά του περιέχεται ξανά στην ίδια τη ζωή... Γράφω πάντα αυθόρμητα και αβίαστα. Κάτι ενεργοποιεί αυτή τη διαδικασία, έρχονται οι πρώτες λέξεις κι έπειτα το χέρι κυνηγάει το μυαλό ώστε να μη χαθεί ούτε μια λέξη.
Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στην ποίηση; Και τι κατέληξε να σημαίνει η ποίηση για εσάς;
Στην ποίηση με οδήγησε το διάβασμα και η ανάγκη να εκφραστώ. Αυτός είναι ο τρόπος μου και ήρθε εντελώς φυσικά. Η ποίηση συνεχίζει να αποτελεί ανάγκη για εμένα, με τη βαθιά βιοτική έννοια του όρου. Είναι "η φωνή που ουρλιάζει μέσα μου και δεν μπορώ να την αγνοήσω". Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς την ποίηση, ως αναγνώστης αλλά και ως γραφιάς.
Δουλεύετε πάνω σε κάτι καινούργιο αυτόν τον καιρό;
Συνεχίζω να γράφω κι ετοιμάζω το υλικό για το επόμενο βιβλίο μου.
