Έχουν όντως τα πάντα στη ζωή ένα τίμημα;
Ό,τι λάμπει τελικά είναι χρυσός ή κρύβει σκοτάδια;
Οι Κατάρες, εκδόσεις Βακχικόν, είναι μια νουβέλα βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, και αναφέρεται στην ιστορία ενός νεαρού άνδρα, ο οποίος με τη ζωή που έκανε ήρθε αντιμέτωπος με τα παραπάνω ερωτήματα. Ο συγγραφέας Δαμιανός Λαουνάρος με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του μιλά στο Vakxikon.gr, για τον ήρωά του, τη συγγραφή, και τη λογοτεχνία.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Έχουν όντως τα πάντα στη ζωή ένα τίμημα; Ό,τι λάμπει τελικά είναι χρυσός ή κρύβει σκοτάδια; Θα βγούμε σοφότεροι, αναφορικά με αυτά τα ερωτήματα, από τις “Κατάρες”;
Η αλήθεια είναι πως αυτός είναι ο απώτερος σκοπός μου και προς αυτήν την κατεύθυνση θέλω να κινούμαι κι εγώ ο ίδιος. Για να απαντήσω όμως τα ερωτήματα αυτά, προσπάθησα μέσα από την αφήγηση μου να αντικρούσω μια σειρά από στερεότυπα που επικρατούν στη σημερινή κοινωνία, ώστε να δώσω στον αναγνώστη την ευκαιρία να κρίνει μόνος τους. Για παράδειγμα, ένα στερεότυπο που θίγω, είναι αυτό που θέλει έναν άνδρα με έντονη ερωτική ζωή να θεωρείται προνομιούχος. Αυτό γίνεται αντιληπτό μέσα από το βιβλίο πως δεν ισχύει απόλυτα. Ή ακόμα κι αν ισχύει σε κάποιο βαθμό, το όποιο προνόμιο ενδεχομένως τον συνοδεύει, συνήθως έρχεται και με ένα κόστος που πολλές φορές του είναι δυσβάστακτο να αποπληρώσει. Επίσης, είθισται να πιστεύουμε σαν κοινωνία πως παρενόχληση υφίσταται συνήθως το γυναικείο φύλο και αυτό γιατί τις περισσότερες φορές αυτό και ισχύει. Αλλά πρέπει να έχουμε στο νου μας, πως την παρενόχληση σε όλες τις μορφές της, λεκτική, σωματική ή ακόμα και ψυχολογική, την υφίσταται ο άνθρωπος γενικότερα. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως η τοξικότητα που προκαλεί την κάθε μορφή παρενόχλησης, δεν κάνει διακρίσεις. Όλοι μας εν δυνάμει μπορούμε να γίνουμε θύματα ή θύτες της.
Οι “Κατάρες” βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Πώς δουλέψατε, πώς δημιουργήσατε τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου σας;
Το εύκολο κομμάτι ήταν να καταγράψω τα συμβάντα και να δημιουργήσω τον κεντρικό ήρωα. Όταν πρόκειται για πραγματικά γεγονότα, όλα έχουν μια ροή και όλοι οι ήρωες είναι ήδη πλασμένοι στο μυαλό σου. Η φαντασία δεν έπαιξε μεγάλο ρόλο σε αυτήν την ιστορία. Το δύσκολο ήταν να δώσω μια λογοτεχνική μορφή σε όλα αυτά τα γεγονότα. Να μπορέσω δηλαδή να δώσω μια δομή στην ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, ώστε να μπορέσω να περάσω το μήνυμα που θέλω προς τον αναγνώστη.
Όταν εργαζόμουν στον χώρο της εστίασης σκεφτόμουν συνεχώς ιστορίες για τους ανθρώπους που συναντούσα. Το νιώθετε αυτό; Συνεχείς εμπνεύσεις από ανθρώπους που γνωρίζετε ή απλώς παρατηρείτε;
Ένα βασικό κομμάτι του να είσαι μπάρμαν, ιδίως όταν δουλεύεις νύχτα, είναι να παρατηρείς. Έχουν δει πολλά τα μάτια μου, μετά από τόσα χρόνια που κάνω αυτή την δουλειά και έχουν ακούσει ακόμα περισσότερα τα αυτιά μου. Άλλωστε πολλές φορές, καλείσαι θέλοντας και μη, να έχεις και τον ρόλο ενός άτυπου ψυχολόγου. Όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης. Ένας καβγάς, μια κίνηση που θα δεις, μια συζήτηση που θα ακούσεις, ακόμα και η γλώσσα του σώματος μεταξύ δύο συνομιλητών.
Γράφετε από μικρός. Πώς ωρίμασε η συγγραφή μέσα σας ώστε να φτάσετε πια στην έκδοση ενός βιβλίου;
Όταν ξεκίνησα να γράφω μικρός, μου άρεσε να κρατάω σημειώσεις ημερολογιακού τύπου. Κατέγραφα μια φράση που μου έκανε εντύπωση ή ένα απόφθεγμα που ήθελα να θυμάμαι. Στη συνέχεια καταπιάστηκα στην εφηβεία μου με μικρές βιωματικές ιστορίες. Έκανα μια μεγάλη παύση από το γράψιμο όταν ξεκίνησα να σπουδάζω. Ο κύκλος σπουδών που ακολούθησα, ήταν μακριά από την λογοτεχνία και δεν μου άφηνε χρόνο και κυρίως σκέψη για να γράψω. Πέρα από επιστημονικά βιβλία της Σχολής μου, δεν ήθελα να διαβάσω τίποτα άλλο. Μόλις αποφοίτησα όμως, ξεκίνησα να διαβάζω πάλι λογοτεχνία και δειλά-δειλά, να κρατάω σημειώσεις όπως όταν ήμουν παιδί. Μου δόθηκε η ευκαιρία να εμπλουτίσω εκ νέου τις λογοτεχνικές μου γνώσεις και αυτό με βοήθησε πολύ, κυρίως ως άνθρωπο και ύστερα ως συγγραφέα. Λίγο πριν την πανδημία είχα φτάσει σε σημείο να γράφω σχετικά συχνά. Ο εγκλεισμός και η καραντίνα που ακολούθησαν όμως απογείωσαν τη συχνότητα αυτή. Ένιωθα πως βρήκαν τον χώρο και τον χρόνο να ξεχυθούν όλα αυτά που είχα συσσωρευμένα μέσα μου από παλιά. Καταπιάστηκα με τη συγγραφή διηγημάτων και κάπου εκεί, μπήκε στη ζωή μου το περιοδικό Cartel. Την ιστορία του βιβλίου μάλιστα, την προόριζα για ένα ακόμη διήγημα προς δημοσίευση. Αλλά πολύ σύντομα, κατάλαβα πως είχα πολλά περισσότερα να πω μέσα από αυτήν και αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη της αποστέλλοντας την προς έκδοση.
Αν έπρεπε να συστηθείτε μέσα από τα αγαπημένα σας λογοτεχνικά έργα;
Επειδή η λίστα είναι μεγάλη θα σας αναφέρω τρία λογοτεχνικά έργα που για ξεχωριστό λόγο το καθένα με σημάδεψαν. Θα ξεκινήσω με το «1984» του Τζωρτζ Όργουελ. Αποτέλεσε ένα ανάγνωσμα που με έκανε να δω τα πράγματα υπό νέο πρίσμα και σίγουρα άλλαξε την κοσμοθεωρία μου για πάντα. Ύστερα είναι «Ο ξένος» του Αλμπέρ Καμύ. Όταν για πρώτη μου φορά ήρθα σε επαφή με το τόσο απαστράπτον ύφος μηδενισμού του συγγραφέα, με έβαλε ουσιαστικά να στοχαστώ με υπαρξιακές αναζητήσεις που ποτέ άλλοτε δεν είχα δοκιμάσει. Τέλος δεν μπορώ να μην αναφέρω τον Τσαρλς Μπουκόφσκι, καθώς η επιρροή του είναι εμφανής σε όλα τα γραπτά μου. Αποτελεί τον συγγραφέα που με ένα άκρως διασκεδαστικό αλλά και συνάμα γλυκόπικρο τρόπο μου άνοιξε την πόρτα σε έναν κόσμο τόσο γνώριμο, που μέχρι τότε πίστευα πως κανένας δεν θα τολμούσε να περιγράψει. Θα μπορούσα να σας αναφέρω πολλά από τα έργα του ως αγαπημένα μου αλλά θα επιλέξω τη συλλογή «Οι σημειώσεις ενός Πορνόγερου». Αν μου έλεγαν πως έπρεπε να διαλέξω μονάχα ένα του έργο για να το κουβαλάω εφόρου ζωής μαζί μου, σίγουρα θα ήταν αυτό.
Τι διαβάζετε τώρα; Γράφετε αυτό το διάστημα;
Πριν λίγες ημέρες ολοκλήρωσα την ανάγνωση του βιβλίου «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας», του Σελίν. Ομολογώ πως με προβλημάτισε αλλά αποτέλεσε ένα ευχάριστο διάλειμμα, καθώς αυτόν τον καιρό γράφω μια συλλογή διηγημάτων και παράλληλα εμπλουτίζω το blog μου στον νέο λογοτεχνικό μου ιστότοπο laoudnotes.com.
