Ο γρανίτης επιμένει κάτω
από τα βότσαλα.
Οι αιχμηρές γωνίες,
καμουφλαρισμένες από
την απαλή στρογγυλάδα,
θα τραυματίσουν
τον ανύποπτο επισκέπτη.
Η Μαριάννα Πλιάκου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1976. Σπούδασε Ιστορία, Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία και Ψυχολογία. Ζει κι εργάζεται στο Guernsey. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Σιωπή (εκδόσεις Πολύτροπον 2015) και 2017 (εκδόσεις Κύφαντα 2019). Τώρα επιστρέφει με τη νέα της ποιητική συλλογή Χ που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Βακχικόν. Γιατί Χ και γιατί ποίηση; Η Μαριάννα Πλιάκου με αφορμή την κυκλοφορία της συλλογής της απαντά στις ερωτήσεις του Vakxikon.gr.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
"Σιωπή", "2017" και τώρα το "Χ" από τις εκδόσεις Βακχικόν. Γιατί Χ;
Χ, το σημείο όπου συναντιόμαστε και νιώθουμε όλοι σπίτι μας. Ο τόπος της ανθρώπινης εμπειρίας που μοιραζόμαστε και μας ενώνει - η ανθρωπιά μας, με όλη την ομορφιά, τον πόνο, τη χαρά, την αγωνία που κουβαλά. Μαζί, ο τόπος-μεταίχμιο, όπου τα διαφορετικά στοιχεία που μας συνθέτουν (ως κοινωνίες και μονάδες) συνυπάρχουν θετικά. Χ, λοιπόν, γιατί όλοι έχουμε ανάγκη να νιώσουμε σπίτι μας, και σε έναν κόσμο κομματιασμένο να βρούμε το «εμείς» που μας φέρνει κοντά.
Πότε και πώς αρχίσατε να γράφετε ποίηση; Και πώς ήταν το ταξίδι μέχρι το "Χ";
Ξεκίνησα αργά (και δειλά), στα 35 μου. Μέχρι τότε έγραφα σύντομα κείμενα - τα περισσότερα μένανε στο συρτάρι. Κάμποσα χρόνια έγραφα και για τον Εξώστη στη Θεσσαλονίκη. Κάποια στιγμή, όταν ήρθαμε εδώ και κατάλαβα πόσο χρόνο (και μοναξιά) είχα στα χέρια μου, η ποίηση ήταν η απάντηση που βρήκα. Και μέσα από αναζητήσεις, απογοητεύσεις και χαρές έφτασα στο Χ.
Τι είδους ποίηση να περιμένει ο αναγνώστης; Τι “δένει” τα ποιήματα της συλλογής;
Τα ποιήματα δένει το Χ, που σωματοποιείται στο νησί του Guernsey. Το τελευταίο ως ο μικρόκοσμος που γίνεται μακρόκοσμος, το όχημα-μεταφορά όπου πατά η συλλογή για να χαρτογραφήσει καταστάσεις του είναι και να συνδέσει το τοπικό με το οικουμενικό και το προσωπικό με το συλλογικό. Ποίηση λιτή, «δημοσιογραφική», που θέλησε εξαρχής να πατήσει γερά στο χώμα.
Έχετε σπουδάσει λογοτεχνία αλλά και ψυχολογία; Θα λέγατε πως καθορίζουν την ποίηση σας ή νιώθετε διαφορετικά;
Εμφατικό το ναι στην ερώτησή σας. Και ιδιαίτερα καθοριστική η ψυχολογία στη συλλογή αυτή. Συγκεκριμένα, η έννοια των ελάχιστων ομάδων (minimal groups) - πόσο εύκολα χωριζόμαστε σε ομάδες και δημιουργούμε διακρίσεις για το τίποτα, και ταυτόχρονα η επιθυμία μας για ένωση και αποδοχή, με τον κοινωνικό πόνο της απόρριψής και της αποξένωσης το ίδιο ισχυρό με το σωματικό πόνο, ήταν το καύσιμο του Χ.
Αν έπρεπε να διαλέξετε ένα μόνο ποίημα από τη συλλογή ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Θα έλεγα το πρώτο, Το νησί που μένω, καθώς εισάγει τον αναγνώστη στον τόπο-τρόπο της συλλογής, ως άτυπο ποιητικό μανιφέστο: «Νησί καταφύγιο,/ ανάμεσα/ σε τούτο και εκείνο,/ στο σημείο Χ/ που μπασταρδεύονται οι πορείες μας/ και ομοιοκαταληκτούμε».
Τι ποίηση σας αρέσει να διαβάζετε; Αγαπημένοι ποιητές;
Τα τελευταία χρόνια κυρίως σύγχρονη. Γενικά προτιμώ την ποίηση της οποίας η γλώσσα πραγματεύεται το καθημερινό και το συγκεκριμένο (για να μιλήσει για το γενικό και το αφηρημένο). Αδυναμία έχω σε Anne Carson, Ocean Vuong, Fatimah Asghar, Idra Novey, Simon Armitage και Lucille Clifton, αλλά και στους δικούς μας Θωμά Τσαλαπάτη, Βασίλη Αμανατίδη, Βάγια Κάλφα, Γιάννη Στίγκα, Δανάη Σιώζιου.
