Το σαλόνι μας είναι ένα στοπ καρέ, ένα στιγμιότυπο ταινίας. Δεν ζούμε. Ποζάρουμε. [...] Ασφυκτικές σχέσεις ανθρώπων μέσα σε δωμάτια, που πασχίζουν για προσοχή, αλλά οδηγούνται σε συντριβή.
Το γράψιμο κρατά τη Μαίρη Καλανδαρίδου μακριά από άσκοπους φόνους. Έχει παρουσία σε ομαδικές συλλογές διηγημάτων: Παντός καιρού (2018), Μαζί ξανά (2019), Αθήνα - Μόναχο (2020) και Τόσο μακριά, τόσο κοντά (2021), κάνοντας εξαιρετικά θετική εντύπωση. Τώρα επιστρέφει με την πρώτη της προσωπική συλλογή διηγημάτων Αναίμακτα που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν. Με αφορμή αυτό μιλά στο Βακχικόν για το λογοτεχνικό της ταξίδι.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Μετά από τη συμμετοχή σας σε τέσσερις ομαδικές συλλογές διηγημάτων έρχεται από τις εκδόσεις Βακχικόν η πρώτη προσωπική σας συλλογή το “Αναίμακτα”. Μιλήστε γι' αυτό το λογοτεχνικό ταξίδι.
Η συμμετοχή μου στις ομαδικές συλλογές, μου έδωσε τη δυνατότητα να επικοινωνήσω με κόσμο που δεν με ήξερε και με γνώρισε πρώτη φορά μέσα από τα κείμενα μου. Επίσης και 'γω γνώρισα τους υπόλοιπους συμμετέχοντες και μελέτησα τον τρόπο που γράφουν και εκφράζονται. Οι συζητήσεις μαζί τους αλλά και με τους δασκάλους μου, (Διονύση Μαρίνο και Χρήστο Αγγελάκο) με ώθησαν στο να τολμήσω την έκδοση μιας προσωπικής συλλογής.
Οι ιστορίες σας κάθε άλλο παρά αναίμακτες είναι. Και στο επίκεντρο η βία κάθε είδους και η μοναξιά. Τι σας οδήγησε σε αυτά τα μονοπάτια;
Ο τίτλος «αναίμακτα», προήλθε από ένα διήγημα της συλλογής αλλά είναι σαφέστατα υπαινικτικός. Δυστυχώς η βία, κάθε λογής, αλλά και η μοναξιά συμβιώνουν μαζί μας. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, ο υποχρεωτικός εγκλεισμός, οδήγησε σε αυτά τα μονοπάτια πολύ κόσμο. Ήθελα να μιλήσω για αυτό. Πως δηλαδή η μοναξιά μεγαλώνει και παρουσία άλλων ανθρώπων. Μόνοι ανάμεσα σε πολλούς.
Το γράψιμο λέτε σας κρατά μακριά από άσκοπους φόνους…
Αυτό είναι ένα αστείο προφανώς, ανάμεσα σε μένα και τον Χρήστο Αγγελάκο, που έφυγε από τη ζωή, σχεδόν τρία χρόνια τώρα. Υπήρξε εμπνευστής και υποκινητής, για αυτό το εγχείρημα. Επειδή το γράψιμο είναι λυτρωτικό, γράφουμε για να μην ασκούμε βία στους άλλους, την ασκούν οι ήρωες μας, για λογαριασμό μας. Αποκαθιστούν το λάθος, την αδικία, κάπως έτσι λειτουργεί σε μένα.
Τι επιδιώκατε να επικοινωνήσετε στους αναγνώστες γράφοντας τις ιστορίες του “Αναίμακτα”;
Ήθελα να πω, απλές, καθημερινές ιστορίες, όπου ο καθένας θα αναγνώριζε ένα κομμάτι του εαυτού του και θα τον έφερνε αντιμέτωπο με μια οριακή στιγμή. Γενικά πιστεύω ότι έρχεται μια στιγμή που αλλάζει τα πάντα στη ζωή μας. Τίποτα δεν είναι το ίδιο μετά. Ήθελα να δω πως θα είναι ο ήρωας μετά από αυτή τη στιγμή.
Εκτός από τη συγγραφή ασχολείστε και με το θέατρο. Τι δίνετε και τι παίρνετε από το καθένα;
Και στα δύο υπάρχει η έκφραση και η ανάγκη επικοινωνίας με τους άλλους. Με το θέατρο ασχολήθηκα περισσότερο στα φοιτητικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη, σε πολλές πειραματικές σκηνές. Στη συνέχεια εδώ στην Αθήνα, παρακολούθησα σεμινάρια και συμμετείχα σε εναλλακτικές και ερασιτεχνικές παραστάσεις, ως επι το πλείστον. Δίνω και παίρνω δύναμη και από τα δύο. Το ιδανικό θα ήταν ένας θεατρικός μονόλογος, που θα ήθελα να γράψω κάποια στιγμή.
Τι σας αρέσει να διαβάζετε; Γράφετε κάτι καινούργιο αυτόν τον καιρό;
Τα κείμενα που διαβάζω, αλλάζουν ανάλογα με τη διάθεση μου και τις συγκυρίες. Μπορεί να ξανά αναζητήσω ένα κλασικό βιβλίο όπως του Καζαντζακη ή του Παπαδιαμάντη. Τις περισσότερες φορές διαβάζω σύγχρονη αμερικανική λογοτεχνία, Κάρβερ, Ντόκτοροου, Πατρίτσια Χάισμιθ. Τελευταία διαβάζω και Σκανδιναβούς. Με ενθουσιάζει η κόφτη, λιτή τους μάτια, η σχεδόν χωρίς συναίσθημα, που όλα συμβαίνουν σε κρύο αίμα, ενώ από κάτω στους ήρωες έχουμε εκρήξεις. Σε ότι αφορά το μέλλον, ίσως μείνω λίγο ακόμα στις μικρές φόρμες, προσπαθώντας να βρω τα πατήματα μου, αλλά υπάρχει μια ιδέα για ένα μεγαλύτερο κείμενο, ένα μυθιστόρημα που την δουλεύω εδώ και δύο χρόνια στο μυαλό και στο χαρτί.
