Η Μαρία Στρίγκου επιστρέφει με το μυθιστόρημα Σαν να μην ήμουνα εκεί -εκδόσεις Βακχικόν που αποτελεί το έβδομο βιβλίο της. Με αφορμή την κυκλοφορία του η συγγραφέας μιλά για το νέο της έργο, την επιδιώξή της να «συναντήσει» τον Άνθρωπο μέσα από την συγγραφή αλλά και το καταφύγιο «ποίηση», αφού έχει στο ενεργητικό της και δυο ποιητικές συλλογές.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Το «Σαν να μην ήμουνα εκεί» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν είναι το έβδομο βιβλίο σας. Τι σημαίνει για εσάς αυτό το βιβλίο;
Πολύ καλή ερώτηση. Αυτό το βιβλίο σηματοδοτεί μια στροφή σ’ ένα άλλο είδος αφήγησης και επικοινωνίας με τον κόσμο. Εάν υποθέσουμε ότι η ποίηση είναι μια εσωστρεφής υπόθεση, μια ψιθυριστή συνομιλία με λίγους, η μυθιστορία είναι ένα άνοιγμα για επικοινωνία και αλληλεπίδραση με τους πολλούς.
Ένας έρωτας σε τρεις χρόνους. Τι σας οδήγησε να γράψετε αυτή την ιστορία; Και τι πραγματικά κρύβεται από πίσω;
Όλη μας η ζωή, όλα γύρω μας αφορούν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ακόμα και η παραγγελία ενός καφέ είναι ζήτημα σχέσεων. Πόσο αληθινοί όμως είμαστε μέσα στις σχέσεις που συνάπτουμε και πόσο προσανατολισμένοι στην ευτυχία; Η πανδημία ήρθε κι έστεψε βασίλισσα τη μοναξιά, «πληγώνοντας» ακόμα περισσότερο, ένα ήδη τραυματισμένο κομμάτι της ανθρωπότητας, τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, την οικειότητα, την ικανότητά μας να δημιουργούμε αλλά και να συντηρούμε δεσμούς. Η συγγραφή του βιβλίου ήταν το φυσικό της επόμενο λοιπόν. Δεν ξέρω αν κρύβεται κάτι άλλο περισσότερο (σ.σ. πίσω από την ιστορία) από την αγωνία που έχει ένας άνθρωπος - ιδιαίτερα της μέσης ηλικίας - για το αν θα μπορέσει - προλάβει ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί πραγματικά.
Υπηρετείτε την δημόσια υγεία, σίγουρα όχι κάτι εύκολο. Πώς συνδυάζεται αυτό με την συγγραφική σας ιδιότητα; Θα λέγατε ότι η ενασχόλησή σας με την συγγραφή είναι ενός είδους καταφύγιο;
Να μια ερώτηση που μου απευθύνεται συχνά. Όλοι έχουμε ανάγκη από μικρές κρυψώνες που θα ανακουφίζουν και διασκεδάζουν τον κάματο της κάθε μέρας. Όπως όλοι κι εγώ.
Επιδιώκετε κάτι όταν γράφετε;
Ναι, επιδιώκω. Παρ’ όλο που η συγγραφή είναι μια μοναχική διαδικασία εάν δεν «καθρεφτιστεί» τουλάχιστον σ’ έναν άνθρωπο, εάν δεν συνομιλήσει το έργο μαζί του, τότε μιλάμε για μια ενέργεια που δεν εκτονώνεται κι αυτό σαν σκέψη μου προξενεί θλίψη και ματαίωση. Γράφοντας επιδιώκω να «συναντήσω» τον Άνθρωπο όπου κι αν κατοικεί αυτός, ό,τι κι αν σκέφτεται, ό,τι κι αν πρεσβεύει και για να λέμε την αλήθεια να τον επηρεάσω και λίγο.
Εκτός από πεζά γράφετε και ποίηση. Τι είναι η ποίηση για εσάς; Είναι διαφορετική η κατάσταση όταν γράφετε στίχους;
Η ποίηση είναι η πρώτη μου αγάπη, ένα μάλλινο παλτό που με ζεσταίνει τις κρύες μέρες του νοητικού χειμώνα. Συνήθως γράφω ποίηση όταν είμαι ερωτευμένη.
Δουλεύετε πάνω σε κάτι καινούργιο αυτό το διάστημα;
Ναι, ετοιμάζω ένα βιβλίο αυτογνωσίας κι ένα καινούργιο μυθιστόρημα που θα αφορά τη σχέση μητέρας κόρης.
