Μετά το Τελευταίο εμπόδιο, η Μαριλένα Παππά παραδίδει στο αναγνωστικό κοινό τη νουβέλα της Η μέρα του καρναβαλιού, ένα ιδιαίτερο συγγραφικό έργο, κατά το οποίο η συγγραφέας αποφάσισε να "εκτεθεί χωρίς φίλτρα" και να "ακολουθήσει την κατεύθυνση που την πήγαινε η ιστορία". Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της από τις εκδόσεις Βακχικόν, η Μαριλένα Παππά μιλά στο περιοδικό Βακχικόν για τη συγγραφή του αλλά και για την αξία της αγάπης.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Η καινούργια σας νουβέλα «Η μέρα του καρναβαλιού» μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν. Μιλήστε λίγο για το «ταξίδι» της δημιουργίας του.
Μου φαίνεται ακόμα παράξενο ότι μιλάω για το συγκεκριμένο βιβλίο δημόσια. Κι αυτό γιατί αγγίζει πολύ προσωπικές μου χορδές. Ξεκίνησα να το γράφω τον Σεπτέμβριο που έφυγε. Τους επόμενους μήνες που ακολούθησαν το μυαλό μου ήταν απόλυτα δοσμένο σε αυτήν την ιστορία. Σα να μην ανέπνεα, σα να μη δούλευα, σα να μην υπήρχα εκείνη την περίοδο ή σα να υπήρχα με τρόπο που προσδιορίζεται αποκλειστικά από τη μέρα του καρναβαλιού. Το ταξίδι της δημιουργίας του ήταν για μένα κομβικό, καθώς στα χρόνια που γράφω είναι η πρώτη φορά που άφησα το μυαλό μου ελεύθερο, χωρίς να το λογοκρίνω, αποφεύγοντας να σκεφτώ τι θα πουν αυτοί οι άλλοι διαβάζοντάς το. Είναι η πρώτη φορά που αποφάσισα να εκτεθώ χωρίς φίλτρα. Απλώς έγραφα αυτό που ήθελα εγώ ακολουθώντας την κατεύθυνση που με πήγαινε η ιστορία.
Τι έφερε την έμπνευση για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου και πώς δουλέψατε για την επιλογή του χώρου/χρόνου και για τη δημιουργία των πρωταγωνιστών σας;
Πριν δύο χρόνια περίπου μετά την ολοκλήρωση του βιβλίου «Το τελευταίο εμπόδιο» που κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις Βακχικόν έλεγα συνέχεια ότι θέλω να γράψω ένα βιβλίο για την αγάπη. Κατά τη διάρκεια αυτών των δύο ετών οι άνθρωποι που συνάντησα, οι ιστορίες που άκουσα, οι σκέψεις που έκανα, η εξέλιξη που είχα σαν άνθρωπος ήταν το υλικό που μάζεψα για να μπορέσω να μιλήσω με έναν ανορθόδοξο, μη αναμενόμενο κι εντελώς παράλογο τρόπο για την αγάπη. Καθόλη τη διάρκεια τη συγγραφής του βιβλίου έκανα προβολές πάνω στους ήρωές μου συγκεκριμένα πρόσωπα και συμπεριφορές. Ο χρόνος στο βιβλίο μου είναι πολύ σχετικός: Όλα γίνονται κατά τη διάρκεια μίας ημέρας κι από την άλλη ο πρωταγωνιστής μου, ο έφηβος, όλα αυτά τα χρόνια δε μεγαλώνει ποτέ. Αναλύοντας το πια από μία απόσταση αυτό δε συνιστά ένα τυχαίο γεγονός, καθώς ο χρόνος ως έννοια στο μυαλό μου είναι πολύ σχετικός. Η ενηλικίωση και η ωρίμανση που αντανακλάται στον έφηβο, αλλά και σε μια ολόκληρη κοινωνία δεν έχει χρόνο, δεν έχει όριο. Συμβαίνει τη στιγμή που το έδαφος είναι πρόσφορο. Αλλά και ο χώρος στο βιβλίο δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Όλα διαδραματίζονται σε ένα χωριό χαμένο στη ζούγκλα. Επειδή το βιβλίο είναι αρκετά βίαιο, αλλά ταυτόχρονα λυρικό και τρυφερό νομίζω ότι υποσυνείδητα θεώρησα ότι η ζούγκλα μου επιτρέπει να συνδυάσω αυτά τα αντίθετα στοιχεία με ρεαλισμό, όπως ακριβώς συναντώνται και στη φύση σε απόλυτη ισορροπία.
Η ιστορία δείχνει να κινείται σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα σε μια εσχατολογία που υπηρετεί ένα κομμάτι της μικρής κοινωνίας και μιας επανάστασης που ενδεχομένως να φέρει ένα άλλο…
Να φέρει έναν νέο κόσμο. Ο έφηβος στην πραγματικότητα είναι η γέφυρα ανάμεσα στην κοινωνία που πεθαίνει και σε αυτήν που έρχεται. Εκείνος καλείται να αποφασίσει αν θα πεθάνει μαζί τους ή θα μπορέσει να εξελιχθεί σε κομμάτι της επόμενης.
Τι θέλατε να επικοινωνήσετε στους αναγνώστες σας με τη «μέρα του καρναβαλιού»;
Αν και η ιστορία του βιβλίου θίγει αρκετά κοινωνικά ζητήματα όπως η κατάχρηση της εξουσίας, οι κατευθυνόμενες μάζες, η κοινωνική αναλγησία, οι ταξικές διαφορές, η φθορά μιας κοινωνίας που γερνά κι αντιστέκεται στην εξέλιξή της, για μένα θα είναι πάντα εκείνο το βιβλίο που εστιάζει στην αξία της αγάπης, σα κατευθυντήρια δύναμη, σαν ασπίδα που σε ατσαλώνει και σε βοηθά να επιβιώσεις, να παλέψεις και να νικήσεις. Ο έφηβος καταφέρνει να αντιληφθεί την αγάπη ανάμεσα σε δύο νεκρά διαμελισμένα κορμιά. Αυτή η σκηνή έχει ιδιαίτερη αξία για μένα, γιατί πιστεύω ότι μόνο η αγάπη είναι ικανή να νικήσει τον θάνατο και στο βιβλίο το κάνει.
Έχετε γράψει και παιδικά βιβλία. Θα λέγατε ότι είναι πιο δύσκολο να γράψετε για παιδιά;
Είναι ίσως μεγαλύτερη η ευθύνη που νιώθω όταν γράφω για παιδιά - η ευθύνη που έχω προς εκείνα τα λαμπερά μυαλά να τους πω κάτι σωστό, κάτι καλό, κάτι που ίσως στη ζωή τους φανεί χρήσιμο, όπως ακριβώς έγινε και με μένα και τα βιβλία που διάβασα ως παιδί.
Δουλεύετε πάνω σε κάτι καινούργιο αυτήν την περίοδο;
Ναι, δουλεύω ένα μυθιστόρημα που βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα και με έναν τρόπο ξετυλίγει και το δικό μου οικογενειακό κουβάρι. Για μένα εκτός από το συναισθηματικό φορτίο που φέρει αυτή η ιστορία, είναι και μία πρόκληση καθώς δε θυμίζει καθόλου τα μονοπάτια που έχω ακολουθήσει έως σήμερα.
