Συνέντευξη στην Χριστίνα Σανούδου
Η Λία Νικολάου χρειάστηκε μόλις δύο μήνες για να γράψει το πρώτο της μυθιστόρημα, το οποίο, ωστόσο, δεν αφήνει στον αναγνώστη καμία αμφιβολία ότι αποτελεί καρπό σκληρής δουλειάς και πολυετούς ενασχόλησης με τη γραφή. Το Να μ’αγαπάς (εκδ. Βακχικόν) διαβάζεται ακριβώς όπως γράφτηκε, αβίαστα, και με φαινομενικά ελάχιστη προσπάθεια αγγίζει τις χορδές των βαθύτερων συναισθημάτων μας.
Μέσα από τα γράμματα που απευθύνει ο αφηγητής, Αλέξανδρος, προς τον μεγάλο έρωτα της ζωής του, τον Πάνο, η Βολιώτισσα συγγραφέας μας εξιστορεί με κωδικοποιημένο τρόπο προσωπικά της βιώματα, σκέψεις και προβληματισμούς σε σχέση με την αγάπη, το πάθος και κυρίως τις μάχες που δίνουν σε καθημερινή βάση τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, ακόμα και στην «απελευθερωμένη» κοινωνία του σήμερα. Η ίδια παραδέχεται ότι «φορά το σώμα γυναίκας από σύμπτωση», έτσι κατανοεί πλήρως πως αισθάνεται ο ήρωας της, «μια ελαφίνα παγιδευμένη σε σώμα λιονταριού».
Πόσο βαθιά στον χρόνο πάει η σχέση σας με το γράψιμο και σε τι διάστημα ολοκληρώσατε το πρώτο σας μυθιστόρημα;
Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να μην γράφει. Ήταν πάντα ο τρόπος μου να ταξιδεύω, να φεύγω και να ξεφεύγω από τη ζωή μου. Αυτό το βιβλίο, το «Να μ’ αγαπάς», που είναι και το πρώτο μου μυθιστόρημα, γράφτηκε εντός δύο μηνών. Ήταν, αν θέλετε, ένα στοίχημα που είχα βάλει με τον εαυτό μου …
Θα λέγατε ότι έχετε κοινά στοιχεία με τον αφηγητή του «Να μ’ αγαπάς»;
Είναι το Alter Ego μου.
Ο Άλεξ αισθάνεται παγιδευμένος στο ίδιο του το σώμα. Στην πραγματικότητα η «φυλακή» είναι το σώμα ή η κοινωνία που ταυτίζει τα σώματα με συγκεκριμένους ρόλους και συμπεριφορές;
Το σώμα μπορεί να γίνει η πιο σκληρή κι ανελέητη φυλακή όταν υπάρχει αυτό που ορίζουμε ως «ασυμφωνία φύλου». Παρόλο που ο ήρωας δείχνει να έχει ισορροπήσει τη ζωή του -όσο αυτό είναι εφικτό- αυτοψυχαναλυόμενος, φροντίζει να αποφεύγει την οπτική επαφή με τους καθρέφτες καθώς είναι εκείνοι που του δείχνουν την αλήθεια: ότι δηλαδή η ψυχή του δεν βρίσκεται στο σώμα που της ταιριάζει. Ένας άνθρωπος που κουβαλάει αυτό το βάρος λοιπόν, προσπαθώντας να επιβιώσει σε μία κοινωνία στερεοτύπων, καθημερινά φθείρεται αφού μάχεται άνισους και άδικους αγώνες…
Επειδή είναι ένα θέμα που θίγεται στο βιβλίο, πόσα χρόνια πιστεύετε ότι θα περάσουν μέχρι να επιτραπούν οι υιοθεσίες παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια στην Ελλάδα;
Θέλω να πιστεύω, ελπίζω, πως δεν θα αργήσουμε πολύ να το πετύχουμε αυτό. Το 2018 ψηφίστηκε ο νόμος που επιτρέπει σε ομόφυλα ζευγάρια να γίνουν ανάδοχοι γονείς, αρκεί να έχουν υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης. Έγινε ένα πολύ μικρό βήμα προς τα εμπρός. Αν και τα βήματα αυτά γίνονται με πολύ αργούς ρυθμούς και είναι υπερβολικά μικρά τη στιγμή που τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων καταπατώνται διαρκώς, δεν θέλω να απαισιοδοξώ. Θεωρώ πως η χώρα μας έχει εκείνους τους ανοιχτόμυαλους πολιτικούς που θα προχωρήσουν στη θέσπιση νόμων και θα επιτραπεί ο γάμος όπως και η υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Γιατί δικαίωμα στη δημιουργία οικογένειας έχουν όλοι οι άνθρωποι.
Ο ήρωας σας δεν κρύβει ότι πιστεύει στον Θεό, τον οποίο ταυτίζει με την αγάπη. Ποιά είναι η δική σας σχέση με την θρησκεία;
Πιστεύω πως υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από εμάς με το οποίο συνδεόμαστε άρρηκτα. Δεν το ονοματίζω ωστόσο. Ανήκω τυπικά στην Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, μελετάω όμως όλες τις θρησκείες και ξέρω καλά πως πάντες οι θρησκόληπτοι μόνο διχασμό φέρνουν στην ανθρωπότητα. Πιστεύω βαθιά στη δύναμη της αγάπης. Ο θεός είναι αγάπη άρα η αγάπη είναι το μόνο μέσον για να ενωθούμε τόσο με αυτό που ονομάζουμε θεό όσο και με τους συνανθρώπους μας.
Πώς θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε τις νεότερες γενιές όχι μόνο να μάθουν να σέβονται το Διαφορετικό, αλλά να αγαπήσουν τη διαφορετικότητα μέσα τους και γύρω τους;
Με καλύτερη παιδεία. Εκπαιδεύοντας από την αρχή γονείς κι εκπαιδευτικούς. Η αγνωσία και η ημιμάθεια είναι φανατικοί εχθροί της προόδου. Πρέπει κάποτε να αντιληφθούν όλοι πως το διαφορετικό δεν βρίσκεται στην απέναντι πλευρά. Πως όλοι βρισκόμαστε, ζούμε, βασανιζόμαστε, μοχθούμε, αγωνιούμε στον ίδιο απίστευτα όμορφο κόσμο. Κι αυτό που τον κάνει πραγματικά όμορφο είναι η ποικιλομορφία. Δεν υπάρχει διαφορετικό, όλοι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας, ξεχωριστοί δηλαδή με έναν δικό μας μοναδικό τρόπο. Κι αυτή είναι η μόνη ιδέα που πρέπει να φυτεύουμε στα παιδιά μας από τη βρεφική ηλικία. Μόνο έτσι θα αλλάξει ο κόσμος.
Πως έχει επηρεάσει η πανδημία τη ζωή και τη δημιουργικότητα σας;
Είμαι μάλλον από τους τυχερούς που η ζωή τους συνεχίζει σχεδόν ίδια, με μικρές βεβαίως αναγκαστικές αλλαγές. Οπότε δεν θα έλεγα πως με έχει επηρεάσει ιδιαίτερα. Μου λείπουν όμως τα ταξίδια… Και οι αγκαλιές…
