Ο Κώστας Μοναστήρας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967. Εργάζεται ως δάσκαλος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Έχουν εκδοθεί τα εξής βιβλία του: Ηλιοτριβείο (ποίηση) Libron 2016, Υέτιος Στίχος (ποίηση) Έναστρον 2018, Γιάγερμα (συλλογή διηγημάτων) Έναστρον 2022. Η τελευταία, η συλλογή διηγημάτων "Γιάγερμα", είναι και η αφορμή για την συνέντευξη που ακολουθεί με την Σοφία Πολίτου - Βερβέρη.
Μετά από δύο ποιητικές συλλογές και… μία πανδημία, επικοινωνείτε με το αναγνωστικό κοινό μέσω μιας σειράς τριάντα οκτώ διηγημάτων. Και ύστερα ήρθαν τα διηγήματα; Τι σας οδήγησε σε αυτήν τη λογοτεχνική μετάβαση; Οι εκδόσεις Έναστρον, με τις οποίες συνεργάζεστε για δεύτερη φορά, πώς ανταποκρίθηκανστο νέο σας συγγραφικό εγχείρημα;
Κατ’ αρχάς να σας ευχαριστήσω, θερμά, για την επικοινωνία, είναι μεγάλη τιμή για εμένα! Το πέρασμα στα διηγήματα ήταν μια διαδικασία ομαλής μετάβασης. Ήταν λέξεις και εικόνες που θεώρησα ότι μπορούν να μετουσιωθούν καλύτερα σε πεζό κείμενο. Οι εκδόσεις Έναστρον, και οι άνθρωποι πίσω από τις σελίδες, ανταποκρίθηκαν με τον καλύτερο τρόπο! Είμαι ευγνώμων που για δεύτερη φορά, σε δύσκολες εποχές, έδωσαν τόπο και χρόνο για να βγουν τα λόγια μου προς τα έξω. Η αποδοχή υπήρξε εξαιρετική και για την εν γένει συνεργασία μας μόνο θετικά έχω να πω. Πρόκειται για εκδοτικό οίκο ο οποίος σέβεται τον συγγραφέα και το κοινό του!
Το νέο σας βιβλίο έχει τίτλο «Γιάγερμα». Γιαγέρνω σημαίνει επιστρέφω, έτσι το λένε οι Κρήτες. Εσείς, αισθάνεστε πως κάπου ή κάτι επιστρέφετε;
Όλοι σε κάτι επιστρέφουμε. Σε στιγμές, σε χρόνους, σε “πράγματα” και καταστάσεις που μας χάραξαν είτε με τη χαρά τους είτε με τη λύπη τους (γέλιο και κλάμα, οι δύο αρχιλέξεις, κλαίμε για να δηλώσουμε την έλλειψη, την απογοήτευση, το άδειασμα ∙ γελάμε για να πιστοποιήσουμε το γέμισμα, την κάλυψη, τη γοητεία από τους ανθρώπους και το βίωμα). Προσωπικά, με τη γραφή μου, επιστρέφω το δικό μου άκουσμα, τις ματιές και τα αγγίγματα. Πρόσωπα και δεδομένα που έχουν καταγραφεί μέσα μου και βρήκαν τον δρόμο τους, να βγουν έξω, από τις τυπογραφικές κόλλες, για να ταξιδέψουν.
Έχουμε να κάνουμε αποκλειστικά με ιστορίες του σήμερα ή σας αρέσουν τα ταξίδια στον χρόνο; Πού επιδιώκετε να ταξιδέψετε τους αναγνώστες και σε ποια χρονική περίοδο;
Το ταξίδι στον χρόνο… Θεωρώ πως οι περισσότεροι μαγευόμαστε με αυτήν την ιδέα! Οι αναγνώστες θα ταξιδέψουν στην Ουκρανία, ενός άλλου πολέμου, θα περπατήσουν σε χαλικόστρωτες εθνικές οδούς, θα βρουν το λιοντάρι της Νεμέας, τον Τηλέμαχο, θα φάνε και λίγο ξύλο… όλα κινούμενα στις δύο αρχικές λέξεις. Βέβαια, αν το παρελθόν μάς γοητεύει το σήμερα είναι εδώ και μας (παρ)ακολουθεί. Η κρίση, η πανδημία, το συμφέρον, τα αειθαλή χάρτινα ραβασάκια, η μπάλα, το γραφείο, οι αγκαλιές, όλα τα σημερινά και διαχρονικά είναι εκεί.
Πείτε μας κάποια από τα χαρακτηριστικά των ηρωίδων και ηρώων που πρωταγωνιστούν στις ιστορίες και σας γοητεύουν περισσότερο. Πώς προέκυψαν αυτά, κυρίως με την παρατήρηση ή το βίωμα;
Αυτό που με γοητεύει περισσότερο, στους χάρτινους ήρωές μου, είναι η αντοχή τους. Περπατούν, μιλάνε, ερωτεύονται, περιμένουν, ονειρεύονται, προσδοκούν. Κάποτε χάνονται, κάποτε βρίσκονται. Βίωμα και παρατήρηση είναι αλληλένδετα στοιχεία. Το ένα στηρίζει το άλλο, μετά όλα πιάνονται, σε χορό μεγάλο, στην πίστα του μυαλού, που τα γυροφέρνει.
Έχετε κάποιο διήγημα που στέκεστε λίγο παραπάνω χρόνο από πάνω του; Αν ναι, ποιο είναι αυτό και γιατί;
Στέκομαι στην ιστορία των παιδιών που λένε τα κάλαντα, και μέσω αυτής της διαδικασίας γνωρίζουν τον σούπερ ήρωα, τον Barman… Πιστεύω ότι είναι μια γλυκιά ιστορία που βγάζει μέσα από το, αρχικό, συμφέρον την αγάπη και το ενδιαφέρον προς τον άλλο, τον κάθε άγνωστο άλλο, που ξάφνου ένα τυχαίο γεγονός μάς κάνει να τον βλέπουμε διαφορετικά.
Η πανδημία βρήκε χώρο στις ιστορίες σας; Τη μνημονεύετε κάπου ή όχι;
Η πανδημία μάς έχει αλώσει. Έχει αλλάξει τρόπο σκέψης και αντιδράσεις. Ο ηλικιωμένος και οι γάτες του είναι μια γραφή που έδωσε χώρο στην πανδημία να τρυπώσει.
Με την ανάγνωση του βιβλίου σας, τι θα επιθυμούσατε να αισθανθούν οι αναγνώστες και να κρατήσουν στη μνήμη τους;
Ο μεγάλος κριτής είναι ο αναγνώστης, ο κάθε άγνωστος αναγνώστης που όταν σε κλείσει θα χαμογελάσει. Αν γίνει αυτό (η λογοτεχνία είναι προς τέρψη…) και δεν αισθανθεί χαμένο χρόνο τότε θα είμαι και εγώ ικανοποιημένος. Αυτό που θέλω να κρατήσουν είναι τον κερδισμένο χρόνο! Αν νιώσουν και τις υπόγειες γραμμές, που ενώνουν όλες τις ιστορίες με τη λέξη επιστροφή (γιάγερμα), ακόμη καλύτερα!
Ετοιμάζετε κάποιο νέο έργο; Αν ναι, θα θέλατε να μας αποκαλύψετε το θέμα;
Υπάρχει μια συλλογή ποιημάτων η οποία παλιώνει στο συρτάρι μου. Ονομάζεται “Εψές μου”. Μάλλον θα την αφήσω στο MDF “βαρέλι” της για περαιτέρω πάλιωμα… Η επιστροφή της, αν γίνει ποτέ, μετά το “Γιάγερμα”.
Πού θα μπορούσαν να σας συναντήσουν οι αναγνώστες σας ηλεκτρονικά αλλά και από κοντά;
Το ηλεκτρονικό πλησίασμα… Υπάρχω στο facebook (Κώστας Μοναστήρας) και έχω και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο (oreoioreon@gmail.com). Τικ τοκ, για όποιαν - όποιον θέλει να χτυπήσει την πόρτα, δέχομαι εκεί. Τα βιβλία μάς φέρνουν κοντά, αλλά και οι δρόμοι μας και οι διαδρομές μας μάς επιστρέφουν σε ό,τι αγαπάμε και νοιαζόμαστε.
