Όχι ένα, μα δύο νέα βιβλία της Κατερίνας Λιβιτσάνου - Ντάνου είναι πλέον διαθέσιμα στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό αφού ανήκουν στις νέες κυκλοφορίες των εκδόσεων Βακχικόν. Η ποιητική συλλογή Ο άνθρωπος που μιλούσε με τον ήλιο και η συλλογή διηγημάτων Δραπέτες της καθημερινότητας είναι “δίδυμα αδερφάκια” σύμφωνα με τη συγγραφέα τους, που με αφορμή την κυκλοφορία τους μιλά στο περιοδικό Vakxikon.gr για τα νέα της συγγραφικά δημιουργήματα, την ποίηση, τη λογοτεχνία και τη δύναμη για ζωή.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Μια ποιητική συλλογή (Ο άνθρωπος που μιλούσε με τον ήλιο) και μια συλλογή διηγημάτων (Δραπέτες της καθημερινότητας) είναι τα δυο νέα σας βιβλία που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Βακχικόν. Γράφτηκαν χρονικά παράλληλα; Θα μπορούσαμε να πούμε πως έχουν κάποια συνάφεια;
Τα δύο μου βιβλία γράφτηκαν παράλληλα την τελευταία τριετία. Είναι σα να λέμε «δίδυμα αδερφάκια», με πολλά θέματα σχετικά με την πανδημία και τις επιπτώσεις της στο σύγχρονο άνθρωπο, την ανθρώπινη παρέμβαση στο περιβάλλον, τις διάφορες μορφές ρατσισμού, τον αδιάλειπτο αγώνα του ανθρώπου ενάντια τη βία και την εκμετάλλευση . Γι’ αυτό και ευχαριστώ τον κ. Πουλάκο, που δέχτηκε να κυκλοφορήσουν μαζί, σεβόμενος το σκεπτικό μου.
Ποιος είναι “Ο άνθρωπος που μιλούσε με τον ήλιο”; Είναι ο άνθρωπος που βλέπει την ελπίδα;
Θεωρώ πως ο ήλιος με τη δύναμη και τη λαμπρότητά του είναι ισχυρό στοιχείο της φύσης. Όποιος τον κοιτάζει κατάματα είναι τολμηρός και αισιόδοξος, γιατί δε φοβάται μήπως τον τυφλώσει η λάμψη του. Επιπλέον, τον εμπιστεύεται και ελπίζει πως αν του μιλήσει, ο ήλιος θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει τα δύσκολα και πολύπλοκα προβλήματά του. Επομένως, ο ήλιος αποτελεί το στήριγμά του, το φίλο του και αισθάνεται οικεία και δυναμικά. Γι’ αυτό το βιβλίο αφιερώνεται «σε όσους πορεύονται, κοιτάζοντας τον ήλιο κατάματα».
Τι “δένει” τα ποιήματα αυτής της συλλογής;
Ο έντονος συναισθηματισμός για τη φύση, ο προβληματισμός για τον άνθρωπο που ταλαιπωρείται, που αγωνίζεται αδιάκοπα, που πιστεύει πως όσα κι αν συμβαίνουν γύρω του πρέπει εκείνος να βρει τον τρόπο να ανακηρυχθεί νικητής, αντιμετωπίζοντας με αισιοδοξία τη ζωή.
Σε αρκετές ιστορίες από αυτές που περιλαμβάνονται στους “Δραπέτες της καθημερινότητας” έχετε εμπνευστεί από θέματα της επικαιρότητας. Γράφατε την ώρα που συνέβαινε κάτι ή με κάποια αποστασιοποίηση;
Και τα δύο συμβαίνουν. Κάποιες φορές, τα διηγήματα γράφονται αμέσως μετά από κάποιο ερέθισμα ή συμβάν. Άλλοτε πάλι, μετά από αρκετό χρονικό διάστημα έρχονται στο μυαλό μου άνθρωποι και γεγονότα που με σημάδεψαν και άφησαν ανεξάλειπτα τα αποτυπώματά τους. Και στις δυο περιπτώσεις το διήγημα προκύπτει, αν κάτι είναι πολύ σημαντικό για μένα. Γιατί τελικά κάθε διήγημα είναι μια ιστορία ζωής με το μήνυμά της.
Οι “δραπέτες” σας πιστεύουν σε έναν κόσμο καλύτερο. Γενικά η συλλογή διέπεται από μία αισιόδοξη ματιά. Αυτό οφείλεται στον τρόπο που σκέφτεστε ή ίσως ήταν και μια προσπάθεια παρακίνησης προς τους αναγνώστες σας;
Στο ομότιτλο διήγημα οι «δραπέτες της καθημερινότητας» είναι μια παρέα γυναικών, που ενώ αντιμετωπίζουν καθεμιά τα δικά της προβλήματα, βρίσκουν χρόνο να συναντιούνται, να διασκεδάζουν να αλληλοπειράζονται, να κρατούν γερά δεμένη και στέρεη τη φιλία τους. Με το βιβλίο γενικά αυτό το μήνυμα θέλω να περάσω στους αναγνώστες μου, πέρα από το ότι σκέφτομαι αισιόδοξα: Τη δύναμη της φιλίας, δηλαδή την αναγκαιότητα του να εμπιστευόμαστε κάποιους ανθρώπους και γιατί όχι να ζητάμε τη γνώμη τους και να βρίσκουμε χρόνο να δραπετεύουμε από τη σκληρή καθημερινότητα, γιατί μόνο με θετική σκέψη και αισιοδοξία θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε «και ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος, διαφορετικός και γιατί όχι ιδανικός».
Πώς λειτουργείτε και πώς αποτυπώνετε τις σκέψεις σας όταν γράφετε ποίηση και πώς όταν γράφετε πεζογραφία; Επίσης θα ήταν ενδιαφέρον να μας πείτε πότε γράφετε ποίηση και πότε πεζογραφία;
Κάθε φορά που γράφω ποίηση ή πεζογραφία λυτρώνομαι και ξαλαφρώνω, εξωτερικεύοντας τις σκέψεις μου. Δεν έχω κανόνες πότε θα γράψω το ένα ή το άλλο είδος, ούτε συγκεκριμένο χρόνο. Όπως μου βγαίνει, αρκεί να γράψω. Το γράψιμο είναι η ζωογόνος δύναμη για μένα, είναι κάτι που χωρίς αυτό δεν μπορώ. Δεν κάθομαι ώρες πολλές, αλλά δεν υπάρχουν περίοδοι χωρίς τα γραπτά μου. Θεωρώ τα βιβλία μου παιδιά μου και χαίρομαι ιδιαίτερα κάθε φορά που υπάρχει μια νέα κυκλοφορία, πόσο μάλλον τώρα που με την άψογη συνεργασία των εκδόσεων Βακχικόν κυκλοφορούν μαζί τα τελευταία δημιουργήματά μου στην ποίηση και την πεζογραφία!
