Marc-Antoine
Η τελευταία ευκαιρία μας
Ακόμη θυμάμαι εκείνες τις διακοπές μας στην Κίμωλο.
Πάνε κοντά είκοσι χρόνια.
Ήτανε δεν ήτανε αρχές Ιούλη.
Ήμασταν ολομόναχοι,
εσύ, εγώ, το νησί.
Πιστέψαμε αφελώς
ότι θα δώσουμε στη σχέση μας
την τελευταία ευκαιρία της
να ανθοφορήσει.
Και πήγαμε.
Μα στο νησί έκλαιγες.
Συνέχεια έκλαιγες.
Λεπτό δεν σταμάτησες το κλάμα.
Ποτάμι το αναφιλητό.
Οι γήλοφοι ολόγυρα σε έπνιγαν.
Οι ερημικές παραλίες σε αγρίευαν .
Ακόμη και το κρώξιμο των γλάρων σε θορυβούσε
έτσι όπως αντηχούσε
-κακόφωνο και τρομακτικό-
στον γκρίζο ορίζοντα.
Η θάλασσα ήταν μαύρη
εκείνο το καλοκαίρι
και ακίνητη, βαλτωμένη.
Έτοιμη να τη θωπεύσεις.
Τόσο στάσιμη και στέρεη.
Αλλά και τόσο απελπιστικά μαύρη.
Η σχέση μας φυλλορροούσε καιρό πριν.
Κουτρουβάλαγε προς τον γκρεμό.
Δεν έφταιγε η Κίμωλος που ήσουν απαρηγόρητη.
Με τίποτα δεν έφταιγε.
Αλλά η βαριά εισπνοή και εκπνοή
που κάλυπταν κάθε μαρτυρικό λεπτό
της μακράς και μουγκής μας σιωπής.
