Γράφει η Λεύκη Σαραντινού
«Η κόρη του στρατηγού» είναι ένα έργο κλασικό πλέον που επανεκδίδεται αναθεωρημένο είκοσι τρία χρόνια μετά από την πρώτη κυκλοφορία του. Μας μιλάει για τη Μαρούλα, την κόρη ενός γέρου στρατηγού και τα παθήματά της εξ’ αιτίας της συντηρητικής νοοτροπίας του.
Η Αθηναία συγγραφέας Κωνσταντίνα Δούκα έχει ασχοληθεί πολλάκις με τον θεατρικό λόγο και την πεζογραφία. Έχει γράψει διηγήματα και θεατρικά κείμενα, ενώ το «Η κόρη του στρατηγού» είναι το μοναδικό της, μέχρι στιγμής, μυθιστόρημα.
Η υπόθεση του βιβλίου διαδραματίζεται σχεδόν εξολοκλήρου στο σπίτι του γέρο στρατηγού στην Αγία Παρασκευή τη δεκαετία του 1970 και του 1980. Η Μαρούλα, η αδικημένη από τη ζωή-και από τις παλιές αντιλήψεις του πατέρα της- μοναχοκόρη του, ζει στο σπίτι ανύπαντρη και καταπιεσμένη από τον πατέρα της. Η μάνα Περσεφόνη είναι κατάκοιτη, ο ένας γιος ο Στέργιος έχει σκοτωθεί από ατύχημα εδώ και πολλά χρόνια, ενώ ο Αλέξανδρος, ο άλλος γιος, είναι κι αυτός στρατιωτικός. Η Ασημίνα είναι μία ξαδέλφη που ερωτεύτηκε το λάθος άτομο, έκανε τέσσερα παιδιά και έμεινε χήρα πολύ νέα. Έτσι, προκειμένου να μπορέσει να ζήσει, να αναγκάζεται να γηροκομεί τη θεία της, την Περσεφόνη. Όσο για τη Μαρούλα, αυτή είναι ιδιαιτέρως άτυχη, αφού κανένα προξενιό δεν φαίνεται να ευδοκιμεί, με αποτέλεσμα η περιφρονημένη από Μοίρα, Θεό και οικογένεια μεγαλοκοπέλα πλέον, να παραμένει εγκλωβισμένη στο σπίτι του γέρο στρατηγού και αιχμάλωτη των ατελεύτητων ιδιοτροπιών του.
Εκείνος που θα κινήσει τα νήματα της υπόθεσης στη ζωή της άτυχης Μαρούλας θα είναι ο ίδιος ο αδελφός της, αφού αυτός θα ερωτευτεί σφόδρα την Ευτυχία, μια καλόκαρδη, μα φτωχή και από περιφρονημένη γενιά, κοπέλα και θα αποφασίσει να τη νυμφευτεί αγνοώντας την άγραφη επιταγή της εποχής ότι ο αδελφός απαγορεύεται να έρθει εις γάμου κοινωνίας προτού τακτοποιήσει πρώτα την αδελφή του, εφόσον αυτή υπάρχει. Αυτό το γεγονός θα προκαλέσει τη μήνιν του γέρο-στρατηγού και, σε συνδυασμό με τον απροσδόκητο θάνατο του Αλέξανδρου και της Ευτυχίας και του μωρού που αφήνουν πίσω, θα καταφέρει να αλλάξει τελικά τη ζωή της Μαρούλας.
Το μωράκι, η Περσεφόνη, μεγαλώνει και το μεγαλώνει η ίδια η θεία του, η Μαρούλα, η οποία όμως νιώθει να ασφυκτιά ολοένα και περισσότερο. Κι όταν η άνοιξη θα αποφασίσει αν την επισκεφτεί τελικά, έστω και αργοπορημένα, η Μαρούλα θα σκεφθεί ότι έχει έρθει πλέον η ώρα να κάνει την επανάστασή της. Θα την κάνει άραγε, ή θα νιώθει ότι θα είναι πια πολύ αργά;
Η Δούκα δημιουργεί ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, ένα ψυχογράφημα, που περιγράφει τις πατριαρχικές αντιλήψεις της εποχής και την οδύσσεια πολλών γυναικών που έζησαν υπό τέτοιους συζύγους και πατεράδες. Το μεγάλο ατού του μυθιστορήματος είναι, το δίχως άλλο, η καλοδουλεμένη γλώσσα που χρησιμοποιεί η συγγραφέας, μία γλώσσα που θα μας θυμίσει λογοτεχνία άλλων εποχών.
