every once in a while in your life you reach a decision point. a crossroad leading left or right. you can not look far enough to make the perfect step, but you have to decide anyways. is it left or right? or even turning back?
Γράφει η Αλεξία Νταμπίκη
Με την κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια και με την ανάγκη για επιβίωση να είναι πλέον πρωταρχική, πολλές φορές ξεχνάμε τις «πραγματικές» ανάγκες που έχουμε όλοι μας για να κάνουμε κάτι στη ζωή μας, όχι (μόνο) για λόγους βιοποριστικούς, αλλά επειδή είναι ικανό να μας «γεμίσει» ψυχικά. Να βρούμε το σωστό μονοπάτι στη ζωή μας, ακόμη κι αν χρειαστεί να αλλάξουμε στη διαδρομή πορεία.
Όσο απλό ακούγεται, άλλο τόσο δύσκολο είναι στην πραγματικότητα, καθώς οι περισσότεροι από εμάς φοβόμαστε τον πειραματισμό και τις αλλαγές, ειδικά εάν έχουμε «βολευτεί», με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στη ρουτίνα (ίσως και στην «επιτυχία») της πρότερης κατάστασης.
Τα παραπάνω δεν ισχύουν για τη Meg Tilly, η οποία ήταν ένα από τα ανερχόμενα αστέρια του Hollywood στη δεκαετία του ’80. Παρ’ όλα αυτά αποφάσισε να στραφεί σε άλλους στόχους, να αφοσιωθεί στους δικούς της ανθρώπους, αλλά και να κυνηγήσει μια δεύτερη καριέρα στη συγγραφή μυθιστορημάτων.
Μετά την αποφοίτηση, η Tilly προσπάθησε να εξελίξει την αγάπη που είχε για τον χορό κι έκανε το ντεμπούτο της στο μιούζικαλ «Fame» του Alan Parker, όμως μία πτώση που οδήγησε σε ένα σοβαρό τραυματισμό στην πλάτη την ανάγκασε να γυρίσει, πρόωρα, σελίδα.
Ξέροντας καλά ότι έχει το ταλέντο για να πετύχει και ότι δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να παλεύουμε, ξεκίνησε να ασχολείται πιο σοβαρά με την υποκριτική και το 1981 κέρδισε τους πρώτους τηλεοπτικούς ρόλους. Οι αδιαμφισβήτητες ικανότητές της και τα ασυνήθιστα χαρακτηριστικά της, που οφείλονται μάλλον στις φιλανδικές ρίζες της μητέρας της, άνοιξαν αρκετές πόρτες και δύο χρόνια αργότερα βρέθηκε να συμμετέχει στη «Μεγάλη Ανατριχίλα» (“The Big Chill”), ένα φιλμ που ήταν υποψήφιο για τρία βραβεία Όσκαρ δίνοντας στην καριέρα της την απαιτούμενη ώθηση.
Το 1985 ήταν χρονιά «σταθμός» για την Tilly με τη συμμετοχή της ως νεαρή καλόγρια στην «Αγνή του Θεού» (Agnes of God) του Norman Jewison, δίπλα στις Jane Fonda και Anne Bancroft, να της φέρνει την παγκόσμια καταξίωση. Βασισμένο στο θεατρικό έργο του John Pielmeier που υπέγραψε και το σενάριο, η ταινία έκανε μεγάλη επιτυχία και χάρισε στην Tilly την υποψηφιότητα για το Όσκαρ Β’ Γυναικείου ρόλου.
Ένας νέος τραυματισμός της στοίχισε την παρουσία στο Amadeus του Milos Forman, όμως οι προτάσεις εξακολούθησαν να έρχονται και ταινίες όπως τα «Valmont» (1989), «The Two Jakes» (1990) και «Leaving Normal» (1992) την κράτησαν στα φώτα της δημοσιότητας. Και ξαφνικά, αποφάσισε να τα αποφύγει.
«Ήθελα να αφοσιωθώ στην ανατροφή των παιδιών μου και να τους προσφέρω μια φυσιολογική ζωή. Προτιμούσα να πηγαίνω μαζί τους στον κινηματογράφο για να δω μια ταινία, παρά να παίζω σε αυτές» ανέφερε πρόσφατα σε συνέντευξη της, δικαιολογώντας την απόφασή της να αποτραβηχτεί από την ηθοποιία.
Η ανάγκη της να εκφραστεί, ωστόσο, δεν έπαψε να υπάρχει. Απλά, έπρεπε να γίνει με διαφορετικό τρόπο. Κι αν η αδερφή της Jennifer, που τυγχάνει επίσης να είναι μία επιτυχημένη ηθοποιός, αποφάσισε να στραφεί στα παιχνίδια με τράπουλα ανταγωνιζόμενη επαγγελματίες τους είδους όπως ο Daniel Negreanu, η Meg ξεκίνησε να γράφει.
Η 57χρονη, σήμερα, Καναδοαμερικανή πραγματοποίησε το συγγραφικό ντεμπούτο της το 1994 με το «Singing Songs» και τα επόμενα χρόνια εξέδωσε πέντε ακόμη μυθιστορήματα, με τα «Porcupine» (2007), «First Time» (2008) και «A Taste of Heaven» (2013) να κερδίζουν πολλαπλές διακρίσεις και να την καθιερώνουν ως μια καταξιωμένη συγγραφέα.
Τη δεκαετία που διανύουμε, έχοντας πλέον τη δυνατότητα να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στον εαυτό της και, κατόπιν παρότρυνσης της αδερφής της, επέστρεψε στην υποκριτική. Ως αποτέλεσμα, το 2013 κέρδισε το βραβείο της Καναδικής Ακαδημίας για τον ρόλο της στη μίνι σειρά «Bomb Girls», ενώ σύντομα θα την απολαύσουμε στο πλευρό του Brad Pitt στη σειρά «War Machine».
Η Meg Tilly διέπρεψε σε κάθε τι που καταπιάστηκε, όμως θα μπορούσε να μη γίνει έτσι. Εκείνο που μένει από την ιστορία της είναι η αέναη προσπάθεια να κυνηγήσει τα όνειρά της, χωρίς να τα αφήσει να την «καταπιούν». Να βάλει τη ψυχική ηρεμία και την οικογενειακή ευτυχία πάνω από την οποιαδήποτε καριέρα. Και να μη φοβηθεί ποτέ να αλλάξει μονοπάτι.
