Top menu

Το 18ο κεφάλαιο του "Μοιραίου Πάθους" της Τζόζεφιν Χαρτ

Στις 15 Δεκεμβρίου 2017 θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Βακχικόν, το best seller της Τζόζεφιν Χαρτ "Μοιραίο Πάθος", σε μετάφραση Τάσου Ψάρρη και με επίμετρο της συγγραφέα, το οποίο μετέφερε στο σινεμά ο Λουί Μαλ με τους Ζιλιέτ Μπινός και Τζέρεμι Άιρονς. Η έκδοση έχει την υποστήριξη του Literature Ireland.

**

ΔΕΚΑΟΚΤΩ

Ο γιος σας στη γραμμή, κύριε».
«Πέρασέ τον».
«Γεια σου, μπαμπά. Συγγνώμη που σ’ ενοχλώ στη δουλειά».
«Τι κάνεις, Μάρτιν;»
«Μια χαρά. Μόλις γυρίσαμε από το Παρίσι».
«Περάσατε όμορφα;»
«Ας πούμε. Γυρίσαμε νωρίτερα γιατί η Άννα ήταν λίγο αδιάθετη».
«Αδιάθετη;»
«Ναι. Την πονούσε το στομάχι της και είχε φοβερές ημικρανίες. Επισκέφτηκε τον παλιό της γιατρό. Μετά φύγαμε».
«Και πώς είναι τώρα;»
«Α, περδίκι. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Για να είμαι ειλικρινής, εκτιμώ το γεγονός ότι δείχνεις πάντα… ευαισθησία… σε ό,τι έχει να κάνει μ’ εκείνη. Η μαμά δεν τη χωνεύει».
«Μην το λες. Είμαι σίγουρος ότι τη συμπαθεί. Η Άννα είναι ενδιαφέρον κορίτσι».
«Μου φαίνεται πως αυτό ακριβώς είναι που δεν αρέσει στη μαμά. Νομίζω ότι θα προτιμούσε να είμαι με κάποια σαν τη Σάλι. Ξέρεις τώρα, είκοσι δύο χρονών, τυπική Αγγλίδα, και ούτω καθ’ εξής…»
«Αυτό που λες δεν είναι καθόλου κολακευτικό για την αδερφή σου».
«Έλα τώρα, μπαμπά. Αφού ξέρεις ότι τη λατρεύω τη Σάλι. Καταλαβαίνεις τι εννοώ».
«Καταλαβαίνω».
«Μπαμπά, το ξέρω ότι είσαι πολυάσχολος, αλλά ήθελα να σου πω ότι δέχτηκα μια επαγγελματική πρόταση από τη Sunday–» ανέφερε μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας. «Για τη θέση του αναπληρωτή πολιτικού συντάκτη».
«Αυτό είναι θαυμάσιο. Συγχαρητήρια».
«Θέλω να σας βγάλω για φαγητό εσένα και τη μαμά. Για να το γιορτάσουμε. Μπορείς την Πέμπτη;»
Δίστασα. «Μάλλον ναι. Απλώς ίσως χρειαστεί να φύγω νωρίς για να πάω στη Βουλή».
«Κανένα πρόβλημα. Την Πέμπτη λοιπόν, στο Luigi’s.
Θα το πω και στη Σάλι. Και στον καινούργιο φίλο της. Όπως βλέπεις, τα αδελφικά μου αισθήματα παραμένουν ισχυρά!»
Γέλασε κι έκλεισε το τηλέφωνο.
«Ο Άλιστερ Στράτον στη γραμμή, κύριε».
«Τζέιν, κράτησέ τον για λίγο, σε παρακαλώ».
Έπρεπε να συνέλθω. Όχι μόνο από το ξαφνικό σοκ που μου είχε προκαλέσει το γεγονός ότι είχα μιλήσει με τον Μάρτιν, αλλά και από το ίδιο το περιεχόμενο της συζήτησης, το οποίο με είχε αναστατώσει. Ώστε λοιπόν δεν ήμουν ο μόνος
που άλλαζε. Ο άντρας που κρυβόταν μέσα στον Μάρτιν αναδυόταν με μεγαλύτερη φόρα.
«Πέρνα μου τον Άλιστερ» ξεφύσησα.
Στο υπόλοιπο της ημέρας παγιδεύτηκα ανάμεσα στα κιγκλιδώματα των τηλεφωνημάτων και των ραντεβού, των γραμμάτων που έπρεπε να διαβάσω, των γραμμάτων που έπρεπε να γράψω, των αποφάσεων που έπρεπε να πάρω, των υποσχέσεων που έπρεπε να αθετήσω. Ταυτόχρονα, κάτω από αυτό το πλέγμα υπέβοσκε μια όλο και μεγαλύτερη ανησυχία κι ένας ξαφνικός και έντονος φόβος για τον Μάρτιν.