Με την αγάπη μας ποτίσαμε
το πουκάμισο του ήλιου
για να είναι γενναιόδωρος
μ’ εκείνους που μπορούν ν’ αρμέξουνε το φως του
Με την αγάπη μας μπορέσαμε
να επικοινωνήσουμε με τον Θεό
για να του ζητήσουμε ευσπλαχνία
κι ένα χαμόγελό Του για τον κόσμο
Οι ευνοούμενοι της βροχής είναι η πέμπτη ποιητική συλλογή του δημοσιογράφου και συγγραφέα Ιωάννη Παπουτσάκη. “Οι ευνοούμενοι της βροχής” είναι “εκείνοι που τη δέχονται σαν ευλογία και σαν κάθαρση. Κι αυτοί που βλέπουν στις σταγόνες της τα δάκρυα του Θεού”. Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου ποιητικού του βιβλίου από τις εκδόσεις Βακχικόν, ο Γιάννης Παπουτσάκης μας μιλά γι’ αυτό, την ποίηση και την έμπνευση.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Η νέα σας ποιητική συλλογή “Οι ευνοούμενοι της βροχής” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Βακχικόν. Μιλήστε μας για το ταξίδι της δημιουργίας της.
Η ποιητική μου συλλογή "Οι ευνοούμενοι της βροχής" γεννήθηκε ένα βράδυ εξαιτίας ενός πραγματικού, ανεξήγητου γεγονότος από εκείνα που δεν προσπαθείς να βρεις λογική εξήγηση και λες “απλά συνέβη’’. Ένα περιστατικό που έχει να κάνει με την αδυναμία μου στη βροχή, κάτι που με έκανε να θεωρήσω ότι είμαι ευνοούμενός της. Άλλωστε η βροχή για μένα έχει ένα λυτρωτικό χαρακτήρα.
Ποιοι είναι οι ευνοούμενοι της βροχής;
Είναι εκείνοι που τη δέχονται σαν ευλογία και σαν κάθαρση. Κι αυτοί που βλέπουν στις σταγόνες της τα δάκρυα του Θεού.
Θα θέλατε να επιλέξετε ένα ποίημα από τη συλλογή και να μας μιλήσετε γι’ αυτό; Είτε γιατί είναι το αγαπημένο σας, είτε για όποιον άλλο λόγο το κάνει ιδιαίτερο για εσάς;
Όλα τα ποιήματα είναι ιδιαίτερα για μένα. Επιλέγω τις "Ζωγραφιές", γιατί όλοι μας νιώθουμε την ανάγκη να ζωγραφίσουμε τη ζωή μας με τα χρώματα της αγάπης, της ψυχικής αγνότητας, του χαμόγελου, τα χρώματα εκείνα που μας απομακρύνουν -έστω και προσωρινά- από τη μουντάδα των ατέλειωτων χειμώνων που ζούμε.
Ζωγραφιές
Όταν όλα γύρω σου ήταν μουντά και σκοτεινά
όταν οι άνθρωποι ήταν βυθισμένοι σε ένα τέλμα
που δυσκόλευε την αναπνοή τους
χωρίς χαμόγελα, χωρίς ελπίδα
εσύ ζωγράφιζες με τα χρώματα της καρδιάς
ανατέλλοντες ήλιους
στην παλέτα της ζωής
Ζωγράφιζες παιδιά ευτυχισμένα
να τρέχουν με ξέπλεκα μαλλιά
στα καταπράσινα λιβάδια της αγνότητάς τους
Εκεί περίσσευαν τα χαμόγελα
Περίσσευαν τα τραγούδια και τα παιχνίδια
στη λιακάδα
Ζωγράφιζες κορίτσια να λούζονται γυμνά
στα ποτάμια της αθωότητάς τους
κάτω από το διακριτικό βλέμμα των άστρων
Ζωγράφιζες πουλιά να φιλιούνται στο δάσος
λίγο πριν ξεκινήσουν το τραγούδι τους
Ζωγράφιζες κι ονειρευόσουνα
κόσμους γεμάτους παιδιά κι αγγέλους
που παίζανε άρπα για να γλυκάνουν
τον Θεό όταν Εκείνος μελαγχολούσε
Ζωγράφιζες ανθρώπους παραδομένους
στη δύναμη του χαμόγελου
να αγκαλιάζονται κάτω απ’ τη γλυκιά σιωπή τ’ ουρανού
και ολόγιομα αυγουστιάτικα φεγγάρια
τις νύχτες που ανθούν οι έρωτες
και γεμίζει η καρδιά με ευωδιές
Κι ύστερα σαν ήρθαν οι άσπλαχνοι χειμώνες
φέρανε μαζί τους αγριωπούς ανέμους
που πήραν ζωγραφιές, όνειρα και χαμόγελα
για να τα σκορπίσουν στις άναστρες νύχτες
εκεί όπου παγώνει ο ουρανός
από την τόση μοναξιά του
Μεγαλώσαμε και τώρα στην παλέτα της ζωής
που έχει επικίνδυνα μικρύνει
ζωγραφίζουμε άδειους, λασπωμένους δρόμους
από τα συχνά δάκρυα των αγγέλων
και πουλιά κουρνιασμένα κάτω από γέφυρες
και στέγες έρημων σταθμών αναζητώντας λίγη ζεστασιά
για τα φτερά τους που έχουνε παγώσει
Όσο για τους ανθρώπους;
Αλήθεια, πού πήγαν οι άνθρωποι;
Πρόκειται για την πέμπτη σας ποιητική συλλογή. Τι συντηρεί την ανάγκη, την ορμή σας για ποίηση;
Όλη η ζωή μου είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ποίηση εξ απαλών ονύχων, ήτοι από την τρυφερή μου ηλικία όταν διάβαζα στο αναγνωστικό του σχολείου τα ποιήματα του Παλαμά, του Πολέμη, του Δροσίνη και του Παπαντωνίου. Η ποίηση είναι μια αέναη εσωτερική ανάγκη έκφρασης των συναισθημάτων μου, του ψυχικού μου κόσμου που διαμορφώνεται ανάλογα με τις συνθήκες-κοινωνικές και προσωπικές. Παράλληλα είναι ένα ταξίδι στο φως, στην παιδική μου ηλικία -την πατρίδα μου-, στους ανθρώπους μου, σ’ εκείνους που πέρασαν στο αιώνιο φως, στις μνήμες μου.
Θα λέγατε ότι η δημοσιογραφική σας ιδιότητα έχει επηρεάσει τον τρόπο που γράφετε ποίηση;
Ασφαλώς η δημοσιογραφική μου ιδιότητα έχει παίξει ρόλο ως προς τον τρόπο γραφής. Βοηθά πιο πολύ στην τεχνική, στην ορθότερη σύνταξη, στην καλύτερη εκφορά του λόγου
Από που αντλείτε έμπνευση; Πώς καταλήγουν οι σκέψεις σας στο χαρτί;
Η έμπνευση αντλείται από την ίδια τη ζωή. Από τους ανθρώπους -κυρίως τους φωτεινούς-, από τη φύση, από τον έρωτα, από μια φράση ή λέξη που θα με αγγίξει. Επίσης από την ανάγκη καταγραφής των κακώς κειμένων, όλων αυτών που μας στερούν τα χαμόγελα, τη γαλήνη, την ελευθερία μας και μας οδηγούν σε σκοτεινά μονοπάτια φόβου, καταπίεσης και ανελευθερίας. Είναι υποχρέωση όλων όσοι ασχολούνται με την ποίηση, να καυτηριάσουν τέτοια φαινόμενα που μας μαυρίζουν την ψυχή και μας δηλητηριάζουν, έχοντας ως στόχο την αφύπνιση του κόσμου και την ειρηνική επανάσταση για τη δημιουργία ενός καλύτερου αύριο. Η ανάγκη γίνεται γραφή, γίνεται ποίηση!
