Ήταν κάποτε… ένα κορίτσι, ένα πουλί, μια λεμονιά
Κορίτσι:
Δεν είναι αλήθεια!
Μου το ‘πε η Λεμονιά
Δεν θα μετρώ τα βήματα με αριθμούς
Τις λέξεις δεν θα τις κρύβω κάτω από χρωματιστά χαρτιά
μαζί με τις ανάσες μου
Τις αγκαλιές δε θα κουμπώνω μες στις τσέπες μου
Πελαγία:
Τι ξέρει άραγε η Λεμονιά;
Να ριζώνει μόνο με το φως ολόγιομου του φεγγαριού
Ρώτα και μένα
Που πέταξα κι αλλού
Που είδα σιωπές
Που είδα βήματα συρτά πίσω από το τζάμι
Που είδα την ανάσα τους να κόβεται
Κορίτσι:
Μα ‘γω είμαι λεύτερο πουλί
Και περπατώ με δρασκελιές
Γελάω μονάχα δυνατά
Και έχω χέρια για αγκαλιές
Με χούφτες ανοιχτές και όχι σφιγμένες
Πελαγία:
Ίσως και να ‘σουνα πουλί
Τώρα η αρρώστια σου τσακίζει τα φτερά
Τσακίζει το χαμόγελο, τα λόγια
Εκείνο το μικρό λακκάκι σου στο μάγουλο
Το σούσουρο στη γειτονιά και το συρτάκι στην πλατεία
Τη χούφτα μες στη χούφτα σου
Το μπράτσο με άλλο μπράτσο
Ρώτα και μένα
Που ‘μαι αληθινό πουλί
Που ανοίγω τα μεγάλα μου φτερά
Που διασχίζω τους αιθέρες
Που πετώ στα βάθη του ουρανού
Που φτιάχνω τη φωλιά στους στύλους
Που μου λείπουνε τα βήματα που άκουγα από κει ψηλά
Το βουητό, τα τραγούδια, οι φωνές
Οι σφιχτές οι αγκαλιές και ο ήχος των φιλιών τους
Ο στύλος τώρα φαίνεται κενός
Το πέταγμά μου άδειο
Λεμονιά:
Δεν είναι αλήθεια
Θα δω και πάλι το λακκάκι της στο μάγουλο
Και το λευκό χαμόγελό της
Ρίζωσα εδώ μα είδα πολλά
Η ανάσα της μονάχα με ανάσα θα ανασάνει
Και τα χέρια της σφιχτά δεμένα με τα χέρια του
θα δω ξανά κάτω απ’ τον ήλιο
Το αεράκι θα φυσά τα μαλακά μαλλιά τους
Τα μικρά σπουργίτια θα κελαηδούν και πάλι επάνω στις γραμμές
Και στα πόδια τους θα περπατούν δεκάδες αγκαλιές
Κάνοντας σούσουρο μεγάλο
Κορίτσι:
Είναι αλήθεια…
Άνθισε απόψε η Λεμονιά
Το άρωμα της σκόρπισε στη γειτονιά
Ταξίδεψε παντού
Άνοιξε Πελαγία τα φτερά σου
Τρέχα σε όλους να το πεις
Σήμερα έχουμε γιορτή
Σήμερα ολάκερος ο πλανήτης θα μυρίζει λεμονιά
Σήμερα θα μοιράσουμε φιλιά
και μια τεράστια αγκαλιά
ο ένας στον άλλον
