[…] Ένα πρωί δεν ξύπνησε. Τον πήραν είδηση οι γείτονες τρεις μέρες μετά. Μισός πάνω στον καναπέ μισός κάτω. Βρήκαν μέσα στο διαμέρισμα, και τι δεν βρήκαν. Όμως τίποτα, ούτε μια σημείωση, ούτε ένα χαρτάκι τόσο δα δεν βρέθηκε, δυο λέξεις έστω, και έτσι κανείς δεν έμαθε για το παλιό τραύμα […]
Ένα περιστατικό στον δρόμο, αφορμή. Κάτι που ειπώθηκε λαθραία, αφορμή. Κάποιο αναπάντεχο συμβάν, ένα ξαφνικό τηλεφώνημα, μια είδηση στα ψιλά, τα λόγια ενός φίλου, μια προσφώνηση, μια φωτογραφία... αφορμές που στάθηκαν ικανές για να γραφτούν οι Αφορμές του Κοραή Δαμάτη, που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Βακχικόν. Με αφορμή τις Αφορμές λοιπόν είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μαζί του για το νέο του βιβλίο, τη συγγραφή, την τέχνη και την επικοινωνία με το κοινό.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Με πια «αφορμή» ήρθαν οι Αφορμές;
Από μία χρόνια εμμονή μου, σχεδόν διαστροφική, να παρατηρώ κάτι περισσότερο χρόνο από ό,τι χρειάζεται. Να θυμάμαι αυτό που άκουσα ή είδα στο δρόμο και με εντυπωσίασε… ή να με απασχολεί επίμονα μια είδηση που πέρασε στα ψιλά. Να με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα εκείνα που δεν φωταγωγούνται επαρκώς.
Σύντομες ιστορίες. Ο τρόπος γραφής δημιουργεί την εντύπωση ότι «είδατε» αυτές τις ιστορίες και τις καταγράψατε με ποιητικό τρόπο. Έχει αυτή η σκέψη κάποια σχέση με την πραγματικότητα;
Τις είδα και μετά τις έγραψα, ναι. Δεν ξέρω αν είναι ποιητικός ο τρόπος, ξέρω ότι η ανάγκη μου ήταν να τιμήσω κάποια πρόσωπα, να μεγαλώσω κάπως την είδηση, να δώσω περισσότερο χώρο σε στιγμιαίες διαπιστώσεις μου, να μοιραστώ συναισθήματα και σκέψεις για κάποιο γεγονός που παραγκωνίστηκε γρήγορα για το επόμενο καινούργιο. Υπάρχουν ιστορίες που μόνο δυo προτάσεις είναι αρκετές, κι άλλες που αναπτύσσονται σε κάποιες σελίδες. Και υπάρχουν και οι ζωγραφιές της Σοφίας Κουκουλίνη που συμπληρώνουν το βιβλίο και που εκφράζουν απ’ τη μεριά της τα δικά της συναισθήματα για κάποιες ιστορίες.
Οι Αφορμές είναι το δεύτερο βιβλίο σας. Η συγγραφή είναι ένας άλλος τρόπος επικοινωνίας με το κοινό, ίσως λιγότερο άμεσος σε σχέση με τον χορό και το θέατρο… ίσως και όχι. Πώς λειτουργεί για εσάς αυτή η επαφή;
Καθησυχαστικά. Ήρεμα. Φαινομενικά λιγότερο άμεσα, αλλά το ίδιο ουσιαστικά! Όπως και στη σκηνοθεσία έτσι και στην συγγραφή, απουσιάζει η εικόνα σου, μόνο σκέψεις και συναισθήματα ανταλλάζεις με τους θεατές - αναγνώστες.
Λογοτεχνία. Θέατρο. Χορός. Μερικές σκέψεις (λέξεις) για κάθε κεφάλαιο της καλλιτεχνικής σας πορείας;
Το να γράφω είναι η τελευταία καινούργια περιπέτεια. Θέατρο, μόνιμα φωτεινός κι ανοιχτός δρόμος. Χορός, ο πρώτος κι αξεπέραστος έρωτας.
Υπηρετείτε το θέατρο. Πώς νιώθετε εν μέσω πανδημίας; Πιστεύετε ότι θα επηρεαστεί συνολικά ο πολιτισμός και με ποιους τρόπους;
Έχει ήδη επηρεαστεί και θα συνεχίσει να αλλάζει την κανονικότητα του πολιτισμού η πανδημία, όπως δείχνουν τα πράγματα. Όσο για τους τρόπους θα είναι καινούργιες συνήθειες που ίσως αλλάξουν τις αξίες που υπήρχαν μέχρι σήμερα, ιδιαίτερα στο θέατρο, στο χορό, στις συναυλίες… όπου η παρουσία κόσμου είναι απαραίτητη.
Έχετε νέα συγγραφικά/καλλιτεχνικά σχέδια;
Υπάρχουν κάποια γραπτά μου που ακόμα δεν είμαι σίγουρος αν αξίζουν να πάνε παρακάτω. Θα δούμε. Όσο για το θέατρο, εκκρεμεί το ανέβασμα του έργου του Πέτερ Βάϊς Η Δολοφονία του Μαρά, στο Κ.Θ.Β.Ε., ένα καινούργιο θεατρικό έργο εδώ στην Αθήνα και μια περσινή επανάληψη κι αυτό στην Αθήνα.
*
Ο Κοραής Δαμάτης γεννήθηκε το 1952 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Στην Ελλάδα ήρθε με την οικογένειά του το 1962. Σπούδασε θέατρο. Χόρεψε με την ομάδα «Χορικά» της Ζουζούς Νικολούδη και στο Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλού Μάνου. Πήρε μέρος σαν ηθοποιός και χορευτής σε αρκετές παραστάσεις. Δημιούργησε τη θεατρική ομάδα «Έβδομο Θέατρο». Έχει σκηνοθετήσει έργα των Ευριπίδη, Σαίξπηρ, Βάις, Μπρεχτ, Μπέκετ, Λόπε ντε Βέγκα, Ζενέ, Καμύ, Μπωμαρσαί, Αριστοφάνη, Γκομπρόβιτς, Μακ-Νάλλη, Σέρμαν, Ουίλλιαμς, Ιονέσκο, Μολιέρο, Ζιρωντού, Αρμπούζωφ, Ανούιγ, Μακ Ντόνα, Φρίελ, Σεβαστίκογλου, κ.ά. για το Εθνικό Θέατρο, τα ΔΗΠΕΘΕ, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και για το ελεύθερο θέατρο. Διδάσκει 43 χρόνια σε Σχολές Θεάτρου. Το 2016 κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις Γαβριηλίδης το μυθιστόρημα του Το Σπίτι Μόνο.
