© Irina Iriser
Χρώματα
Να γεννηθώ χρώματα
σε πλαγιές να ξαπλώνω
μέσα μου να σταλάζουν οι εποχές
να με μετουσιώνουν.
Να γεννηθώ χρώματα
να συντροφεύω γυναικείες ματιές
στη ράχη της σαγήνης
σε χέρια να μπαίνω παιδικά
όπλο και ανάσα να γενώ
του κόσμου της οδύνης.
Να γεννηθώ χρώματα
και ας σβήνω στο φεγγάρι
κι ας είναι σύντομη δυσδιάκριτη ζωή
αβέβαιης ύπαρξης σημάδι.
Να γεννηθώ χρώματα
κι ας είναι ο φόβος μου λευκός
μαύρη η ανυπαρξία
σε πείσμα κάθε στεναγμού
να υποτάξω την κυριαρχία
εκείνου του βασίλειου
της γκρίζας πολιτείας
που αχόρταγα θέλει να μας καταπιεί
σε μια στροφή αδυναμίας.
Άη Στρατής
Με μια θύελλα στα μάτια
κι ένα ποτό, πληγές να αποστειρώνει
γεννώντας σπίθες στης μνήμης
τα πυρωμένα κάρβουνα.
Ένα σακάκι αραχνούφαντο
σε ενοχών θλιμμένο αργαλειό
ένα σακάκι θύμησες
μάταιη ύπαρξης ασπίδα.
Με μια βαλίτσα σύννεφα
και μια χούφτα πρωτοβρόχια
κάπνιζει φυσώντας τον καημό
καταπίνοντας τα χρόνια.
Ένα φεγγάρι πορφυρό
κρατάει την κλωστή του
κανείς ποτέ να μη του πει
πώς βλέπει την πληγή του
Βάλσαμο της νύχτας το κρυφτό
με το λευκό σεντόνι
