Σωρός ο κόσμος
σαν θίασος απέθαντος
με το Λιβάνι
–τη μία προσευχή–
τη συγχώρεση.
Δέντρο.
Ένα Δέντρο
Πέτρα.
Μία πέτρα.
Όλα καθώς έτσι πρέπει.
Ναι, είπε, τη μια ώρα που στάθηκε.
Ωκεανό χώρεσε – σε χέρια μικρά.
Σαν από φυλλωσιές – σαν γεννημένη
Με χώμα ακροκέραμο στα μαλλιά
–Το κουράγιο του Νοέμβρη–
Ζεμάτισε το φως, δωμάτια
απ’ το λίγο το πολύ
Σιωπά…
Γονατίζει αθάνατη…
Κουρέλιασαν τον Θάνατο και ο Θάνατός μου δεν θα ’ναι
από κείνους τους ωραίους.
Το κτήνος θα οσφραίνομαι εκεί που αναστατώνονται οι ψυχές
σειρά για τον νέο θάνατο να πάρουν
Τι κίνηση ο διανοητής απόλυτη ταύτιση με το θαύμα μου.
Το παν ανθίζει ακόμη από τον ίδιο σπόρο.
Τι δάκρυα για την τόση αγάπη.
Πόση πολλή υπήρξε μέσα στο ρημαδιό του φόβου.
Τι πόθος για την παλιά πατρίδα και την πιο παλιά – τώρα που
τον ήλιο μετρώ και εγώ για τη θεραπεία των λέξεων.
Μα σε άλλους ποιητές ανήκουν.
Στα νησιά που και αλλιώς εγνώρισα, εκεί τους θάβουν αυτούς και
ούτε λέξη για αυτά που λάτρεψα.
(Διαπιστώνω) Ο Έρωτας τα μέλη στο σώμα δεν τα επιτρέπει.
Χωρίς τίποτα από όλα αυτά που κατέχω, στην οσμή του Θείου σου
άκρου δένομαι.
Και αυτοί που Άγιοι υπάρχουν ίδιοι και αυτοί.
Τα ποιήματα περιλαμβάνονται στην ποιητική συλλογή αχλύς του Σταύρου Σταυράκη που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τον Μάιο του 2023 | εκδόσεις Βακχικόν.
