© Simone Baldo
Αλκυονίδες μέρες
Αλκυονίδες ήταν οι ημέρες
και κάθονταν στων βράχων τα ριζά
Αναζητούσαν σπηλιές για καταφύγια
Τρύπωναν στις ρωγμές ανάμεσα
Κούρνιαζαν για να' βρουν θαλπωρή,
ασφάλεια ημιμόνιμη
Πότιζαν συναισθήματα
με θαλασσινή αλμύρα
Γέμιζαν κοχύλια τη διψασμένη ακτή
και δρόσιζαν την ψυχή με του Μαγιού τη βελούδινη αύρα
Αλκυονίδες ήταν οι ημέρες
και τα γεράνια άνθιζαν στις αυλές των σπιτιών
αιχμαλωτίζοντας τα βλέμματα
πέρα από τoυς φράχτες,
πάνω από τα κάγκελα, εκείνα της αυλής,
ψηλά, δεν λέω, βαμμένα όμως,
με της ελιάς το βαθύ χρυσοπράσινο χρώμα
με μυστήριο ευλογημένο.
Αλκυονίδες ήταν οι ημέρες
και η εμπιστοσύνη άχραντη
και το φως απονήρευτα αφειδώλευτο
Ποιος νοιάζεται για τον Αίολο, πατέρα και αφέντη,
τον αυστηρό και παλαιών αρχών υπήκοο.
Η αιώνια εφηβεία της ψυχής
με τις επαναστάσεις εκείνες που βαπτίζονται
στου Σιλωάμ τη σεπτή κολυμπήθρα
και με τη λογική που δεν συγχρωτίζεται
και που αποφεύγει τις κακές τις παρέες
και που δεν υψώνει το ποτήρι της
παρά μόνο
όταν το φως τρέχει, αλάνι τ΄ουρανού, ασυμμάζευτο,
ξοπίσω από
τις αλκυονίδες εκείνες ημέρες
Εκείνες… σε πείσμα των χειμώνων
σε καλωσόρισμα των ατελείωτων βασανιστικών καλοκαιριών
και μόνο…
Αλκυονίδες ήταν οι ημέρες
και τα σύννεφα στην άκρη του ορίζοντα
εκτός σχεδίου πόλεως
Από μάντεις τυφλούς τι περιμένεις;
22 | 02 | 2023
