Συνέντευξη στον Νέστορα Πουλάκο
Μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Αυγουστίνο Ρεμούνδο με αφορμή τη σκηνοθεσία του στη "Μήδεια" του Δημήτρη Ζούγκου στο θέατρο Αγγέλων Βήμα.
Τι σας παρακίνησε για να ανεβάσετε τη "Μήδεια", έστω και στη σύγχρονη εκδοχή της; Ένα έργο ιδιαίτερο γνωστό στο κοινό και παιγμένο κάθε χρόνο στη χώρα μας;
Η "Μήδεια" είναι η πιο τολμηρή και ακραία αφήγηση του έρωτα. Το πρόσωπο σύμβολο γυναίκας ερωμένης. Το πάθος της συνταυτίζει τον έρωτα με το θάνατο. Είναι ταυτόχρονα θύτης και θύμα. Ένοχη για τα στυγερότερα εγκλήματα αλλά θύμα ενός ανδροκρατούμενου κοινωνικού πλαισίου. Η Μήδεια είναι η γυναίκα που την ύβρισαν, η βασίλισσα που εκθρόνισαν, το θηλυκό που δεν αµείφθηκε ο έρωτάς του. Είναι η σύγκρουση ανάµεσα στη παθολογική ζήλια και τη μητρότητα, ανάµεσα στη σκληρότητα και την τρυφερότητα, τον πόθο εκδίκησης και τον σπαραγµό. Η "Μήδεια" είναι διαχρονική στο θέατρο, την όπερα, την πεζογραφία, όπως στην εικαστική τέχνη η Μόνα Λίζα και οι Καρυάτιδες. Αυτό λοιπόν το ερώτημα -γιατί μόνο ορισμένα έργα τέχνης παραμένουν επίκαιρα στο χρόνο- είναι που με ενδιαφέρει ως καλλιτέχνη. Όσες φορές κι ανακατασκεύασαν την Ευριπίδεια "Μήδεια", όσες φορές κι αν συνέθεσαν το μύθο, όσες πρωταγωνίστριες κι αν πρόσφεραν στο ρόλο την προσωπικότητα τους, το έργο είναι αστείρευτο. Κι αφού η πρωταγωνίστρια δεν είναι ποτέ η ίδια, μπορούμε πια να µιλάµε για Μήδειες και για έναν πλουραλισµό των προσωπείων της ηρωίδας.
Πώς βρίσκετε τη σύγχρονη Μήδεια του έργου; Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που βρίσκουμε στις γυναίκες γύρω μας, καθημερινά;
Η γυναίκα σήμερα, όσο κι αν θα θέλαμε να πούμε ότι είναι ισότιμη με τον άνδρα, τελικά δεν είναι. Μπορεί στα μεγάλα αστικά κέντρα και στις «προηγμένες» ευρωπαϊκές πρωτεύουσες να υπάρχει σε μεγάλο βαθμό αυτή η ισότητα, όμως στην επαρχία των δυτικών χωρών και ιδιαίτερα στην Ανατολή η γυναίκα υποτιμάται. Προσπαθεί να ισορροπήσει σε ανδροκρατούμενες κοινωνίες. Η γυναίκα ακόμη και σήμερα υφίσταται εξευτελισμό, καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στέρηση στη μάθηση, μέχρι και ακρωτηριασμό του φύλου της. Η "Μήδεια" του Δημήτρη Ζουγκού έχει έρθει από ξένη χώρα, παντρεύτηκε Έλληνα, ζει στην επαρχία και υπομένει ανείπωτα βασανιστήρια και ταπεινώσεις από τη σαδιστική οικογένεια του συζύγου της. Είναι ένα πλάσμα φοβισμένο, μόνο, καταπιεσμένο, κακοποιημένο που μόνη ελπίδα έχει τον θεό και προσμονή τον θάνατο. Ζώντας σαν ζώο κάτω από άθλιες συνθήκες, αναπολεί τον χαμένο παράδεισο της νιότης της και αποφασίζει να ξαναγίνει αυτόνομη, ενεργητική, να πάρει τη ζωή στα χέρια της και να καταστρέψει όποιον και ότι της στέρησε τη φύση της.
Θεωρείτε ότι η "Μήδεια" του Δημήτρη Ζουγκού "ανοίγει" διάλογο με τη "Μήδεια" του Ευριπίδη;
Από τη στιγμή που γράφεις το όνομα Μήδεια σε μια σελίδα χαρτί, δεν μπορεί παρά να «ανοίγεις» διάλογο με τη "Μήδεια" του Ευριπίδη. Και μόνο το άκουσμα της λέξης "Μήδεια" παραπέμπει στην παιδοκτονία και στην εκδίκηση. Κανείς συγγραφέας δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό. Οι ήρωες του Ευριπίδη είναι έρμαια των παθών τους. Έτσι και η "Μήδεια" του Ζουγκού συγκλονίζεται από τα πάθη της και βαδίζει σε μια Ευριπίδεια γραμμή ως το τέλος.
Κατά τη γνώμη σας, το Φεστιβάλ διαρκείας ελληνικού θεατρικού έργου της Λείας Βιτάλη, τι έργο επιτελεί στο θεατρικό μας γίγνεσθαι;
Θεωρώ ότι το νέο ελληνικό θεατρικό έργο πρέπει να έχει βήμα. Πρέπει να έχει πρόσβαση στο θεατρικό σανίδι. Είναι πολύ σημαντικό για την εξέλιξη ενός συγγραφέα να βλέπει τα έργα του ανεβασμένα στη σκηνή. Είναι επίσης σημαντικό ένας σκηνοθέτης να έχει άμεση επαφή, κοινό όραμα και συνεργασία με τον συγγραφέα. Μέσα από το Φεστιβάλ διαρκείας ελληνικού θεατρικού έργου 21ου αιώνα δίνεται η δυνατότητα σε όσους αγαπούν και στηρίζουν το θέατρο, από το θεατρόφιλο κοινό μέχρι τους ηθοποιούς, ενδυματολόγους, μουσικούς και γενικά συντελεστές της κάθε παράστασης να έρθουν σε επαφή μεταξύ τους, να ανταλλάξουν απόψεις αλλά και – το κυριότερο - να δουν την τάση του ελληνικού θεατρικού έργου σήμερα.
