Τις ώρες που η βροχή αγριεύει
Βλέπω ένα χέρι να σαλεύει
Σαν ίσκιος απ' τη φαντασία
Μια στοιχειωμένη αμαρτία...
Φαίνεται κάτι να κραδαίνει
Στην καταχνιά να ξεμακραίνει
Κι αυτό το κάτι είναι δικό μου
Ξεριζωμένο απ' το εγώ μου...
Στη μετάφραση ενός πρωτοπόρου ρομαντικού, ενός τόσο ξεχωριστού και επιδραστικού δημιουργού όπως ο Έ. Α. Πόε, η πιστή απόδοση των πυκνών νοημάτων του λόγου του, η -κατά το δυνατό- διατήρηση της μουσικότητας και του ρυθμού του στίχου, που αποτελούν συστατικά στοιχεία της ποιητικής του ατμόσφαιρας, συνθέτουν απαιτητικά ζητούμενα. Η ομοιοκαταληξία, όπως έλεγε και ο Αναγνωστάκης, μπορεί για κάποιους να φαντάζει περιοριστική, ίσως και ανυπέρβλητη. Για άλλους, πάλι, λειτουργεί ακριβώς αντίστροφα: απελευθερωτικά, λυτρωτικά (με τον παράγοντα της τυχαιότητας πανταχού παρόντα). Ασφαλώς, συγκαταλέγομαι στους τελευταίους. Είναι κι ο λόγος, που -επιχειρώντας με δέος αυτή την προσαρμογή- προσπάθησα να μην τραυματίσω τη δοσμένη μαγεία της εικόνας. Προσπάθησα να ονειρευτώ, παραμένοντας μέσα στο όνειρο.
Όνειρο μέσα σ' όνειρο
Άσε με γλυκά στο μέτωπο να σε φιλήσω!
Τώρα, καθώς χωρίζουμε, θα στ' ομολογήσω:
Άδικο δεν είχες πως οι μέρες μου υπήρξαν
Ένα όνειρο!
Μα, αν φτερούγισε μακριά η ελπίδα
Σε μια νύχτα ή σε μια μέρα
Σ' ένα όραμα ή σε κανένα...
Είναι λιγότερο γι' αυτό χαμένη;
Όλα όσα βλέπουμε ή φαινόμαστε
Όνειρο σ' ό,τι ονειρευόμαστε!
Μπροστά στη βουερή
Και κυματοδαρμένη ακτή
Στέκομαι σφίγγοντας στη χούφτα μου
Κόκκους της χρυσαφένιας άμμου.
Ελάχιστοι! Κι όμως γλιστρούν
Από τα δάχτυλα ως την άβυσσο...
Και κλαίω, κλαίω ως τον παράδεισο!
Θεέ μου! Να τους κρατήσω λίγο πιο σφιχτά;
Θεέ μου! Έναν να σώσω απ' τα σκληρά τα κύματα!
Ω, μα όσα βλέπουμε ή φαινόμαστε
Όνειρο σ' ό,τι ονειρευόμαστε!
