© Aleksandr Slobodianyk
Σταμάτα να μιλάς
Σταμάτα να μιλάς
Εδώ Χριστός γεννήθηκε
κι εσύ συνεχίζεις να μας αραδιάζεις
τα όνειρά σου που ποτέ
δεν τόλμησες ν’ αγγίξεις;
Σταμάτα να μιλάς
Εδώ στη φάτνη
αχνοφαίνεται η σωτηρία μας
κι εσύ συνεχίζεις τις αερολογίες σου
που κομματιάζουν ανελέητα
τα βυζαντινά εικονίσματα της γέννησης;
Σταμάτα να μιλάς
Τα είδωλά σου δεν υπάρχουν
στα κάτοπτρα της μίζερης ζωής σου
Βλέπω όμως τα δάκρυά τους
Ακόμη και αυτά δεν σε αντέχουν
Μόνο ένα θαύμα μπορεί να τα σώσει
Σταμάτα να τρομοκρατείς
τις ημέρες των συνανθρώπων σου
Το ξέρεις πως μια ημέρα
θα καταδικαστείς σε σταύρωση
δίπλα στο θείο Αμνό
που επιδεικτικά τώρα αγνοείς;
Άγια Νύχτα
Σηκώνεται η γαλήνη της άγιας νύχτας
σιγά σιγά να υποδεχθεί
Εκείνον που θα εξαγνίσει τον κόσμο
Ανοίγονται ρωγμές στο χωροχρόνο
η γέννησή Του να γίνει πρώτη φορά
και ας τη γιορτάζουμε κάθε χρόνο
Ας προσευχηθούμε αδέλφια
Ας καρφιτσώσουμε στο στήθος μας
τα όνειρα και τους πόθους μας,
την αγάπη και την συμπόνια
Ας κρύψουμε στα βάθη του ορίζοντα
τον σταυρό που περιμένει το θείο βρέφος
Είναι πολύ νωρίς ακόμη για προδοσίες
Το ανοιχτό παράθυρο
Μετά το χριστουγεννιάτικο δείπνο
ασφαλίζουν οι πόρτες
μα εμένα μου λείπουν περισσότερο
τα ορθάνοιχτα όνειρα
Όχι οι φάτσες των συνδαιτημόνων μου!
Αυτούς τους απολαμβάνω καθημερινά
Χαίρομαι τις υπεκφυγές, τις ενοχές,
τις αλήθειες, τα βδελυρά τους ψέματα ,
τις ανούσιες κουβέντες τους
Θέλω να λασπωθώ εκεί που πατούν
οι ανεκπλήρωτοι πόθοι μου,
να πατήσω με τα πόδια μου το χάος τους,
με τα μάτια μου και το μυαλό μου
να προστατέψω το μόνο μέσο διαφυγής τους
απ’ τις αστείες γκριμάτσες των οικείων μου,
το ανοιχτό παράθυρο
