Ο ήλιος
Μια μικρή λεπτή σκιά γλιστρά προς το ηλιοβασίλεμα. Οι μεγάλες σόλες από τα σανδάλια του σαν να φτυαρίζουν την άμμο και την πετούν μπροστά καθώς την πατούν με άτσαλα βήματα. Στα δάχτυλα των ποδιών έχουν παντού κολλήσει πεντακάθαροι, γυαλιστεροί κόκκοι άμμου. Το παιδί μουρμουράει από μέσα του ένα τραγούδι που δεν λέει να βγει απ’ το κεφάλι του. Τα ανοιχτόχρωμα μάτια του κοιτούν ακλόνητα τον ήλιο που χρωματίζει τώρα τα πυκνά σύννεφα με το κουρασμένο του μούχρωμα. Κάπου αλλού, μακριά, το παιδί ακούει ένα υπόκωφο μπουμπουνητό να διασχίζει τον ουρανό.
Ο ήλιος ανατέλλει τώρα στην πιτζάμα του!
Το παιδί διακόπτει τη μελωδία του, προσπαθεί να προχωρήσει πιο γρήγορα.
Όμως εκεί!
Μια μεγάλη σκιά χώνεται ανάμεσα στο παιδί και τον ήλιο.
Αυτό τρομάζει, οι ώμοι του μαζεύονται. Οι κοπτήρες του ακουμπούν πάνω στο σκασμένο κάτω χείλι.
Τώρα η αυτή η σκιά στέκει εδώ μπρος!
Φορά ένα λευκό πουκάμισο, γεμάτο βρόμικους κόκκινους λεκέδες.
Για πού τρέχεις;
Η φωνή από το βρόμικο πουκάμισο ακούγεται πολύ βραχνή.
Καμιά απάντηση δεν διακόπτει τον πνιχτό ήχο που κάνουν οι βροντές στον κουρασμένο ουρανό.
Είσαι ολομόναχος; Μα πού είναι οι γονείς σου;
Το παιδί περιεργάζεται με προσοχή το πουκάμισο. Ο ήλιος στον ορίζοντα πάει γοργά για ύπνο.
Το βρόμικο πουκάμισο σκύβει ελαφρά. Το πρόσωπο που κοιτάζει από μέσα, είναι σβησμένο και ακίνητο. Μόνο στη θέση των ματιών φωτίζει ένα υγρό λαμπύρισμα.
Πάω ευθύς να κοιμηθώ, με τον ήλιο!
Με τον ήλιο;
Το πουκάμισο γονατίζει, κάθεται οκλαδόν μπροστά στο παιδί.
Είσαι μονάχος σου;
Το παιδί βλέπει τον ήλιο που έχει βολευτεί κάπου εκεί πίσω, αγκαλιά με τα πούπουλα.
Θα με προσέχει ο ήλιος! Τι έχει το πουκάμισό σου;
Το παιδί θέλει να προχωρήσει πιο πέρα. Αυτό το ανόητοπουκάμισο με τις βαρετές του ερωτήσεις του έλειπε τώρα μόνο! Έπρεπε να βιαστεί τώρα, να τρέξει πάλι για να πιάσει τον ήλιο.
Α αυτό, εεε ξέρεις, αυτό εδώ είναι ένα τραυματάκι, ένα μικρούλι βαβά.
Άκουσε να σου πω, δεν είμαι κανένα μωρό!
Το πουκάμισο νευριάζει. Ο ήλιος χασμουριέται.
Μα να μη σου κάνω παρέα μέχρι τον ήλιο;
Όχι ευχαριστώ, θα τον βρω τον δρόμο. Όμως, θείε, καλύτερα να πήγαινες στον γιατρό για τους λεκέδες.
Ο μπαμπάς κι η μαμά είχαν κι αυτοί κάτι τέτοιους και τώρα…
Και τώρα…;
Τώρα είναι πεθαμένοι.
Οι πτυχές στο πουκάμισο αρχίζουν και τρέμουν.
Ναι, για την πατρίδα. Κι ο αδελφός μου θέλει το ίδιο κάποτε.
Κι εσύ;
Ναι, μα βέβαια, αναστενάζει το λεκιασμένο πουκάμισο.
Έχει πέσει σχεδόν απόλυτη ησυχία. Αραιά και που ακούγεται καμιά βροντή από πολύ μακριά.
Το παιδί αρχίζει και χάνει την υπομονή του. Ο ήλιος είναι σίγουρα πτώμα από την κούραση μετά από τόσο μεγάλη μέρα.
Σίγουρα δεν θα περιμένει για πολύ!
Πρέπει να συνεχίσω. Είμαστε πολύ κουρασμένοι, ο ήλιος κι εγώ!
Ναι, μα…
Κι όταν πεθάνεις κάποτε για την πατρίδα, να δώσεις πολλούς χαιρετισμούς στον μπαμπά και τη μαμά μου! Μπορεί να πετύχεις και τον αδελφό μου. Θα τον γνωρίσεις αμέσως. Όλοι λένε ότι μοιάζαμε, είχαμε την ίδια μύτη.
Ναι, αλλά ο ήλιος, δεν θα με πάρεις παρέα;
Πρέπει να βιαστώ. Αντίο! Πού ξέρεις, μπορεί να συναντηθούμε ξανά εκεί κάτω.
Ο ουρανός έχει τώρα ένα πυρωμένο κόκκινο χρώμα.
Τα σανδάλια βιάζονται τώρα να προλάβουν το φως του ήλιου
που απέμεινε.
Οι μικρές αμμοθύελλες δεξιά κι αριστερά καλμάρουν. Τα σανδάλια πηγαίνουν πιο αργά τώρα. Είναι κουρασμένα απ’ το περπάτημα, τόσο κουρασμένα απ’ αυτό το ατέλειωτο περπάτημα.
Ίσως, εκεί κάτω.
Το διήγημα "Ο ήλιος" περιλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων του Λουξεμβουργιανού συγγραφέα Γκαστ Γκρέμπερ Η κάθε μέρα φέρνει κι άλλη (Ιανουάριος 2022) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Το βιβλίο έχει τιμηθεί με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2016.
