Το Vakxikon.gr γιορτάζει με τους αναγνώστες τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης με μία ανθολογία που περιλαμβάνει ποιήματα από όλα τα ελληνικά ποιητικά βιβλία που κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Βακχικόν το 2023.
ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟ
Σ’ έναν ευτυχισμένο θάνατο
τραγικός λόγος το χορικό τραγούδι
που μέσα από μια έμφυτη μίμηση
την έκταση του ψυχικού κόσμου
μιας διονυσιακής λατρείας αναβλύζει.
Και στην ερμηνεία του κόσμου
μέσα στον ίδιο χορό,
χαρά και λύπη που ακροβατούν
στο αγκάλιασμα των νεκρών ψυχών
και στο φως της άνοιξης
που φτερουγίζει το σώμα, καθώς
ένα θεός πεθαίνει μέσα του
και πάλι αναγεννιέται.
Και στο διάβα του χρόνου
πόσες αδυναμίες κρύβει η ομορφιά
και πόσες αλήθειες άραγε αφήσαμε
σ’ εκείνους τους μύθους
που ποτέ δεν τους πιστέψαμε;
Ακροβάτες της επόμενης μέρας | Γιάννης Μπερούκας (Ιανουάριος 2023)
ΥΜΝΟΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ
Η λύπη βυθίζεται στο θαλασσινό νερό που λαμποκοπά. Ο ουρανός
φωτίζεται από το φως της νέας αυγής. Χορευτές με μάσκες πουλιών
συνοδεία τυμπάνων υμνούν το νερό. Η νέα γενιά αισθάνεται την
ομορφιά του νερού και την ακατανίκητη ομορφιά, την απερίγραφτη
ομορφιά της καινούριας αυγής. Το ποίημα, ως πνευματικό εργαλείο
του ανθρώπινου νου, συμμερίζεται την ανθρώπινη μοίρα, γι’ αυτό
τελειώνει με το τραγούδι για τον υπέροχο κόσμο, που αλλάζει αίμα
και φέρνει την αυγή. Ίσως γιατί, αυτή η νησίδα ομορφιάς, να είναι
μια μορφή επιβίωσης ή άμυνας, ή ακόμα και μια μορφή αντίστασης.
Τα Νησιά Ι – Ραψωδίες κλιματικής αλλαγής | Βασίλης Ν. Πης (Ιανουάριος 2023)
ΜΕΘΕΞΗ
Αλλοπαρμένε ποιητή
Ο οίστρος σου ασύγκριτος
Στο μέτωπο σε φίλησε κεραυνοβόλος μούσα
Στίχων πανδαισία
Ολύμπια αμβροσία
Μέθεξη
Ίσως ο θάνατος | Κωνσταντίνος Μαρκογιάννης (Ιανουάριος 2023)
ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ
Από νύχια ποδιών
ώς τρίχες κεφαλής
βλάσφημος προσκυνητής
Πειρατές οργασμοί
λαφυραγωγούν ασύστολα
φορτώνουν δικάταρτα σύννεφα
σε ανυπέρβλητες προβλήτες
Πρόσωπα διαστέλλονται
τήκεται σκληρό
δίχτυ απέχθειας
που ελλοχεύει
Λάμψεις με φώτα
ασύμμετρα φώτα
πέφτουν παντού
να δέσουν
Σε λατρεύω
Ερυθρός Καπνός | Θανάσης Κουλούρης (Φεβρουάριος 2023)
ΤΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ
Είμαι χωρίς μπλούζα
και χωρίς στηθόδεσμο,
μόνο με ένα εξαιρετικά κοντό παντελονάκι, πολύ πιο πάνω από
τα γόνατά μου
και θέλω να βγω έξω στον δρόμο,
όμως, μου λένε:
Ντροπή, είσαι γυναίκα!
Ακόμα, μου λένε
μην τυχόν βγω έτσι έξω,
να καλύψω κάπως το στήθος μου λένε.
Α, να,
λένε να βάλω το τετράδιο των γραπτών μου κειμένων πάνω στο
στήθος μου, μιας που μόνο αυτό κουβαλώ πάνω μου.
Κι εγώ υπακούω, ήρεμη
και το κάνω,
ανοίγω, όμως, το τετράδιό μου στη μέση και δείχνω τις δύο σελίδες,
γιατί έχω δύο ρώγες να καλύψω·
Δεν φαίνεται ίχνος του στήθους μου,
φαίνεται μόνο το τετράδιο των γραπτών κειμένων μου που είναι
ανοιχτό στα δύο.
Μάθετε λοιπόν,
ότι οι στίχοι μου μπορούν να σας προσβάλουν περισσότερο
απ’ το γυμνό μου στήθος.
Μονοκοντυλιά προς την οδό | Σεμέλη Ελένη Καμτσίκη (Μάρτιος 2023)
Η ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ
εφέτος άργησες
έφτασες λίγο πριν σκάσει ο πέμπτος λοβός από το τελευταίο
ηλιοτρόπιο
κρατούσες ακόμα τη γεύση του παλιοσίδερου
που αφήσαν οι μυστικές δαγκωματιές της γενετήσιας ώρας μας
ενώ ήταν βαμμένος στο ίδιο αρχαϊκό ωχρό
ακολουθούσες το πρωτόκολλο
της στρόγγυλης σφραγίδας
που γέρνει πλάι κάτω απ’ το βάρος του ξύλινου κηδεμόνα της
ήσουν αποφασισμένος να εμποδίσεις το ξεραμένο γόμι της
μην τύχει και βρει τη μοίρα του πλακούντα μιας ακατάγραφτης
τερατογέννησης
όμως το πένθος της αναδυόταν
ανάσκελο
ραγισμένο
ολομόναχο
με το μεταλλικό στρόγγυλο έπαρμα προσεκτικά ζυγιασμένο κάτω
απ’ τον δείκτη σου
σε προσκαλούσε να απεργήσεις
να τη διψάσεις
να γλείψεις το μελάνι απ’ τις παλάμες της
να πληγωθείς προτού να φτύσεις τα καρφιά τους
να μοιάζει η ένωσή μας μοίρα
μοίρα γριά
πολύροζη
πόρνη
της σιγουριάς
πριν την καθιερωμένη τους συνάντηση στο αίθριο
οι έρωτες
φυλλομετρούνταν στο περιστύλιο
αυτό ήτανε σταθερά το πόνημά τους
Το τέταρτο κλειδί | Μιλένα Σπανού (Μάρτιος 2023)
ΠΟΤΕ ΕΝΑ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ
Η γάτα μου σκοτώνει πουλιά.
Δεν το κάνει από πείνα,
μόνο από πλήξη ή αυτό που λέμε ένστικτο.
Από τις αγωνιώδεις πτήσεις των γονιών του
καταλαβαίνω πότε ένα σπουργίτι
έχει κλείσει το μέλλον του στο μπαλκόνι μου.
Με κοιτάζει με δυο ματάκια όλο αθωότητα και εμβρόντητη απορία
και είμαι ΕΓΩ αυτό το σπουργίτι.
Λόγοι | Άννα Ξανθοπούλου (Απρίλιος 2023)
Κάποτε τους έλεγαν αλαφροΐσκιωτους.
Σάματι έφταιγαν και αυτοί οι καημένοι που η ψυχή τους άφησε μια
ρωγμή της σκόνης.
Κοιτούσαν, κοιτούσαν,
κοιτούσαν.
Μια ικεσία για κατανόηση.
Αν μπορούσαν, θα έπεφταν στα γόνατα να κλάψουν. Ξέρουν, όμως,
πως οι άνθρωποι αυτούς που κλαίνε τους λυπούνται και η θλίψη δεν
ταιριάζει στα ξωτικά.
και κοιτούν, κοιτούν
κοιτάζουν.
Αχλύς | Σταύρος Σταυράκης (Απρίλιος 2023)
ως εδώ, ως εκεί μπόρεσα. η καταιγίδα των λέξεων άλλων ως
τώρα εποχών, κι οι έννοιες, πολιτισμοί ολόκληροι στο μυαλό
μου μέσα το στενάχωρο, το μονοτάξιο, το μικρό, σιγά―σιγά
κοπάζουνε. τώρα πια ψιλόβροχο εδώ μέσα ανακουφιστικό, (κι
ανησυχία μόνο για όσα για μας ήθελα να γίνουν), τα μάτια μου
όχι πια διαπεραστικά, του εγωϊσμού τής ζωής μου υπάκουα,
αποφασιστικά, αποφασισμένα. τα μάτια μου μάτια εκατομμυρίων
πια μεγάλων παιδιών, της Ιστορίας όλης περίληψη. τα μάτια μου
όλο και πιο παιδιά, όλο και πιο έκπληκτα.
[Μια δάφνη]
έχω πολλά σκεφτεί, πάρα πολλά. τα περισσότερα χωρίς θυμό,
ήρεμα. άλλα πάλι με θυμό, σαν άνεμος μες στο μυαλό μου
ανάποδα, σαν θύελλα εξωγήινη, σκληρή. και το μυαλό μου
το μικρό τότε γαλαξίας ολόκληρος, με πολλές, πάρα πολλές
παραπάνω από μία Γη, Διάστημα όλο θόρυβο κι εκρήξεις
εκκωφαντικές, Σύμπαν ο νους μου άγριο, άναρχο, ανόητο
τελείως. κι όμως: ήρεμος εγώ είμαι τώρα, με τις ήττες όλες όλες
νίκες.
[Ανάποδα ο άνεμος]
Μια δάφνη / Ανάποδα ο άνεμος |
ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΕΙ;
Είναι βράδυ Σαββάτου
και περπατώ στην Αθήνα.
Νιώθω σαν όλοι οι δρόμοι
και τα φώτα της πόλης
να με συντρέχουν.
Κι αναρωτιέμαι
Σε τι μπορεί –αλήθεια–
να μετουσιωθεί ο έρωτας
αν χαθεί;
Σε φθηνά τσιγάρα.
Ή σε φθηνά κρεβάτια.
Μπορεί και σε τίποτα απ’ όλα αυτά.
Ή ίσως σε μοναξιά.
Και σε τέχνη μπορεί.
Αλλά, ειλικρινά, δεν ξέρω αν με παρηγορεί
αυτή η σκέψη.
Μια απέραντη ματιά, ποιήματα 2018 - 2023 | Ασημίνα Ξηρογιάννη (Μάιος 2023)
ΜΟΝΟΙ
Ήρθαν μόνοι,
μόνοι έφυγαν
Άνθρωποι, άνθρωποι
Πόσο λίγη η μοναξιά σας,
πόσο σαν τη ζωή σας λίγη;
Πόσο πολλή,
όταν στριμώχτηκε μέσα σας,
πόσο… στη μικρή ζωή σας;
Ήρθατε μόνοι,
θα φύγετε μόνοι
Άνθρωποι, άνθρωποι
Τα πεπραγμένα σας μόνο έμειναν
να ψάχνουν άλλα, ανθρώπων άλλων,
μήπως τη μοναξιά σας τιμωρούσαν·
έστω κι αργά, έστω εν τη απουσία σας
(Κάποιοι άνθρωποι
–φευγάτοι στον καιρό τους–
είχαν κάποτε ελπίσει
τη μοναξιά της μοναξιάς τους)
Άνω | Μάνος Μαυρομουστακάκης (Ιούνιος 2023)
Το νέο του θανάτου σου είχε έρθει με σχετική καθυστέρηση. Το έφερε
φίλος από το Παρίσι. Εκεί είδε το επιβλητικό κηδειόσημο. Και διάβασε.
Όνομα, ηλικία, φύλο, ημερομηνία – τίποτα. Μια είδηση μονάχα σε κάδρο
πένθιμο. «Ο Ποιητής πέθανε». Ο Ποιητής, με κεφαλαίο, σαν να ήταν ένας,
μοναδικός. Ποιητής το όνομά του, η ηλικία, το φύλο. Το θρήσκευμα,
η καταγωγή του… Όμως όλοι ήξεραν και μιλούσαν για τον Ποιητή ας
πούμε όπως για τον γιατρό, τον μηχανικό, τον μάγειρα, τον καπετάνιο…
Ποιος Ποιητής, λοιπόν, από πού; Γιατί δεν αναγράφεται όνομα, ιδιότητα,
ηλικία; Μήπως ήταν γνωστός παγκοσμίως; Μεγάλη προσωπικότητα από
τον κόσμο της επιστήμης, της τέχνης, της λογοτεχνίας, του θεάτρου,
νομπελίστας, θρησκευτικός ηγέτης, αναμορφωτής, επαναστάτης; Μα
όσους ήξερα, έχουν πεθάνει προ πολλού. Ο Όμηρος, ο Αισχύλος,
ο Πλάτων, ο Μαρξ, ο Ιερός Αυγουστίνος, ο Νεύτων, ο Αϊνστάιν, ο Γκάντι,
ο Ντάντε, ο Δαρβίνος…
Άνοιξε την εγκυκλοπαίδεια, θα βρεις ακριβώς.
Η αλαφροΐσκιωτη καρέκλα | Βιβή Κοψιδά Βρεττού (Ιούνιος 2023)
ΑΚΟΥΑΜΑΡΙΝΑ
Στο στέρνο της
πάντα κρεμόταν
μια θάλασσα.
Φούσκωνε μαζί
με το στήθος της
τις νύχτες με φεγγάρι.
Άφριζε φουρτουνιασμένη
όταν λαχάνιαζε
από έρωτα.
Κι όταν πήδηξε απ’ το μπαλκόνι
σ’ αυτήν τη θάλασσα βούτηξε
θάλασσα πετρωμένη
ιριδίζουσα.
Πετρογραφία | Δημήτρης Αργυρίου (Ιούλιος 2023)
14
Και ενώ ο Κόσμος
είχε σιγήσει,
κι ενώ το δάκρυ είχε στερέψει,
ακούστηκε η φωνή του Αρχηγού
που μίλησε για νέο δάκρυ
και νέες θυσίες
«γιατί ο Κόσμος είναι ομάδα»
είπε,
κι ότι «το χρέος ορίζει τον Παράδεισο.»
Και η φωνή του ήρθε σαν βαρομετρικό χαμηλό
από τον Μαυρίκιο
και τα νησιά Μπαχάμας,
όχι από την κουζίνα
αλλά από μακριά.
Με μήνυμα
πληρωτέο
επί τη εμφανίσει.
60 Ποιήματα | Θανάσης Μανούσης (Σεπτέμβριος 2023)
Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΙΛΙΚΤΟ ΠΡΑΜΑ
Άμα δεν πάρει τη θέση και τον χώρο που της
αναλογεί.
Και τι θα κάνεις.
Σκύβεις και γράφεις ως να ξεθυμάνει.
Στις τρεις τα ξημερώματα για να κοιμούνται τα παιδιά, εσύ να μην
δουλεύεις και να
έχεις προλάβει να πλύνεις τα πιάτα.
Σε λίγο θα ξημερώσει,
ο ήχος από το πρώτο τραμ θα σημάνει την έγερση
μιας ακόμα πολύκροτης μέρας,
αψιμαχίες ανάμεσα στο ξύπνιο και στο όνειρο
θα έρθουνε πάλι να σε βρουν.
«Στάζει η υδρορροή στον φωταγωγό»
σκέφτεσαι,
και ξεκινάς.
Μια ανάσα κόσμος | Αγγελική Αγγέλου (Σεπτέμβριος 2023)
ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ
Μάζεψες βιαστικά της ψυχής σου τα χρώματα
το γαλάζιο της θάλασσας και το πράσινο της ελπίδας
ξέκλεψες λίγο απ’ το άρωμα της ερήμου
και κίνησες στο φευγιό,
φορώντας τη ζωγραφιά σου κατάσαρκα και πανωφόρι.
Στο σακίδιό σου τ’ αποκαΐδια απ’ τις εκρήξεις
η απέραντη θλίψη απ’ την εξαΰλωση της ύλης και των ήχων
τα βογγητά του πόνου κι οι ιαχές του παραλογισμού
το σταυρουδάκι κι η βέρα σου
τιμαλφή να εξαγοράσεις το έλεος.
Μια άδολη ψυχή ήσουν
τώρα το σώμα σου έρμαιο των κυμάτων στο πέλαγος
άδηλο, ακαταχώρητο
λες και δεν υπήρξες ποτέ
κι αν από τύχη βρέθηκε το σώμα σου
γίνηκε το Νο 16.432 στη λίστα των πνιγμένων
και μένει στων νεκροτομείων τις παγωμένες αίθουσες
στα αζήτητα
κι αργότερα, χωρίς όνομα, στο κενοτάφιο της αδιαφορίας.
Κι εσύ, που κακήν κακώς επέζησες ή σ’ έσωσαν,
πώς να ζωντανέψεις τώρα τη ζωγραφιά της πατρίδας σου;
Πολύ στενός ο χώρος
ανάμεσα στα σύνορα των πολιτισμένων.
Αντικατοπτρισμοί | Άγγελος Γαλάνης (Οκτώβριος 2023)
ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ
Η ανάσα του στο τζάμι,
αχνός υδρατμός
αδρού συναισθήματος.
Φως αναζητούσε χρόνια
σε μέρη που ουδέποτε
είχε φανεί.
Παραμιλητά,
συγχορδίες ανούσιων φωνών,
σε παράφωνες χορωδίες
συντονίζουν:
«Δεύτε λάβετε φως».
«Δεύτε λάβετε φως».
Και αποσιωπούν
τον σταυρό, τα καρφιά και το αίμα.
«Φως ήθελες
έρωτα ζητούσες,
Μολών λαβέ!»
Μαρμάρινες ψυχές | Ιωάννα Θεοχάρη (Οκτώβριος 2023)
ΠΑΙΔΙΑ
Παιδιά του Θεού,
ξυπνάτε κι ας πονάτε
σε κάθε ανάσα
ψεύτικης ελπίδας.
Παιδιά ξεχασμένα,
που ουρλιάζετε από πόνο,
διαλύστε τον κόσμο,
βάψτε με αίμα
τη θάλασσα της πίκρας μας.
Παιδιά απελπισμένα,
φωνάξτε στον άνεμο της ξεγνοιασιάς
να φυσήξει την αναγέννησή μας.
Ανεξίτηλα ραγίσματα | Παναγιώτα Κεκκέ (Νοέμβριος 2023)
ΒΡΟΧΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΝΑ
Σε βλέπω
Ιένα!
λαμπρή και ανυπέρβλητη
ανάμεσα σε δύο δωδεκάδες ηλιαχτίδων,
πίσω από τα νοτισμένα τζάμια του αυτοκινήτου,
καθώς διασχίζουμε
την πίστα της Autobahn,
μετά το απογευματινό απόβροχο,
ιλαρή και μακάρια
μέσα στη δόξα σου,
αδιάφορη και υπεροπτική
μες στη σοφία σου,
σβήνει το απόγευμα
στις δύο σιωπές
των δύο δωδεκάδων ηλιαχτίδων…
Και ακούγεται απόμακρα
ένα πιάνο με μεταλλική ηχώ
να τρυπά το ουράνιο τόξο
που γεννιέται
ανάμεσα στα σκουρόχρωμα
δάση σου
που το φως περιλούζει,
αποκαθαίροντας τις κορφές τους.
Πόσο λοιπόν μοιάζει αρχαία η δόξα σου!
Πόσο χαρούμενο το σφύριγμα
φοιτητικών παιάνων
πάνω από τις βιβλιοθήκες σου,
και πόσο οι Ώρες
προσκυνούν την υπερκόσμια
αγαλλίαση των απομεσήμερών σου
ενίοτε βροχερών,
μα μέσα στη δόξα σου,
ενίοτε νεφοσκεπών,
ενίοτε πικραμένων
με χορταριασμένη όψη
στους νάρθηκες
και τα ακρόγυρα
των κλασικών μνημείων σου.
Σε προσπερνώ ταπεινά
στην Autobahn
των ξεχασμένων Ηλίανθων.
Ο Έγελος στο μεταξύ έγνεφε
από το παράθυρο
την ωραία και υψηλή Αντίθεση!
Autobahn - Χρονικά των Ηλίανθων |
ΕΝ ΚΙΝΗΣΕΙ
Αυτό το νησί δεν σταματά για σε,
ούτε σου χαρίζει, ούτε σου κάνει παρακάλια,
μονάχα μένει στάσιμο στη βουή του χρόνου.
Μήτε ακούει, μήτε θωρεί, μήτε ταρακουνιέται,
κι αν θες τρέξε, δεν θα το φτάσεις.
Μονάχα τα αηδόνια θα ακούς,
τις τσίχλες, τα σαχίνια.
Μαζί με τους ήχους των κυμάτων,
παρέα με κάποια φώκια στους αφρούς τους,
που είναι χαμένη και αυτή στην ασταμάτητη ροή.
Παρέα με τα γαϊδούρια θα περπατάς,
κοιτώντας τις έρημες εκκλησιές,
τις χρυσές αμμουδιές, τα βότσαλα, τους βράχους,
ακούγοντας μέσα μέσα κάποιο ζωντανό
που θέλει να φύγει μακριά σου.
Τα ρωμαίικα ερείπια θα μείνεις να κοιτάς,
που και αυτά χαθήκαν εις τον χρόνο.
Δεν έχουν πλέον ζωή, ούτε Ρωμιοσύνη,
στα περίχωρά τους διόλου κόσμος,
μονάχα θύμησες, και ένας ρόλος.
Στα αρχαία ανάκτορα θα πατάς,
ελπίζοντας να συναντήσεις τον Κινύρα.
Όμως, πού να ’ξερες πως έχει πια χαθεί,
με τον βίο του να έχει πλέον ειπωθεί
και τον ρόλο του να έχει σφραγιστεί.
Μπροστά στα μάτια σου όλοι θα κινούνται,
θα φωνάζουν, θα γελάνε, θα οδύρονται,
πλάθοντας τις δικές τους ιστορίες
που θα μείνουν αναλλοίωτες,
σ’ αυτόν τον αλλαγμένο τόπο.
Είσαι και εσύ ένας από αυτούς,
μια σταγόνα στον γιαλό,
που μέρα με τη μέρα μένει ακίνητη,
όμως στο βάθος χρόνου πάντα αλλάζει,
πλέοντας ακατάπαυστα στα γνωστικά άγνωστα.
ΚΕΝΟ
Οι άνθρωποι με τις άσπρες μπλούζες εναλλάσσονται με ιλιγγιώδη
ταχύτητα μπρος στα μάτια μου
Δεν έχουν μορφή, δεν έχουν πρόσωπο
Φωνάζω ότι πονάω
Κάνουν ότι δεν ακούνε
Κρυφογελούν
Θέλω να σηκωθώ και να τους πνίξω
Δεν έχω δυνάμεις
Το κρεβάτι είναι κρύο
Τα λευκά του σεντόνια με πνίγουν
Εντείνουν τον πόνο μου
Ο ουρανός δεν φαίνεται πια από το παράθυρο
Ακούω γέλια από το προαύλιο του νοσοκομείου
Τρελαίνομαι
Γελάνε μαζί μου θαρρώ
Είμαι μια άθλια φιγούρα που ζητάει τη δόση της
Κανένας δεν με ακούει
Κανένας δεν με βλέπει
Πονάω και είμαι αόρατη, ασήμαντη, μικρή, τιποτένια
Οι σειρήνες των ασθενοφόρων τρυπάνε τα αυτιά μου
Κάποιος πεθαίνει
Το φεγγάρι κρύφτηκε κι αυτό
Ο αέρας σταμάτησε
Δεν μπορώ να πατήσω στη γη
Με κρατούν καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι
Τα χαράματα θα δραπετεύσω από το μπαλκόνι
Θα γίνω ένας ήχος στη σειρήνα του ασθενοφόρου που θα σιγήσει
για πάντα
παρΑνοϊκός δολοφόνος λέξεων | Μαρία Σταυροπούλου (Νοέμβριος 2023)
ΑΜΑΖΟΝΟΜΑΧΙΑ [απόσπασμα]
Λογικά
βλέπεις τον πόλεμο
έτσι όπως είναι
δηλαδή αυτό που ως τώρα δεν είδες
ή ακόμα εκείνο που θα μπορούσες
να είχες δει: όλα τα ίχνη
φασκιωμένα στην εντέλεια του χαμαιλέοντα –
ως εδώ λέμε καλά–
όμως το σύνολο
μια πέτσα κούφια και στεγνωμένη
μονοκοπανιά
μουρμούρισμα σφαγείου εμπ, εμπ
εμπίεστο
σ’ ύπτια σκόνη αντοχής
που όπως όπως ζωντανεύει
ανάμεσα στον μπαλτά και
στο πλατύσκαλο της αποβάθρας
εν συντομία: τσακ, καλοζυγισμένος –
αν αυτό βέβαια λέει, αν
αν λέει κάτι–
ανακατεύοντας πτηνά και ζώα
κι αυτή την ατέλειωτη διαδικασία
αλευρώματος
όλα στραμμένα προς την ύλη
όλα στον φούρνο της ημέρας τραγανά
μετά ήσυχα ήσυχα
Η ακολουθία των βημάτων | Αντώνης Μπογαδάκης (Δεκέμβριος 2023)
ΜΕΤΑΛΗΨΗ
Ένας γδούπος - Εξοικείωση με τη φρίκη
Από σώμα βουτηγμένο - Ποτίζοντας γράμματα στην παραζάλη
Στο ποτό - Οι προτάσεις λικνίζονται
Σαν προσευχή - Στο χαρτί και με
Δασωμένο το νυχτέρι - Παρασέρνουν στις ονειροπωλήσεις
Από ίσκιους μοναξιάς - Με πολλαπλασίαζα στις συνάξεις του μυαλού
Που μεταλαβαίνουν - Υποδυόμενος τους παρευρισκόμενους
Την αυγή - Ήμουν ένα πλήθος μασκοφορεμένα σκιάχτρα ενός
θρυμματισμένου εγώ
Αχτίδες - Μέχρι εξαντλήσεως της μυθομανίας για να συναντήσω
τη μοναξιά
Δεύτερη φωνή Ι | Γιάννης Σμίχελης (Δεκέμβριος 2023)
@vakxikonpublications #vakxikonpoetry το 2023 σε στίχους 23 ελληνικές ποιητικές συλλογές μία ανθολογία για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης Διαβάστε την εδώ: https://www.vakxikon.gr/to-2023-mesa-apo-stixous-mia-anthologia-gia-thn-pagkosmia-imera-poihshs/ #vakxikonpublications #vakxikonbooks
