ΠΟΛΗ - ΦΑΝΤΑΣΜΑ (για την Αμμόχωστο)
Α
Μια πόλη - φάντασμα κυκλοφορεί ανάμεσά μας'
οι φωνές της θηλάζουν τον άνεμο,
οι σιωπές της ανακαλούν το παρελθόν'
τα βλέμματα των παραθύρων της
βαραίνουν απ' τη λήθη αλλά δεν κοιμούνται'
στους δρόμους τα μυρμήγκια ανεβάζουν
χωρίς φορτίο τις ταχύτητες,
τα έντομα απογειώνονται για ένα ταξίδι μάταιο'
οι κήποι μεθούν με τ' άρωμά τους το ίδιο,
τα τζάμια ραγίζουν αντί δακρύων'
ο ήλιος κι η σελήνη απέμειναν τα μόνα φώτα
και προκαλούν την πολιτεία να ζήσει
όπως πρώτα.
Β
Μια πόλη - φάντασμα
κι εμείς ως πρέσβεις καλής θέλησης
προτείνουμε αόρατο χέρι ειρήνης
για ό,τι χάθηκε η μνήμη να μιλά
για ό,τι μένει ο οφθαλμός να καταγράφει
και κανείς να μη γνωρίζει
ποιοι την αλήθεια πρόδωσαν
και ποιοι το όνειρο
-όλοι τους λογίζονται "ήρωες".
ΜΙΑ ΨΥΧΗ ΠΟΙΗΤΗ
Θυμήσoυ ποιος είσαι, θυμήσου,
ποιοι καταστρέφουν τη ζωή σου
δεν είναι αληθινοί μαζί σου
σε χαιρετούν και σ' απωθούν εξίσου
έκρηξη γέλιου
βύθισμα πόνου
μεθυσμένος ουρανός η αγάπη
σκέψου ένα σύννεφο και κεραυνούς
σκέψου αιώνες, ραδιοκύματα και ιούς
δεν είν' αυτά μεγέθη για ν' ακούς
έρχεται λάβα και ποτάμι από νεκρούς
πεθαίνει ο πόθος
γεννιέται ο βρόχος
και ξαφνικά η ανάσα γίνεται γιορτή.
Ναι! Αρκεί μια σπίθα
για ν' ανάψει η αλήθεια
- η ζωή μας ολόκληρη
είναι μία πνοή
αλλά μέσα της κρύβει
την ακμή και την ήβη
μια ψυχή ποιητή.
