Αχλύς. "Είναι η καταχνιά του χρόνου, του κόσμου. Όλα τα συναισθήματα που γεννήθηκαν και δεν ξεδιάλυναν ποτέ τον ορίζοντά μου. Είναι το παρελθόν που γιγαντώνεται γιατί έτσι πρέπει, αν θέλουμε να επιβιώσουμε θέτοντας και δικούς μας όρους". Ο Σταύρος Σταυράκης μιλάει στο περιοδικό Vakxikon.gr με αφορμή την πρώτη του ποιητική συλλογή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Η ποιητική σας συλλογή "αχλύς" μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν. Πώς νιώθετε που την κρατάτε στα χέρια σας; Τι σημαίνει για εσάς αυτό το βιβλίο;
Πραγματικά είναι σαν να μην συμβαίνει σε μένα. Σαν όλα τα πολύ καλά ή κακά γεγονότα στα οποία μετέχουμε, παίρνουμε μία απόσταση από αυτά. Γινόμαστε παρατηρητές. Η επιστροφή όμως στους τέσσερις τοίχους, είναι μία γεμάτη χαρά και, ας μην γελιέμαι, έχω και ένα χαμόγελο.
Γιατί αχλύς; Τι έχει να μας πει ο τίτλος της συλλογής για τα ποιήματα που θα διαβάσουμε στις σελίδες της;
Είναι η καταχνιά του χρόνου, του κόσμου. Όλα τα συναισθήματα που γεννήθηκαν και δεν ξεδιάλυναν ποτέ τον ορίζοντά μου. Είναι το παρελθόν που γιγαντώνεται γιατί έτσι πρέπει, αν θέλουμε να επιβιώσουμε θέτοντας και δικούς μας όρους. Από την άλλη, καθαρά αισθητικά, με γοητεύει το θρόισμα του Χ και του Λ που κυριαρχούν σαν ένα μεγάλο δέντρο που κρατά στην σκιά του τα υπόλοιπα Φωνήματα. Είναι σαν τα ερτζιανά των παιδικών μου χρόνων.
Αν έπρεπε να διαλέξετε μόνο ένα ποίημα από αυτή τη συλλογή ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Δεν θα πω ότι είναι δύσκολο. Θα διάλεγα το πρώτο άτιτλο ποιήμα που είναι και το πιο μεγάλο και περιέχει κωδικοποιημένη όλη μου την Ζωή, είτε αυτή είναι σημαντική, είτε ασήμαντη.
Πότε αρχίσατε να γράφετε ποίηση; Υπήρξε κάποιος καταλύτης ή υπήρχε πάντα εκεί;
Φοβάμαι ότι υπήρχε και δε θα μπορέσει να υπάρξει και αλλιώς. Από μικρός σκεφτόμουν σε στίχους και κάθε εικόνα που έβλεπα, από το πιο ταπεινό, ακόμη κι αυτά που διατείνονται πως απλώς και άσκοπα ανήκουν στο μεγαλείο αυτού του κόσμου, τα ανάγκαζα να μπερδεύονται μέσα στις λέξεις και τους ήχους.
Πώς λειτουργεί η έμπνευση; Γράφετε ποίηση θα λέγατε αυθόρμητα ή μετά από διεργασία των ερεθισμάτων σας;
Γράφω κυριολεκτικά στο δρόμο, περπατώντας. Δεν περνούν όλα στο χαρτί γιατί ακριβώς χάνεται το ερέθισμα της στιγμής. Πολλές φορές το επαναφέρει η μουσική, η ακούσια, η τυχαία επαναδραστηριοποίηση του ερεθίσματος. Υπάρχουν ιδέες και ποιήματα στο μυαλό μου εδώ και χρόνια που δεν έχουν βρει ακόμη τη διάθεση να πάρουν τη μορφή της σελίδας.
Τι είναι η ποίηση για εσάς και τι πιστεύετε ότι είναι η ποίηση για τον κόσμο;
Για τον ποιητή είναι η γιατριά του. Για τον κόσμο η παραξενιά του. Όταν αυτά αντιστραφούν, θα ελπίζουμε πως οι απαγγελίες θα ξυπνήσουν το όραμα ενός άλλου κόσμου.
