photo © Στράτος Προύσαλης
Η γιορτή
Μέρες καραντίνας, Άνοιξη 2020
Γιόρτασε τη σιωπή
Ερωτήσεις, απαντήσεις
Νοθευμένες ερμηνείες,
λέξεις δανεικές
Φρουροί γύρω τους τ’ αυτιά
γεννούν κι άλλα μικρά αυτάκια
που ξέρουν από πριν:
Καμιά λέξη δεν περνά χωρίς διαβατήριο
Υπηκοότητα; Από τίνος τη χώρα είστε;
Πως λέγεστε; Πόσο θα μείνετε;
Για ποιο λόγο ήρθατε σ΄ αυτό το στόμα;
Όχι, δεν μπορείτε να δωροδοκήσετε
Περάστε έξω!
Γιόρτασε τη σιωπή
Τη γνώση του βαθύτερου πόνου σου
Άκου τώρα
**
Ο ποιητής
Κατοίκησαν, οι στίχοι του,
τα ερημικά νησιά της ψυχής μας
Ερωτεύτηκαν, γέννησαν, αποίκισαν
Ο πρώτος στίχος του, έσκαψε τη γη
Ο δεύτερος, περπάτησε στη θάλασσα
Κι ο τρίτος είπε το Πάτερ υμών
και βγήκε ο τέταρτος
Ύστερα πλάστηκαν οι υπόλοιποι
με αίμα και νερό.
**
Abbot F.
Όχι στατικά κι αναλλοίωτα
αλλά καθώς κυλά η στιγμή, η φωνή της
σμιλεμένη από τα δάκρυα, τον πόνο, την προσευχή
στρογγυλή και γάργαρη -αγγελιοφόρος των αγγέλων-
πρόφερε τ’ όνομά μου όπως της το παρέδιδαν: πρόσκληση σ’ ένα ταξίδι
μοναστικό ταξίδι του φύλλου στου ποταμού το νερό
επιστροφή στη χαμένη πατρίδα, στο αληθινό μου το πρόσωπο.
Είχε γνωρίσει τον κίνδυνο και το φόβο
κι όταν έλεγε τ’ όνομά μου, ο ήχος ήταν άδειος από προσδοκίες, επιθυμίες, σκέψεις. Η φωνή της απόκοσμη και τρυφερή, εύπλαστη κι ακλόνητη -γνώριζε καλά τα σύνορα της-γεμάτη δέος και αγάπη.
Σα να έμπαινε κάθε φορά σ’ ένα δωμάτιο άδειο
και με φώναζε. Ήξερε ότι είμαι εκεί. Εγώ δεν το ήξερα κι αναρωτιόμουν : είμαι εδώ; Ποια είμαι; Ξάφνου διέκρινα κείνο το φωτεινό κομμάτι της ψυχής που τόσο συχνά ξεχνούσα κλεισμένο στ’ απρόσιτα κάστρα του εγωισμού.
Αυτή η αδιόρατη φροντίδα στη φωνή της για το Φως
δίχως να ρωτά ούτε ν’ απαντά, κείνο το ταξίδι στην ανοιχτή θάλασσα που αχνοφαινότανε στο τελευταίο γράμμα από τ’ όνομά μου… ο νόστος που γέμιζε την ψυχή, μια ώθηση
να λαξέψω τα απότομα βράχια που είχα υψώσει στον Αόρατο.
Εκεί με προσκαλούσε…
λέγοντας μοναχά τ’ όνομά μου. Ναι
