Προδημοσίευση του βιβλίου "Ο Άλλος Εγώ" της Μαρίας Στρίγκου

Aμα έχεις χαθεί, διωγμένος και ψεύτης από παλιούς καιρούς, ό,τι κι αν παλέψεις να σώσεις στο ύστερα, σ’ εκδικείται δαγκώνοντας τα αφύλαχτα σημεία του κορμιού σου.
Στους δρόμους ξεραθήκαν τα αίματά μου. Σκουριάσανε. Κι απ’ το χρώμα που ξεψύχησε ντυθήκαν τ’ αηδόνια. Οξειδώνεται η μνήμη και παραιτείται επιλέγοντας να μην ξέρει το καινούργιο κακό. Δεν κοροϊδεύεται στο βάθος όμως σα να νιώθει ασφαλής. Πόσο ακόμα να λαθέψει;
Δεν ξαστοχούν τα ρολόγια. Τις αντοχές μου δαμάζανε όλα τα χρόνια της εξορίας. Και βγαίνανε πάντα νικητές.
Παλεύω να ρίξω κι εγώ το βλέμμα μου πίσω απ’ το βουνό με τις σαϊτιές. Θα ήθελα εκεί να με προσμένει ένας Παράδεισος. Με πυκνές φυλλωσιές και σκιερές κρυψώνες. Να μπω να σεργιανίσω ξυπόλητος. Κι ύστερα ν’ αράξω κάτω απ’ το δέντρο της Γνώσης κι ημερωμένος πια ν’ αποκοιμηθώ.
Μα δε μου κάνουν τη χάρη οι δαίμονες. Ακόμα κι εδώ, στην άκρη της γης, με βασανίζουν. Πιλατεύουν το μυαλό μου με σκιές και ξύλινα δώρα κουφωμένα μέχρι το μεδούλι.

Τι θαρρείς; Πως μια φορά μαστορεύτηκε ο Δούρειος Ίππος κι ύστερα πάπαλα; Λάθος κάνεις.
Κάθε μέρα. Ναι, κάθε μέρα ξεγελούν οι οχτροί την πείνα μας για γαλήνη και μας αλώνουν τη στιγμή τής πιο λευκής αθωότητας. Πάνω στο πρωτοΰπνι.
Μήτε να κοιμηθείς δεν μπορείς πια. Θα τη χάσεις την ψυχή σου μάγκα μου. Άμα κοιμηθείς, θα τη χάσεις. Κι αλίμονο αν ορέγεσαι ευτυχισμένα όνειρα. Άλλαξε ρεπερτόριο άμεσα. Κιντυνεύεις. Απ’ τ’ άλλα όνειρα διάλεξε. Εκείνα τα σκοτεινά, με τα σάπια δόντια και τα φαγωμένα πρόσωπα. Απ’ αυτά όσα θες. Με τα χρώματα τα μελανά του θανάτου.
Έτσι μάλιστα. Έχεις μια ελπίδα να τη γλιτώσεις. Αφού παραδεχτείς την ασκήμια σου, θα σ’ αφήσει να ζήσεις. Να τη ζήσεις. Για να μάθεις τη γλύκα τού μη πραγματικού. Ποιου μη πραγματικού; Του φωτός που δεν σε καταδέχεται καημένε!
Παλεύω κι εγώ να ρίξω το βλέμμα μου πίσω απ’ το βουνό με τις σαϊτιές. Να δω τον κρυμμένο Παράδεισο. Να ελπίσω κατάβαθα πως υπάρχει.