Ο ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας Περικλής Μοσχολιδάκης υπογράφει την Απόγνωση που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Βακχικόν. Με αφορμή το βιβλίο αλλά και την παράσταση που ανεβαίνει στο θέατρο Αλκμήνη υπό τη σκηνοθετική του καθοδήγηση, μιλάμε στο περιοδικό Vakxikon.gr για τη βία και την κακοποίηση που έχει θύμα την Γυναίκα και που γέννησε το έργο αυτό, για το θέατρο και την λογοτεχνία.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Αυτή την περίοδο σας βρίσκουμε στο θέατρο Αλκμήνη όπου ανεβαίνει το έργο «Απόγνωση» σε δικά σας κείμενα και υπό τη σκηνοθετική σας καθοδήγηση. Παράλληλα το αναγνωστικό κοινό μπορεί να διαβάσει την «Απόγνωση» καθώς αυτή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Τι σας οδήγησε στην «Απόγνωση»;
Στην "Απόγνωση" με οδήγησε η απόφαση μου να στοχαστώ, να γράψω και να ανεβάσω στη θεατρική Σκηνή, ένα έργο που θα παίρνει θέση, θα διαμαρτύρεται, θα φωνάζει δυνατά, ένα έργο που θα μιλά και θα περιγράφει και θα αναδεικνύει αυτό το τρομερό κοινωνικό φαινόμενο της Βίας και της Κακοποίησης που έχει θύμα τη Γυναίκα, της πάσης φύσεως κακοποιητικής συμπεριφοράς, κυρίως, ενάντια στη Γυναίκα, συμπεριφοράς που τις περισσότερες φορές έχει ως πρόσχημα και ως όχημα, τον Ερωτα. Είναι ευτυχής συγκυρία η συμπόρευση μου με τη νεοσύστατη Θεατρική Ομάδα Ρέκτις, έναν υπέροχο επαγγελματικό Θίασο 4 νέων Γυναικών Ηθοποιών, που μου πρότειναν να γράψω ένα έργο και να το Σκηνοθετήσω για το Θέατρο, ένα έργο που θα ασχολείται με το τραγικό αυτό φαινόμενο της εποχής μας.
Πρόκειται για ένα έργο απόλυτα σύγχρονο καθώς η θεματολογία του -αν και σίγουρα μπορεί να χαρακτηριστεί και διαχρονική- απασχολεί ιδιαίτερα σήμερα την κοινωνική συζήτηση. Νιώθετε ότι το θέατρο πρέπει να την υπηρετεί άμεσα; Να μην αποστασιοποιείται; Να μην περιμένει τη «νηνεμία»;
Ανατράφηκα και μεγάλωσα μέσα στο Θέατρο με την πεποίθηση, ότι το Θέατρο πρέπει να παίρνει θαρραλέα μέρος στην κοινωνική συζήτηση για όλα τα ζητήματα που απασχολούν το κοινωνικό σύνολο. Το Θέατρο δεν μπορεί να αποστασιοποιείται από τις κοινωνικές διεργασίες, οι άνθρωποι του Θεάτρου ζούμε μέσα στην κοινωνία, βιώνουμε τις ίδιες προκλήσεις, τις ίδιες απειλές, τα ίδια προβλήματα, δεν είμαστε κάτι ξεχωριστό από το κοινωνικό σώμα. Οι άνθρωποι του Θεάτρου δεν βρισκόμαστε μέσα σε μια αποστειρωμένη γυάλα με αποκλειστική ενασχόληση την Τέχνη, είμαστε σώμα από το σώμα και αίμα από το αίμα του κοινωνικού σώματος και πρέπει, μέσα από το έργο μας, να παίρνουμε μέρος στον διάλογο για τα φλέγοντα ζητήματα της εποχής. Ο τρόπος που θα γίνει αυτό μέσα από την Τέχνη, το πώς θα παρέμβεις, εξαρτάται από την Παιδεία και την Αισθητική του καθενός από μας.
Μέσα από τη συγγραφή αλλά και την πραγμάτωση της «Απόγνωσης» στη θεατρική σκηνή τι είναι αυτό που θα θέλατε να δώσετε ή να εκλάβει το βιβλιόφιλο και το θεατρόφιλο κοινό;
Μέσα και από τη συγγραφή της ''Απόγνωσης'' αλλά και μέσα από τη Σκηνική της πραγμάτωση στο Θέατρο, θέλω να αναδείξω το τεράστιο πρόβλημα της Βίας και της Κακοποίησης ενάντια στη Γυναίκα, να κάνω τους αναγνώστες του βιβλίου και τους θεατές της παράστασης να κατανοήσουν την έκταση του φαινομένου, να ευαισθητοποιήσω κοινό και κρατικούς φορείς για το επείγον του προβλήματος, να μεταδώσω και να μοιραστώ τη δική μου κραυγή Διαμαρτυρίας, ένα δυνατό ΦΤΑΝΕΙ ΩΣ ΕΔΩ, κοιτάξτε μέσα σας, γύρω σας, δίπλα σας, το πρόβλημα είναι εδώ και μας κτυπά την πόρτα δυνατά.
Πέντε μονόλογοι. Γιατί επιλέξατε αυτή τη θεατρική φόρμα και ποιες ιστορίες μας λένε αυτοί οι μονόλογοι;
Το έργο και η θεατρική παράσταση είναι δομημένα με τη δομή ενός έργου Αρχαίου Δράματος, όπου η Πάροδος και η Εξοδος, περιέχουν γεγονότα και στοχασμούς, με μια Ποιητική φόρμα, στην αισθητική λογική του Ποιητικού Ρεαλισμού και τα Επεισόδια περιλαμβάνουν θεατρικούς Μονολόγους που αφηγούνται δραματικές ιστορίες Βίας, Κακοποίησης και Γυναικοκτονίας, που αποδίδονται από την κάθε μία από τις Ηθοποιούς του θιάσου, κάθε μία και μια προσωπική ιστορία Πένθους και Οδύνης και απέραντου πόνου που προκαλείται από Κακοποιητές που κινούνται μέσα σε ένα αποτρόπαιο πλαίσιο ''Ερωτα'' ή ''Αγάπης".
Γράφετε το κείμενο και μετά το βλέπετε να ζωντανεύει υπό τις δικές σας οδηγίες στο θέατρο. Πώς νιώθετε κατά τη συγγραφή και πώς όταν βλέπετε την ολοκλήρωσή του επί σκηνής;
Θα έλεγα πως το κυρίαρχο αίσθημα κατά τη συγγραφή του έργου, είναι αυτός ο επίμονος πυρετός της δημιουργίας, η οργάνωση της έμπνευσης ώστε να γίνει δρών λόγος, το υπέροχο και το επίπονο κυνήγι της σωστής λέξης μέσα από το υπέροχο θερμοκήπιο της Γλώσσας μας. Κι ύστερα, κατά τη διάρκεια της πραγμάτωσης του Κειμένου σε Θεατρική Πράξη, μέσω της Διδασκαλίας και της Σκηνοθεσίας, επιφορτίζεσαι με τη μαγική ικανότητα του Δημιουργού, παίρνεις δηλαδή τις φιγούρες που έχεις γράψει στο χαρτί, παίρνεις πηλό και τις πλάθεις Ανθρώπους με σάρκα και οστά, φυσάς μέσα τους πνοή ζωής και τις Ανασταίνεις για να υπάρξουν στη Σκηνή ως οντότητες, να παρηγορήσουν και να παρηγορηθούν.
Ποια είναι η σχέση σας με τη λογοτεχνία; Τι σας αρέσει να διαβάζετε; Πειραματίζεστε με είδη γραφής;
Η σχέση μου με τη Λογοτεχνία, είναι, από τα πολύ νεανικά μου χρόνια έως και σήμερα, βαθιά βιωματική, συνοδοιπόρος μιας ολόκληρης ζωής, αποτελεσματικότατη παρηγοριά στα δύσκολα κι ένα ζωντανό και πάντα ρέον κανάλι να διοχετεύω την εκφραστική μου ανάγκη, να επικοινωνώ με τον εαυτό μου και με τους άλλους. Θα έλεγα, ότι οφείλω στη Λογοτεχνία γενικότερα και στην Ποίηση ειδικότερα, τη σύσταση και τους αρμούς αυτού που είμαι, αυτού που περιέχω. Σχεδόν μανικά, διαβάζω ό,τι πέσει στα χέρια μου, βιβλιοφάγος εκ πεποιθήσεως, με αναζητήσεις που με ωθούν σε σύγχρονες φόρμες της Ελληνικής ή της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας που πειραματίζεται στη λέξη και στη φόρμα, με περιπλανήσεις στην Κλασική Λογοτεχνία όταν μου στερεύει το νερό και με ιδιαίτερη αδυναμία, που δεν μπορεί καθόλου να κρυφτεί, στην Ποίηση και στους Ποιητές, όπου καταφεύγω, ως καθημερινή συνήθεια τακτικότατα, όταν μου στερεύει το οξυγόνο.
Απόγνωση
Κείμενα -Σκηνοθεσία: Περικλής Μοσχολιδάκης
Θεατρική Ομάδα Ρέκτις: Φωτεινή Βακάκη, Ιωάννα Νικολάου, Κατερίνα Στρατή, Χριστίνα Αναστασιάδου
Για λίγες ακόμη παραστάσεις στο Θέατρο Αλκμήνη
Πληροφορίες και εισιτήρια
εδώ
* Φωτογραφίες από την παράσταση: Σοφία Μανώλη
Διαβάστε Επίσης
