photo_share07
Ευαίσθητοι άνθρωποι αποδείχτηκαν
Μα κάποιοι θρασύτατα κι αναίτια αφαίρεσαν
το θετικό βαθμό του τιμημένου επιρρήματος
Και στη θέση του ξεδιάντροπα καρφίτσωσαν
ενός προθέματος στερητικού τον απτόητο ήχο
Και ενδύθηκαν τότε πορφύρα χρυσοκέντητη
από υλικό που πλανά και πλανιέται
Και σε ρόλους πρωταγωνίστησαν δύσκολους,
ακολουθώντας στα παρασκήνια ροπές πληγωμένων ανέμων,
φορώντας κομψά και αψεγάδιαστα
υποκριτών φαλκιδευμένα προσωπεία.
Ευαίσθητοι άνθρωποι αποδείχτηκαν
Και την καρδιά ανυπεράσπιστη άφηναν
Και αγνοούσαν τα ηχηρά των καιρών τα σημάδια
Και αψηφούσαν των βουβών κεραυνών τις βροντές
Και σύχναζαν στης απαλής της βροχής τα πανηγύρια,
φορώντας στο χέρι πολύτιμο κόσμημα
από αρραβώνες ερωτευμένων ανυπεράσπιστων ήλιων.
Ποιος μπορεί να μένει ασυγκίνητος
σε δάκρυα ταριχευμένων ονείρων;
Ποιος τολμά να αφήνει το βέλος ελεύθερο
να λαβώνει το «ευ» μιας ολόγιομης αίσθησης;
Ντροπή! Και φόβος! Και έλεος!
Τους Δαναούς φοβού
και μάλιστα σαν έρχονται
φορτωμένοι με δώρα που τις νύχτες αστράφτουν.
Ευαίσθητοι άνθρωποι αποδειχτήκαμε
Και η απολογία ξαγρυπνά στο μαξιλάρι ολονύκτια
Μα.. της ετυμηγορίας το πλήρωμα ήγγικε…
και η Θέμις τον πέλεκυ εσήκωσε με μήνι βαριά
επί δικαίων και αδίκων, μηνύοντας τούτο:
Για τις σκέψεις τις ανόσιες
για τις πράξεις τις βάρβαρες
για συναισθήματα βέβηλα
που λυμαίνονται τα παρθένα υλικά του ανθρώπου
που της ψυχής το πολύτιμο όστρακο
με φροντίδα στοργική το τυλίγουν,
ως τιμωρία πια πρέπουσα επιβάλλεται
αυτό το «ευ» των αισθήσεων να απολέσουν
μπρος σε βροχές ολόχρυσων, ολονύκτιων περσίδων (Γ.Γ.)
