Η Νικολέττα Αλεξάνδρου παραδίδει στο αναγνωστικό κοινό τη νέα της ποιητική συλλογή Υπολογισμοί απόστασης, χρόνου και ταχύτητας που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικον και μιλά μαζί μας για την «πόρτα διαφυγής» που λέγεται ποίηση.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Η ποιητική σας συλλογή «Υπολογισμοί απόστασης, χρόνου και ταχύτητας» μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν. Τι σηματοδοτεί για εσάς αυτό το βιβλίο;
Το βιβλίο αυτό σηματοδοτεί την εξέλιξη, όπως ελπίζω και κάθε άλλο που πιθανά να ακολουθήσει. Από την πρώτη στη δεύτερη συλλογή με παρατηρώ να μεγαλώνω και ταυτόχρονα να αλλάζω αργά, αλλά σταθερά το φιδόδερμά μου.
Το βιβλίο αυτό σηματοδοτεί από μια άλλη οπτική γωνία, το τέλος εποχής πολλών ετών γεμάτων με εμμονές και την αρχή μιας νέας περιόδου ανακουφισμένης από τις εμμονές αυτές, αλλά θολής, με ισχυρή την αίσθηση της απώλειας, του άγνωστου και του ρίσκου.
Συνυπάρχει τελικά στη συλλογή αυτή η αισιοδοξία της απελευθέρωσης από το χθες με το φόβο της επαλήθευσης του κακού σεναρίου στο αύριο.
Τι «δένει» τα ποιήματα που θα διαβάσουμε στις σελίδες της συλλογής;
Αυτό που δένει τα ποιήματα στη συλλογή αυτήν είναι η ανεξέλεγκτη έκπληξη που μου προκαλούν το σκεπτικό, τα λόγια και οι πράξεις τρίτων που με αγγίζουν άμεσα ή έμμεσα. Πάντα η δυσάρεστη έκπληξη, το -για τα δικά μου μέτρα- ακατανόητο και συναισθηματικά, ή λογικά αβάσταχτο μιας δεδομένης στιγμής, είναι η κοινή αφετηρία για όλα σχεδόν τα ποιήματά μου.
Αν έπρεπε να διαλέξετε μόνο ένα ποίημα από αυτή τη συλλογή ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Νομίζω ότι το «ΜΠΟΡΕΣΑ» συγκεντρώνει το καταστάλαγμα αυτής της μετάβασης από μια εποχή σε μια άλλη, όπως περιέγραψα και πιο πάνω. Συνοψίζει το ταξίδι χρόνων με φάρο μια ελπίδα που δεν έμελλε να πάρει σάρκα και οστά, την αποδοχή της ουτοπίας και την αλλαγή πορείας πλεύσεως μέσα από την απώλεια και τον συμβιβασμό με το οποιοδήποτε νέο και άγνωστο.
Πρόκειται για τη δεύτερη ποιητική σας συλλογή. Η πρώτη «Ήχοι και σιωπές» κυκλοφόρησε πριν από τέσσερα χρόνια. Σας άλλαξε αυτό το χρονικό διάστημα ποιητικά;
Σίγουρα άλλαξα και ποιητικά αυτό το διάστημα, αν και ο πυρήνας μου παραμένει ο ίδιος. Θεωρώ ότι κατάφερα να πάρω μεγαλύτερη απόσταση από τα δρώμενα, να παίξω καλύτερα το ρόλο του παρατηρητή, και λιγότερο του πρωταγωνιστή. Η προσπάθεια μου μέσα από την ποίηση είναι «να περάσω απέναντι», όπως γράφω και στο ποίημα «ΘΕΛΩ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ!». Δεν τα έχω καταφέρει ακόμα, αλλά τουλάχιστον έχω ξεκινήσει να περνάω το ποτάμι και ελπίζω ότι θα τα καταφέρω στο τέλος να φτάσω στην αντίπερα όχθη.
Πότε μπήκε η ποίηση στη ζωή σας;
Η ποίηση μπήκε στη ζωή μου την εποχή που μπαίνοντας εγώ στην αληθινή ζωή άρχισαν τα ακατανόητα, εκείνα που η λογική και το συναίσθημα μου δεν μπορούσαν να ταξινομήσουν στα κουτάκια που εγώ είχα δημιουργήσει μέχρι τότε. Κάπου εκεί που ξεκινούν η δουλειά, οι σχέσεις, ο γάμος, τα παιδιά, οι συγγενικές και επαγγελματικές υποχρεώσεις, όλα αυτά που σε προσγειώνουν σε έναν άγνωστο μέχρι τότε πλανήτη και καλείσαι να μετρήσεις τις δικές σου αλήθειες απέναντι στων άλλων, κάπου εκεί η ποίηση έγινε η «πόρτα διαφυγής» για μένα. Έσπρωχνα λοιπόν τις μπάρες, έβγαινα, έπαιρνα αέρα και γύρναγα για να συνεχίσω τη «βάρδια». Κάπως έτσι συνεχίζει να λειτουργεί και έως σήμερα.
Τι είναι η ποίηση για εσάς και τι πιστεύετε ότι είναι η ποίηση για τον κόσμο;
Για όλους πιστεύω ότι η ποίηση είναι μια «πόρτα διαφυγής», και γι' αυτούς που γράφουμε και γι’ αυτούς που διαβάζουμε. Όλοι μετράμε κάποια στιγμή την αντοχή μας, τις πεποιθήσεις μας, αυτό που είμαστε και αυτό που γίναμε απέναντι σε ό,τι προτάσσουν οι άλλοι συνειδητά, ή ασυνείδητα, με φθόνο ή με αφέλεια.
Στην ποίηση ψάχνουμε να τα πούμε, να μας ακούσουν, αλλά και να αφουγκραστούμε, να νιώσουμε τη θαλπωρή του «μαζί» και του «σε καταλαβαίνω, και γω έτσι αισθάνομαι», τη θαλπωρή που χάσαμε στο δρόμο.
