Κατέβαινε βιαστική τα απότομα σκαλοπάτια που έβγαζαν στον όρμο. Νύχτα βαθιά. Δε χρειαζόταν όμως να προσέχει. Το είχε ξανακάνει κι άλλες, πολλές βραδιές, γνώριζε τα πατήματα, όπως τη διαδρομή στις γραμμές της παλάμης της. Το φεγγάρι απόψε ήταν σύμμαχος στη χαρά της. Έλαμπε ψηλά στον ουρανό κι έστελνε μια φωτεινή άλω να περιζώσει τα υγραμένα μάτια της. Η ευτυχία άφηνε το αποτύπωμα σε κάθε σκαλοπάτι, σαν μεταξωτό νήμα που ξετυλιγόταν βήμα το βήμα, μέχρι που σκαρφάλωσε στον βράχο της.
Ήταν πάντα εκεί τούτος ο γεροβράχος, πιστός και σιωπηλός σύντροφος, όλα τα χρόνια, όλα τα βράδια που κατέφευγε στην αγκαλιά του, για να ακουμπήσει μια πίκρα που δεν ήθελε κανένας να γνωρίζει. Την άφηνε να σταλάξει στις πέτρινες ραγισματιές, να κυλήσει ως τη θάλασσα, να ενωθεί με το νερό. Επέστρεφε στο σπίτι και στον άντρα της έχοντας ιαθεί. Προσωρινά… Μέχρι την επόμενη προσπάθεια να αποκτήσει το παιδί που τόσο λαχταρούσαν. Και που δεν ερχόταν.
Όμως απόψε όλα τα αστέρια ήταν μαζί της. Τίποτα δεν είχε προαποφασίσει. Μα την ώρα που ντυνόταν για τη βάφτιση, που ο γιος της έκλαιγε ακόμα νυσταγμένος και με ροδοκόκκινα μαγουλάκια στην αγκαλιά του άντρα της κι εκείνος της έλεγε να βιαστεί, γιατί η ώρα περνούσε και θα αργούσαν, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που η πληρότητα έκανεκατοχή στην ψυχή της, σκέφτηκε πως έπρεπε με κάποιο τρόπο να της στείλει το μήνυμα. Σ’ εκείνη… Της το είχε γράψει σε ένα λευκό χαρτί το προηγούμενο βράδυ, την ώρα που το αγγελούδι της κοιμότανήρεμα πλάι της. Από τα απαλά χειλάκια του αναδυόταν η οσμή της ευτυχίας. Την κατέκλυσε. Κι οι λέξεις ανάβλυσαν απ’ την ψυχή της, λαγαρό νερό, κρασί και μέλι, σπονδή στην αγάπη:
Πώς να σε προσφωνήσω… Μητέρα του παιδιού μου; Μήτρα της ζωής; Πηγή μιας μεγάλης ευτυχίας;Δε μου φτάνει απλά το όνομά σου.
Θέλω τούτη την ώρα να σου εξομολογηθώ όσα γεμίζουν την καρδιά μου.Βαφτίζουμε αύριο το απογευματάκι το παιδάκι μας.Ένα αγγελούδι της χαράς. Ένα αγοράκι υπέροχο. Ένα δώρο. Που το αξιώθηκα μετά από πολύχρονο, μεγάλο αγώνα. Από αγωνία και δισταγμούς, από φόβο, από πόνο για τα έμβρυα που ρίζωναν στη μήτρα μουγια λίγο, μα δε στέκονταν τελικά εκεί.Πόσες προσπάθειες έκανα…
Όμως, τούτο το πλασματάκι γραπώθηκε στη ρίζα της καρδιάς μου από την πρώτη στιγμή που το αντίκρισα. Μάνα με έχρισε. Μάνα της αγκαλιάς. Το ευγνωμονώ και το λατρεύω. Μα πιο πολύ ευγνωμονώ εσένα.. Εσένα, που μου έκανες δώρο ζωής. Για χρόνια έκρυβα από όλους τον καημό μου. Ήταν καημός για μένα, πικρός και βαθύς. Για κάποια άλλη ίσως δεν θα ήταν ούτε καν επιθυμία. Όμως εγώ ήθελα τόσο ένα παιδί, που δεν ερχόταν… Να είσαι ευλογημένηπου έφερες στη ζωή το αγγελούδι αυτό που έγινε παιδί δικό μου. Χρειάστηκε πολύ να περιμένουμε, πολύ να αγωνιστούμε, μέχρι να βρεθεί το παιδί της καρδιάς μας. Μα βρέθηκε!Μέσα από δύσκολο δρόμο, έμαθα να μην εγκαταλείπω το όνειρο, εάν δε θέλω να με εγκαταλείψει.
Άγγελο θα τον ονομάσουμε τον γιο μας. Από αρχής που κούρνιασε στην αγκαλιά μου και τα ματάκια του ένα έγιναν με τα δικά μου, έγινε άγγελος χαράς. Να τον χαιρόμαστε, λοιπόν. Να είναι γερός κι ευτυχισμένος, να του δώσει η ζωή όλους τους θησαυρούς της. Κι εσύ,όπου κι αν βρίσκεσαι, όσο οδυνηρά κι αν πήρες την απόφαση να μην αναθρέψεις η ίδια το παιδί που βγήκε από τα σπλάχνα σου, να έχεις πάνω σου όλη την ευλογία της καρδιάς μου. Και να σου δώσει η ζωή δώρα ατίμητα, με κάθε τρόπο να σου ξεπληρώσει τον πόνο του αποχωρισμού απ’ το παιδί σου. Γιατί το ξέρω πόσο πόνεσες, ότι δεν είχες άλλη επιλογή, πως δε γινόταν με κανέναν τρόπο να κρατήσεις αυτό το πλάσμα, που ευλογήθηκα να γίνω η μάνα του, η μάνα της καρδιάς και της ορθάνοιχτης της αγκαλιάς.Να είσαι ήσυχη. Το αγγελούδι μας θα μεγαλώσει με στοργή, με σταθερότητα και με απέραντη αγάπη. Κάθε φορά που απλώνει τα χεράκια του και με αγκαλιάζει, κάθε στιγμή που το ατροφικό, δεξί του χέρι ακουμπά το σώμα μου, η καρδιά μου λιώνει και ξανασχηματίζεται στους ρυθμούς των χτύπων της δικής του καρδούλας. Υπόσχομαι, ορκίζομαι να κάνουμε τα πάντα για αυτό το παιδί, για το σώμα του και για την ψυχή του, για την ύπαρξή του ολόκληρη.
Σου στέλνω την ευγνωμοσύνη μου και την αγάπη μου. Σου στέλνω του παιδιού μου το αγγελικό χαμόγελο. Στη βάση του λαιμού του ένα μικρό σημάδι, σαν αστέρι, θα μου θυμίζει πάντα ότι κάπου εκεί, κάτω από του απέραντου ουρανού τ’ αστέρια, υπάρχει μια γυναίκα που μέσα από τη δική της την οδύσσειαμού χάρισε ένα κομμάτι απ’ το Όνειρο.
Έστρεψε το βλέμμα στο παράθυρο, καθώς ολοκλήρωνε την ετοιμασία της για τη βάφτιση.Είδε απέναντι τον όρμο. Κι αμέσως ήξερε πώς θα έστελνε το μήνυμά της.
Τώρα, στεκόταν ψηλά στον βράχο της και κρατούσετο χαρτί με το μήνυμα στα χέρια της. Δεν είχε την μποτίλια καιρών αλλοτινών για να το ταξιδέψει. Μα η θάλασσα ξέρει από θαύματα. Της είχε εμπιστοσύνη. Τύλιξε σφιχτά το χαρτί σε ένα επίπεδο βότσαλο, το έδεσε με μια μικρήκορδέλα και το έριξε μακριά, όπως όταν ήταν παιδί και συναγωνίζονταν με τις φιλενάδες της στο «πέταλο», ποιας τολεπτό και πλατύ βότσαλο θα έκανε τις πιο πολλές αναπηδήσεις και θα έφτανε όσο γινόταν πιο μακριά στη θάλασσα. Πάντα ήταν εκείνη η νικήτρια.
Το μήνυμα στο βότσαλο αιωρήθηκε πολλές φορές πάνω από το νερό, ακούμπησε σε αυτό άλλες τόσες, μέχρι που παραδόθηκε στα υγρά βάθη. Μα ο γεροβράχος, ο αιώνιος της πέτρας, αυτός που ήξερε να ακούει και να συναισθάνεται των θνητών τα πάθη, διάβασε τα γραμμένα. Οι ραγισματιές του γέμισαν φως. Κι η θάλασσα ταξίδεψε το μήνυμα στην πλατιά αγκαλιά της. Και το έφτασε στον προορισμό του.
