Η Κυψέλη είναι η πρώτη ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Κορυζή. Γράφτηκε διάσπαρτα στην Ευρώπη, συνήθως εν κινήσει και είναι εμπνευσμένη από την ανθρώπινη απώλεια, τις διαστάσεις που μπορεί να λάβει η φυγή και τη διάδραση του ανθρώπου με την ύπαρξη. Με αφορμή την κυκλοφορία της από τις εκδόσεις Βακχικόν, μιλάμε με τον ποιητή για το ταξίδι της δημιουργίας της.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Η πρώτη σας ποιητική συλλογή «Κυψέλη» κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από τις εκδόσεις Βακχικόν. Πώς νιώθετε γι’ αυτό;
Πίστευα ότι κάποια στιγμή θα καταφέρω να δω την Κυψέλη στο ράφι ενός βιβλιοπωλείου. Και όταν έρθει εκείνη η στιγμή δεν θα φωνάξω ούτε θα αισθανθώ κάποιο δέος, παρά ανακούφιση πως έχω «τακτοποιήσει» τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου. Κρατώντας το βιβλίο στα χέρια μου, είμαι ακριβώς σε αυτό το σημείο. Νιώθω μια γαλήνη μπορώ να πω.
Θα μας πείτε λίγα λόγια για το «ταξίδι» της δημιουργίας αυτής της συλλογής που σε μεγάλο βαθμό είναι και πραγματικό, αφού αρκετά ποιήματα γράφτηκαν ταξιδεύοντας;
Ξεκίνησα να γράφω αφηρημένα προσπαθώντας να αποτυπώσω αυτό που σκέφτομαι. Στην πορεία οι προτάσεις σχημάτιζαν ένα ποίημα και το σμίλευα έως ότου πάρει τη μορφή που θα ήθελα. Έχω τάσεις φυγής. Δεν ξέρω από ποιο σημείο της ζωής μου χρονικά αλλά σίγουρα από όταν άρχισα να αισθάνομαι πόση ανάγκη έχω να μάθω τι υπάρχει εκεί έξω, «πέρα από τον φράχτη». Όταν λέω πως η Κυψέλη έχει γραφτεί εν κινήσει το εννοώ τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Στα μάτια μου είναι ένα βιβλίο που περπατάει μαζί με την ίδια ανάγκη του αναγνώστη να φεύγει, να συνομιλεί εσωτερικά, να θυμάται, να απορρίπτει… Έτσι λοιπόν στην πράξη, έγραψα προτάσεις τις Κυψέλης μπροστά στο ηλιοβασίλεμα στο Πόρτο. Σε μια ανεμοδαρμένη σκηνή στην κοιλάδα των Μουσών στον Όλυμπο, σε ένα επιβατικό στο Βόσπορο, Σε ένα τραίνο με προορισμό τη Μόντενα όχι για τον ρομαντισμό της υπόθεσης, αλλά για να αποτυπώσω τη διαλεκτική με το τι συμβαίνει γύρω και μέσα μου.
Αφιερωμένα στον άνθρωπο που αναζητά την πεμπτουσία του τα ποιήματά σας. Εσείς την αναζητάτε μέσω της ποίησης;
Όχι. Θα ήταν αφόρητα μελώδες. Η ποίηση με βοηθά να αποτυπώσω την αναζήτηση, ωστόσο δεν είναι η απάντηση ούτε ο αυτοσκοπός. Σπάνια είναι το όχημα, τις πιο πολλές είναι η «βιβλιοθήκη» σαν το προσωπικό μου αρχείο. Πάντα όμως, επιστρέφει ως βραβείο, ή καλύτερα ως αποτέλεσμα. Είναι το απόσταγμα που μένει από το τη ζύμωσή μας και αυτό που στο τέλος κρατάμε.
Αν έπρεπε να επιλέξετε ένα μόνο ποίημα από αυτή, την πρώτη σας ποιητική συλλογή, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Τα «καΐκια στη στεριά» είναι το αγαπημένο μου, γιατί μου θυμίζει πολλές στιγμές από τη ζωή μου μαζεμένες. Το σακίδιο που ανοίγει είναι αληθινό, το έχω ζήσει την πρώτη φορά που ταξίδευα μόνος μου για Γλασκόβη. Ήταν παλιό, υπερφορτωμένο και σε κάθε μου μεγάλο βήμα «έσκαγε» και έπεφταν τα πράγματα. Ένιωθα λοιπόν τον ενθουσιασμό ενός παιδιού 19 χρονών που ήθελε να ανακαλύψει τον κόσμο, να σκάει αλληγορικά με την ίδια ένταση. Αυτό είναι και το «παράξενο φως που καίει μέσα μας και φωτίζει τα χαλάσματά μας».
Πότε ξεκινήσατε να γράφετε ποίηση;
Θεωρητικά, το να γράφεις ποίηση σε κάνει ποιητή οκ, αλλά το τι είναι ποίηση είναι άλλη υπόθεση. Εγώ έπιασα το μολύβι στο λύκειο πρώτη φορά και γράφω αραιά μέχρι σήμερα. Υπάρχει το όνομά μου σε ένα βιβλίο που έχει εκδοθεί ως ποιητική συλλογή, αλλά ποιητή δεν με λέω. Πιστεύω όμως ότι το σημείο 0 ήταν το 2019 όταν στα γενέθλιά μου έλαβα ως δώρο τα ποιήματα που είχα γράψει μέχρι τότε, βιβλιοδεμένα. Ήταν το πιο όμορφο δώρο που έχω λάβει μέχρι σήμερα, από άνθρωπο που με είχε «διαβάσει» πολύ καλά. Εκεί πίστεψα και εγώ πως μπορώ να το δω λίγο πιο σοβαρά.
Αν σας ζητούσε κάποιος να συστηθείτε ως αναγνώστης; Τι σας αρέσει να διαβάζετε; Υπάρχουν δημιουργοί ή έργα που έχουν επηρεάσει τη δουλειά ή τον τρόπο που βλέπετε τα πράγματα;
Ντροπή μου, αλλά δεν διαβάζω πλέον. Πάντα θα μου αρέσει όμως ο Καζαντζάκης, ο Καβάφης, ο Γκίζμπεργκ, ο Μπουκόφσκι και ο Τσβάιχ. Μου αρέσουν τα ειλικρινή γραπτά που έχουν ως επίκεντρο την κυνική ανθρώπινη συμπεριφορά.
Φωτογραφίες: © Πέτρος Σοφικίτης
