Μετά τις Θεάσεις, ο Μάνος Μαυρομουστακάκης παραδίδει στο αναγνωστικό κοινό τη νέα του ποιητική συλλογή Άνω που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Γιατί Άνω; Και γιατί ποίηση; Οι απαντήσεις στην συνέντευξη που ακολουθεί.
Συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου
Η νέα σας ποιητική συλλογή μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν. Γιατί «Άνω»;
Αν παρατηρήσετε τη λέξη «Άνω» θα διαπιστώσετε ότι αποτελείται από τρία γράμματα, όσα δηλαδή και τα μέρη του βιβλίου. Μάλιστα άρχεται από το γράμμα - Α - ,το πρώτο γράμμα της ελληνικής αλφαβήτου και τελειώνει με το - ω - , το τελευταίο της. Επίσης το ενδιάμεσο - ν - σχηματικά μοιάζει να μεταφέρει κάτι και από την αρχή (\) και κάτι από το τέλος (/) ταυτόχρονα, όπως συμβαίνει με όλα στο σύμπαν άλλωστε. Ωστόσο πριν από την παρατήρηση αυτή, πιθανολογώ ότι το «Άνω» μου προέκυψε συνειρμικά ως γέννημα εκ του ονόματος της εγγονής μου (Άννα). Αυτά σημειολογικά. Στην ουσία τώρα της ερώτησής σας θα αντιπαρέβαλα τη δική μου ουσία που διψά για το «Άνω», και αυτή τη δίψα της θέλησε να διατυμπανίσει.
Τι είδους ποίηση θα βρουν οι αναγνώστες στις σελίδες του «Άνω»;
Αν κάθε τι στο Σύμπαν είναι μια μικρογραφία του (αυτό πρεσβεύω), τότε η ποίηση μου δεν είναι παρά μία προσπάθεια αποκρυπτογράφησης. Φιλοσοφική; Ερωτική; Με πειραματισμούς στη φόρμα; Είναι όλα αυτά μαζί. Ένα ποίημα άλλωστε δεν μπορεί παρά να είναι κρυπτικά και εν πυκνώ τα πάντα, από πυρηνική φυσική ως ιατρική, ως φιλοσοφία, κλπ, κλπ. Το ότι ο επισκέπτης του μπορεί να μην το συνειδητοποιεί δεν είνα ευθύνη του ποιήματος.
Αν έπρεπε να επιλέξετε μόνο ένα ποίημα από αυτή τη συλλογή ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Ίσως το «Άτιτλοι μικράς πνοής» που με τον τρόπο του συναντά την προηγούμενη τοποθέτησή μου.
Έχετε εκδώσει αρκετές ποιητικές συλλογές, επομένως σκέφτεται κανείς ότι γράφετε ποίηση σχεδόν συστηματικά. Τι σας κρατά σε δημιουργική κίνηση;
Η αγάπη μου για το «ωραίο», που στη συνείδηση μου ταυτίζεται με το «ηθικό». Το «συστημικά γράφω» λοιπόν για μένα είναι ταυτόσημο με το «συστημικά ζω». Δεν υπάρχει τρόπος να μη γράφω, τουλάχιστον μέχρι να ανακαλύψω κάποιον άλλο (πολύ αμφιβάλλω).
Θυμάστε πότε αρχίσατε να γράφετε ποίηση; Υπήρξε κάποιος καταλύτης ή υπήρχε πάντα εκεί;
Υπήρχε. Ανέκαθεν υπήρχε. Απλά η φύση (άρα και η φύση μας) «κρύπτεσθαι φιλείν», έως ότου κομμάτι, κομμάτι να την ανακαλύψουμε (έτσι θέλουμε να πιστεύουμε τουλάχιστον). Οπότε η ποίηση ήταν παρούσα μέσα μου και πριν από τη γραφή μου.
Τι πιστεύετε ότι μπορεί να προσφέρει η ποίηση στον κόσμο σήμερα;
Ό,τι χθες, ό,τι αύριο. Όλα και τίποτα. Είναι ο επισκέπτης που μας κτυπά το κουδούνι και εμείς σηκωνόμαστε να του ανοίξουμε ή δεν μπαίνουμε καν στον κόπο. Δεν είναι όλα για όλους. Οπότε ας μην βαυκαλιζόμαστε για έναν κόσμο ποιητικό. Ούτε να το ελπίζουμε. Εκτός κι αν για μια μόνη στιγμή οραματισθούμε τον εαυτό μας ως τον κόσμο όλο, το ατομικό και το καθολικό ως αξεδιάλυτο «ένα».
