Γράφει ο Γιάννης Λάμαρης
Απ' τη γλώσσα της μη σκέψης του Σοπενχάουερ, στο "μόνο δημιουργώντας" του Νίτσε και, την ειλικρίνεια και αλήθεια του Ελευθερίου Βενιζέλου! Θεώρησα σκόπιμο να παραθέσω ορισμένες αξιοπρόσεκτες σκέψεις και απόψεις παρακάτω, από ανθρώπους που άλλαξαν τον κόσμο.
Άρθουρ Σοπενχάουερ {1788-1860} - Η γλώσσα της μη σκέψης: Για να κρύψουν την έλλειψη πραγματικών σκέψεων, κάποιοι έχουν εφεύρει μια εντυπωσιακή μηχανή που κατασκευάζει μεγάλες σύνθετες λέξεις, περίπλοκες κοινοτυπίες, ατέλειωτες προτάσεις, νέες και ανήκουστες εκφράσεις, που όλα αυτά μαζί δημιουργούν μια κατά το δυνατόν δύσκολή γλώσσα, που δίνει την εντύπωση της ευρυμάθειας. Όμως, με όλα αυτά στην ουσία δε λένε τίποτα. Όποιος τους ακούει δεν γίνεται αποδέκτης σκέψεων, δεν νιώθει τη γνώση του να αυξάνει, αλλά αισθάνεται την ανάγκη να αναστενάξει. <<Ακούω τον μύλο να γυρίζει, αλεύρι όμως δεν βλέπω>>. Ή βλέπει επιτέλους καθαρά πόσο λειψοί, πόσο χαμερπείς, πόσο άχρωμοι είναι αυτοί που κρύβονται πίσω απ αυτή τη βαρύγδουπη απεραντολογία.
Φρίντριχ Νίτσε {1844-1900} - Μόνο δημιουργώντας: Εκείνο που με λύπησε και μου δίνει ακόμη περισσότερη λύπη, είναι σαν καταλαβαίνω πως έχει αναρίθμητα περισσότερη σημασία το ΞΈΡΩ ΤΟ ΌΝΟΜΑ των πραγμάτων, παρά να ξέρω τι είναι. Η φήμη τους και το όνομα τους, η εξωτερική τους εμφάνιση και η σημασία τους, το πατροπαράδοτο μέτρο τους, όλοι οι χαρακτηρισμοί που έφεραν για καρπούς τους την πλάνη και την ιδιοτροπία και που οι περισσότεροι τους ήταν ντυσίματα που πέταξαν πάνω τους, χωρίς να φροντίσουν να τα συνταιριάσουν με την ουσία, ούτε καν με το χρώμα του δέρματος τους- όλα αυτά με το να γίνονται πιστευτά, να μεταδίδονται και να δυναμώνουν σε κάθε γενιά, στο τέλος συνταυτίστηκαν με τα ίδια τα πράγματα και διαμόρφωσαν το σώμα τους, η πρωταρχική εξωτερική εμφάνιση καταλήγει σχεδόν πάντα στο να γίνεται η ουσία και να εμφανίζεται σαν ουσία. Θα ήταν πολύ τρελός όποιος πίστευε πως φτάνει να θυμίζουν αυτή την προέλευση και να φανερώνουμε αυτό το αραχνοΰφαντο πέπλο της ψευδαίσθησης, για να καταστρέψουμε τον κόσμο που θεωρείται ουσιώδης, και που τον ονομάζουμε πραγματικότητα. Μόνο δημιουργώντας μπορούμε να τον εκμηδενίσουμε… Αλλά ας μην λησμονούμε και αυτό. <<Είναι αρκετό να φτιάχνουμε καινούργια ονόματα, καινούργιες αξιολογήσεις και καινούργιες πιθανότητες για να δημιουργήσουμε σιγά- σιγά καινούργια πράγματα.>>
Βενιζέλος Ελευθέριος {1864-1936} - Ειλικρίνεια και αλήθεια (Μεταφορά απ την καθαρεύουσα): Ειλικρίνεια και αλήθεια ιδού η μέθοδος μου. Μην μιλάτε για ιστορικά δίκαια, δεν κάνουν εντύπωση στους ευρωπαίους. Στη διάρκεια των συνδιασκέψεων εγώ, έθεσα ως βάση των αξιώσεων της Ελλάδος τον εθνολογικό και, όχι τον ιστορικό χαρακτήρα των εδαφών. Τις περισσότερες ιστορικές απαιτήσεις θα μπορούσε να έχει η Ελλάς αλλά η Ευρώπη δεν λαμβάνει υπόψιν τέτοιες αξιώσεις. Ζήτησα τη Θράκη γιατί πλειοψηφεί εκεί το ελληνικό στοιχείο. Ζήτησα την Ιωνία γιατί πλειοψηφούν οι Έλληνες εκεί. Η αξίωση μας για την Κωνσταντινούπολη είναι βέβαια ιστορική αφού ήταν πρωτεύουσα του βυζαντινού κράτους. Αν οι Έλληνες δεν πλειοψηφούσαν σε Θράκη και Ιωνία, ως δημοκρατικός άνθρωπος δεν θα διακαιόμουν να έχω αξιώσεις. Και κάτι άλλο. Στα υπομνήματα και τα προφορικά μου διαβήματα, ουδέποτε έκανα χρήση του όρου <<ελληνικά δίκαια>>. Ο όρος αυτός είναι αισθηματολογικός και οι ευρωπαίοι δεν τον καταλαβαίνουν. Ο όρος μου ήταν <<ελληνικά συμφέροντα>>, <<δίκαια ελληνικά συμφέροντα>>. Αλλά και συμφέροντα της Ανθρωπότητας, όχι αποκλειστικώς της Ελλάδος.
