Σ' έναν ασήμαντο κόσμο
πλέκουμε στιγμές.
Γεννηθήκαμε μέσα σε όρκους
που δεν κρατήθηκαν.
Εξορισμένα συναισθήματα,
φώλιασαν αδιαμαρτύρητα στο χθες.
Λείπεις.
Ψευδείς φωνήεντα αναπαλαιώνουν τον χρόνο.
Μεγαλώνουμε στο αψεγάδιαστο φως
κι όμως υπάρχουν κηλίδες.
Είναι κρυμμένες στους όρμους της σιωπής,
σε σπηλιές πίσω από καταρράκτες.
Λείπεις.
Πίσω από ένα χαμόγελο αιμορραγείς.
Ένα θλιμμένο χαμόγελο που σου προσφέρει ανακούφιση.
Ένα χαμόγελο που το ευφραίνεις με αλκοόλ.
Χιλιόμετρα μακριά βρίσκομαι,
είπες θα 'ρθεις, δεν ήρθες.
Από παιδί μεταμορφώθηκα σε μητέρα,
μεταμορφώθηκα σε μάνα,
και συ με μια παιδική φωτογραφία μου στο σύνθετο,
νόμιζες ότι θα σου γεμίσει τα κενά,
νόμιζες ότι θα βρίσκεσαι κοντά μου.
Ένα λάθος που το αρωμάτισες με ρίγανη.
Ρίγανη και χαμομήλι,
βουτηγμένα στο βουνίσιο καθαρό αέρα,
στο χώμα που η γη τ' αγκάλιασε με αγάπη.
Η γη ποτέ δεν θα πρόδιδε τα σπλάχνα της,
αλλά εσύ τα χέρια σου τα βούτηξες στην απληστία.
Μοιάζεις με πατέρα που προχωρά περήφανος,
μα είσαι ντυμένος με τα ρούχα ενός ξένου.
Όταν σκύψεις στην πηγή να πιείς νερό,
ίσως με δεις, μα θα 'μαι λίγη.
Δε θα ‘χω λόγια να γεμίσω το κενό,
που πίσω ο χρόνος το αφήνει,
πως να σε ξαναγαπήσω που ξεχνώ,
αφού δεν άφησες περιθώρια η καρδιά να σε θυμίζει;
Άσε τουλάχιστον στο πρόσωπο ένα δάκρυ,
καθάριο έστω μια φορά για μένα να κυλήσει,
μη φανείς και συ στο χρόνο λίγος,
απ' ότι μπόρεσες τελικά να γίνεις.
